SPARX – gra stworzona do walki z depresją. 7 gier, które mogą ci pomóc w czasie depresji

Już wcześniej ustaliliśmy, że gry wideo mogą okazać się pomocne w walce z depresją. Teraz zadajemy sobie pytanie, które z nich się do tego nadają.

Poprzednia Strona

1 2 3 4 5 6 7

SPARX – gra stworzona do walki z depresją

Przeciwdepresyjne działanie wszystkich powyższych gier wynika z jakiegoś aspektu ich gameplayu i nie jest ani planowane przez twórców, ani udowodnione. Gry generalnie dobrze wpływają dla mózg, dlatego można z niewielkim ryzykiem stwierdzić, że dla pewnych grup faktycznie mogą być pomocne. Co by się jednak stało, gdyby developerzy postanowili stworzyć produkcję, która walkę z depresją postawiłaby sobie za główny cel, a jej skuteczność mierzyła metodami naukowymi? Powstałaby gra SPARX.

Gra SPARX (akronim od Smart, Positive, Active, Realistic, X-factor thoughts) wydana została w 2013 roku, a zaprojektowali ją klinicyści z uniwersytetu w Auckland. Jest osadzonym w realiach fantasy RPG, które opowiada o zmaganiach mieszkańców fantastycznego świata z obrzydliwymi stworami znanymi jak GNAT (Gloomy Negative Automatic Thoughts). Gra oparta jest na paradygmatach terapii behawioralno-poznawczej, która zakłada, że jednymi z przyczyn depresji są nieadaptacyjne automatyczne myśli, pojawiające się w głowach chorych niejako poza ich kontrolą.

Zadaniem terapeuty jest nauczenie pacjenta, jak radzić sobie z takimi myślami (np. na myśl Nic nie potrafię zareagować zmobilizowaniem swoich zasobów i przypomnieniem sobie o swoich realnych umiejętnościach, bo w końcu nie ma osoby, która naprawdę nie potrafiłaby nic). Gracze muszą więc dosłownie zabijać negatywne myśli reprezentowane przez GNAT-y, stosując – w nienachalny sposób, jak obiecują autorzy – techniki behawioralno-poznawcze.

Według autorów SPARX skuteczność przeciwdepresyjna gry sięga 44%, ale tyczy się to określonych grup pacjentów – kwalifikacja do badań poprzedzona była testem osobowości.

MODALNOŚCI PSYCHOTERAPII

Przytoczona tutaj terapia behawioralno-poznawcza nie jest jedynym sposobem leczenia poprzez oddziaływanie psychologiczne. Co prawda wydaje się najodpowiedniejsza w przeciwdziałaniu depresji, ale popularna teoria, że jest to jedyna forma psychoterapii o udowodnionej naukowo skuteczności, jest zwyczajnym kłamstwem – na pozytywne działanie każdej uznanej modalności są dowody. Co więcej – są to dowody podobnie słabe (co wynika z trudności w badaniu tak skomplikowanego zjawiska jak psychoterapia). Przyjrzyjmy się tym innym modalnościom.

Terapia psychodynamiczna nawiązuje do teorii psychoanalitycznych i skupia się na analizie tego, co dzieje się w relacji pacjenta z terapeutą. Dynamika pomiędzy nimi, określana groźnie brzmiącymi słowami przeniesienie i przeciwprzeniesienie, ma być głównym źródłem informacji o życiu psychicznym pacjenta i nośnikiem oddziaływań leczniczych.

Terapia systemowa z kolei zakłada, że zaburzenia psychiczne są skutkiem wadliwego systemu, w którym funkcjonuje człowiek – rodziny, pracy, społeczeństwa. Objawy chorób mają według tej teorii jakąś funkcję, którą realizują w systemie. Na przykład dziecko miewa napady lękowe, aby rodzice zajęli się nim, a nie sprawą rozwodową.

Terapia humanistyczna obecnie coraz częściej uznawana jest nie za osobną modalność terapii, a pewnego rodzaju podmiotowe podejście do pacjenta, które powinno być wdrażane w pracy każdego terapeuty. Podejście integracyjne z kolei skupia się na konstruktywnym łączeniu wyżej wymienionych.