Kursk. Parszywa dwunastka – 12 najgorszych gier 2018 roku

Kursk

Członkowie załogi raczej nie zapadną Wam w pamięć, ale traumy po ciągłym otwieraniu tych cholernych włazów nie pozbędziecie się po latach terapii.

Najnowsza produkcja katowickiego zespołu Jujubee mogła liczyć na spory rozgłos tuż po jej zapowiedzeniu – w Rosji tworzenie gry opowiadającej o katastrofie, która pochłonęła życie 118 marynarzy, uznano za brzydką zagrywkę. Niestety, po listopadowej premierze stało się jasne, że to jedyny aspekt Kurska, na temat którego w ogóle warto dyskutować, bo tytuł ten prezentuje mniej niż przeciętną jakość.

Już pal licho błędy – których jest zatrzęsienie – i optymalizację sprawiającą, że pozycja ta nawet na potężnym sprzęcie potrafi gubić klatki. Z tej gry z chirurgiczną precyzją usunięto potencjał na ciekawy polityczny dreszczowiec i wycięto praktycznie każdy element, który mógłby zapewnić graczowi jakąkolwiek frajdę.

Na pokładzie okrętu podwodnego w grze faktycznie stoją automaty na żetony. Ten który stoi po lewej ma napisane na obudowie Admirał, ale tak naprawdę to Bój morski, radziecka podróbka gry Midway Sea Raider z 1969 roku. Ta elektryczno-mechaniczna machina pozwalała dzieciom strzelać torpedami do statków, celując przez bardzo realistyczny peryskop.

Znaczną większość z trzech czy czterech godzin spędzonych na pokładzie rosyjskiego okrętu podwodnego zajmuje maszerowanie tam i z powrotem z jednego końca statku na drugi, robienie za chłopca na posyłki i mierzenie się z natłokiem sekwencji QTE. A wszystko to z towarzyszeniem nieintuicyjnego sterowania, wiecznie doczytujących się lokacji, średniego aktorstwa głosowego oraz – przede wszystkim – ciągłego otwierania włazów – bo w Kursku na oddawaniu się tej ostatniej, jakże angażującej aktywności spędzamy więcej czasu niż na samym dochodzeniu przyczyn tragedii. Ta łajba nie tyle przecieka, co już dawno poszła na dno.