Polskie krapy – gry z Polski, o których lepiej zapomnieć

Rozpuściły nas w ostatnich latach polskie gry wideo. Wszystkie te Wiedźminy, Dying Lighty, This War of Mine, Superhoty i Ruinery sprawiły, że we własnym mniemaniu staliśmy się lokalną potęgą świata interaktywnej rozrywki. Droga do tego hurraoptymizmu była jednak usłana produkcjami, których jakość... pozostawiała sporo do życzenia. Nie, to chyba zbyt eufemistyczne sformułowanie. Nie owijajmy w bawełnę – w ciągu prawie trzech dekad rodzima branża zaserwowała masę gniotów, o których nie śniło się nawet filozofom. A skoro już na każdym kroku podkreślamy, jacy to jesteśmy dumni z polskich deweloperów, trzeba też pamiętać, że nie wszystko, czego dotykają, natychmiast zmienia się w złoto. Ba, bywa tak, że zmienia się w gruz.

Polska branża growa ma w swoich szeregach nie tylko najczęściej nagradzaną pozycję w historii, ale i masę gniotów, których nie chcielibyście odpalić nawet za darmo. To się nazywa elastyczność!

W tym artykule przedstawiamy szesnaście rodzimych gier, do których nikt po latach nie wraca z rozrzewnieniem. Gdy już się o nich wspomina, to zazwyczaj po to, by wypomnieć uznanemu dziś twórcy wpadki z przeszłości lub próbować bronić innej produkcji o wątpliwych walorach zdaniem: „Hej, przynajmniej to nie Wilczy Szaniec!”. Z jakiegoś powodu to zazwyczaj jest Wilczy Szaniec. Ciekawe, bo wiele pozycji na naszej liście wcale nie ustępuje temu legendarnemu już pod względem braku kompetencji twórców tytułowi natłokiem absurdalnych błędów czy katastrofalną oprawą.

Równie interesujący jest fakt, że parę z opisanych tu gier, pomimo ich ostentacyjnie złej jakości, nadal cieszy się statusem kultowych. To pewnie kwestia nostalgii – wiele z nich było dodawanych do gazet, więc w domu miał je praktycznie każdy. A że nie zdążyliśmy się jeszcze wówczas zetknąć z prawdziwymi arcydziełami interaktywnej rozrywki, nie patrzyliśmy na oczywiste dziś wady. Może to sprawka dziwnie pojmowanego patriotyzmu i myślenia, że skoro polskie, to musi być dobre? Cóż, przekonacie się podczas lektury, że... nie musi.

Nina: Kroniki agenta – tunele Afganistanu

Modelka Iza Czarnecka promująca grę była największą zaletą tej produkcji.

Nawet w kategorii całkowitych gniotów Nina: Kroniki agenta – tunele Afganistanu niechlubnie się wyróżnia. Dość powiedzieć, że to jedna z bardzo nielicznych produkcji, które dostały w serwisie GRYOnline.pl soczyste 1/10. Już sama okładka – z roznegliżowaną modelką Izą Czarnecką, wyraźnie stylizowaną na Larę Croft, na pierwszej stronie i masą językowych baboli na ostatniej – dawała podstawy, by sądzić, że nie będzie to wybitne dzieło. Nic jednak nie mogło przygotować graczy na takie rozczarowanie. Za szczęściarzy mogli się uważać ci, których tytuł ten zniechęcił na samym starcie, nieustannie wysypując się do pulpitu. Gra nie miała opcji ręcznego zapisu, więc każdorazowa awaria zmuszała do powtarzania całkiem sporych etapów. Zapewne niewielu było takich, którym wystarczyło cierpliwości, by grać dalej.

Przyznajcie, że w pierwszej chwili pomyliliście z fotografią.

U niektórych tytuł funkcjonował nieco lepiej – to właśnie oni mieli okazję zobaczyć tę katastrofę w całej okazałości. Zabawa sprowadza się tu wyłącznie do eliminowania kolejnych przeciwników (wszystkie modele talibów najwidoczniej pochodziły z tej samej linii produkcyjnej) przy pomocy arsenału składającego się z dwóch (!) broni oraz umiejętności wejścia w umysł przeciwnika... Objawia się ona tym, że nieszczęśnik pada obok nas na ziemię, a my wzbogacamy się o jakąś nową informację. Pod każdym względem – od grafiki, przez oprawę audio i wymyślony byle jak scenariusz, aż po katastrofalnie beznadziejną mechanikę strzelania – gra była amatorszczyzną najgorszego sortu.

1. Dowiedz się więcej o grze Nina: Kroniki agenta – tunele Afganistanu