W poszukiwaniu źródeł RPG. Dokąd zmierzają gry RPG – pytamy eksperta

W poszukiwaniu źródeł RPG

Pierwsze komputerowe gry RPG wywodziły się w prostej linii od tych papierowych. To właśnie stamtąd pochodzi idea otwartych światów, swobodnego kreowania i rozwijania postaci. Jeśli nie jesteście w temacie, przypomnę, że w sesji RPG bierze udział mistrz gry i paru graczy. Z moich osobistych doświadczeń wynika, iż najlepiej sprawdzają się trzyosobowe drużyny. Cała gra toczy się w wyobraźni i przypomina trochę partyjkę ping-ponga. Gracze deklarują akcje, a mistrz gry określa, jak reaguje na nie świat danego tytułu – i z takiego właśnie odbijania piłeczki powstaje opowieść. Gracz ma pełną swobodę, bo może spróbować zrobić cokolwiek, co tylko będzie w stanie zwerbalizować. Nie zawsze mu się to uda, ale próbować może.

W papierowych grach RPG ogranicza nas jedynie wyobraźnia, a każdy gracz musi sam wymyślić sobie bohatera. Takie podejście przez lata inspirowało twórców komputerowych RPG.

Według Josha – i trudno się z nim nie zgodzić – dobrym przykładem takiej wolności jest pierwszy Fallout. Po wyjściu z krypty możemy pójść w dowolnym kierunku. Jeśli będziemy mieć szczęście, trafimy na water chip z marszu, a gra w żaden sposób nam w tym nie przeszkodzi. To tak, jakby w Wiedźminie 3 Ciri czekała w konkretnym punkcie mapy, do którego moglibyśmy dotrzeć po prostu przez przypadek, lekceważąc po drodze wszystkich Krwawych Baronów, Jaskrów i innych Juniorów.

Każdy, kto był mistrzem gry przynajmniej kilka razy, spotkał się z sytuacją, że gracze zwyczajnie zlekceważyli przygotowaną dla nich przygodę i zajęli się swoimi sprawami. Jak sądzę, właśnie dlatego Skyrim jest tak dobrym RPG. Tam na przykład, nie tknąwszy niemal wątku fabularnego, przez 60 godzin starałem się być najlepszym kowalem w okolicy, a kiedy mi się to udało, wyłączyłem grę z poczuciem satysfakcji i nigdy do niej nie wróciłem.

Czy takie Assassin’s Creed Odyssey, które bardzo chciałoby być pozycją z gatunku RPG, pozwala na takową wolność ze swoimi blokadami dostępu na określonych obszarach?

Na szczęście praktyka pokazuje, że na rynku jest miejsce na oba podejścia. Wygląda na to, że z czasem nożyce te będą otwierać się jeszcze szerzej, a podział będzie się pogłębiać. Oficjalna zapowiedź Baldur’s Gate III może zwiastować kolejną falę mody na retro-RPG, a produkowany w pocie czoła Cyberpunk 2077 prawdopodobnie będzie kolejnym potężnym krokiem na drodze do popularyzacji współczesnych action-RPG.

JAK TO JEST Z TYM SILNIKIEM BETHESDY?

Jeśli spotykasz reżysera Fallouta: New Vegas, po prostu nie możesz nie zadać mu pytania o (nie)sławny silnik Bethesdy, któremu dawno temu przypięto łatkę technologii do generowania bugów. Jego odpowiedź okazała się zaskakująca.

– Robiliśmy wiele dziwnych rzeczy w tym silniku, żeby wszystko działało tak, jak chcieliśmy. Nikt jednak, kto uważa, że narzędzia Bethesdy są trudne w użyciu, nie mógł mieć do czynienia z dosłownie żadną inną technologią tego typu. Robiłem gry, korzystając z wielu programów i większość z nich była jeszcze gorsza. Nie zrozumcie mnie źle, technologia Bethesdy czasem zgrzyta. Zdarzają się tam ludzie z czapkami będącymi wagonikami metra. Na koniec New Vegas, kiedy gracz ogląda pokaz slajdów, jego postać stoi tak naprawdę w ciemnym pokoju z zablokowaną kamerą, a obok stoi inna postać, która prowadzi narrację. Czasem rzeczy, które wydawały się proste były w tej technologii trudne, ale gdyby była ona taka zła, nie dalibyśmy rady stworzyć Fallouta: New Vegas w 18 miesięcy, nie ma mowy, nie jesteśmy tacy dobrzy.