Jack Strong. Polskie filmy historyczne, które trzeba znać

Jack Strong

Stawka polskich wybitnych szpiegów nie kończy się na fikcyjnym Hansie Klossie. Mamy chociażby Krystynę Skarbek oraz pułkownika Ryszarda Kuklińskiego (pseudonim Jack Strong). To dość kontrowersyjna postać. Wykradał on informacje o planach PRL-u i ZSRR, by przekazywać je Zachodowi. Z jednej strony jego działania mocno zaszkodziły funkcjonowaniu bloku wschodniego, czym zyskał sobie przychylność ludu, który – delikatnie rzecz ujmując – za panowaniem komunistów nie przepadał. Z drugiej zaś znaleźli się i tacy, zwłaszcza w wojsku, którzy uważali go za zdrajcę, bowiem przekazał wrogowi strategiczne informacje dotyczące naszego kraju – przez kogo by ten nie był rządzony.

Władysław Pasikowski wyzbył się tych wątpliwości. W jego oczach Kukliński to bohater. Tyle że bardzo ludzki. Pełen lęków i niepewności, a jednocześnie zdecydowany działać, robić to, co uważa za słuszne. Z narażeniem życia. Protagonista sportretowany przez Marcina Dorocińskiego podejmuje się czynów przerastających wyobrażenie przeciętnego człowieka.

A Pasikowski jak to Pasikowski – nie certoli się w tańcu, tylko robi z tego rasowe kino gatunkowe. Szpiegowski thriller jak bogowie cichociemnych przykazali. Jest akcja, intryga i napięcie – wszystko bez wstydu zanurzone w naszej szarej peerelowskiej rzeczywistości. Pokazane jest też, ile kosztuje człowieka działanie przeciwko wszystkim.

Jack Strong to po prostu dobry film. Nie „jak na nasze warunki”. Zwyczajnie dobry. Ma parę wad, np. średnio nakreślone postacie kobiece, ale i tak nieźle sobie z tym Pasikowski poradził jak na to, co prezentował wcześniej – może z pominięciem Gliny. Można oglądać bez wstydu i z uznaniem dla rzemiosła reżysera.