Niepokojące filmy, po których będziesz potrzebować terapeuty
Filmy wzbudzają całe spektrum emocji – od radości, przez wzruszenie, aż po strach. Dziś przyjrzymy się jednak dziełom dziwacznym i niepokojącym, które trudno jednoznacznie określić, a jeszcze trudniej przetrawić.
Spis treści
- Niepokojące filmy, po których będziesz potrzebować terapeuty
- Wspaniały świat (Cool World)
- Święta góra
- Pies andaluzyjski
- Zagubiona autostrada (Lost Highway)
- Arizona Dream
- Źródło (The Fountain)
- Wideodrom (Videodrome)
- 12 małp (12 Monkeys)
- Donnie Darko
- To nie jest kraj dla starych ludzi (No Country for Old Men)
- Truposz
- Skóra, w której żyję
- Ładunek 200
- Requiem dla snu
Pies andaluzyjski
- Co to: kawał historii kina i prekursor tego, co dziwne
- Data premiery: 6 czerwca 1929
- Ograniczenie wiekowe: oficjalnie niesklasyfikowany (oglądasz na własną odpowiedzialność)
- Spustoszenie w psychice: pewien rodzaj zaskoczenia, że kiedyś też robiło się takie filmy
- Gdzie obejrzeć: DVD, powtórki w telewizji
Kino nieme to naprawdę piękny okres w całej historii tego medium. Jako że dopiero poznawano możliwości kamery, a dźwięku nie można było jeszcze odpowiednio zgrać z taśmą celuloidową, efekty okazywały się co najmniej interesujące. Powoli zaczęły formować się charakterystyczne style filmowe, a jednym z nich był impresjonizm francuski, którego czołowym przedstawicielem stał się Pies andaluzyjski Luisa Bunuela i Salvadora Dalego.
To niespełna dwudziestominutowe dzieło charakteryzuje dynamizm, bardzo płynne ujęcie ruchu i zestawienie ze sobą wielu szalonych, niepowiązanych scenek. Martwe zwierzęta na fortepianie, otykanie odciętej dłoni patykiem oraz włosy pod pachą zmieniające się we włochato-iglastą roślinę albo owoc (sam nie wiem, co to jest). Te wszystkie osobliwe obrazy znajdują się obok siebie, a my mamy je beztrosko chłonąć.
Jeżeli trudno Wam zrozumieć fenomen tego filmu, wyobraźcie sobie, co musieli czuć przeciętni widzowie w 1929 roku. Na ich twarzach malował się szok, a sam Bunuel był pozytywnie zaskoczony faktem, że w kinach nie doszło do rękoczynów. Minęło trochę czasu i Pies andaluzyjski wpisał się w kanon, zapoczątkowując nurt surrealistyczny w filmie. Ponadto francuska burżuazja była tak zachwycona, że zaczęła utożsamiać się z awangardowym stylem życia. No dalej, nie bądźcie gorsi od burżuazji i pozachwycajcie się trochę tym dziełem w domowym zaciszu.
