4. Assassin’s Creed: Revelations. Najlepsze gry z serii Assassin's Creed – ranking

4. Assassin’s Creed: Revelations

Mimo że obrona bazy na zasadach tower defense była dużym urozmaiceniem zabawy, z czasem zaczynała się nudzić, głównie ze względu na schematyczność.

Tuż za podium uplasowało się Assassin’s Creed: Revelations, czyli zamknięcie trylogii Ezia Auditore, a zarazem swoisty hołd dla niedocenionej postaci Altaira. Po rozprawieniu się z problemem rodziny Borgiów bohater udał się na Bliski Wschód, by odnaleźć legendarną twierdzę Masjaf, czyli dawną siedzibę bractwa asasynów. Wcześniej trafił jednak do Konstantynopola, gdzie zakon templariuszy zaczął dynamicznie rosnąć w siłę, co groziło całkowitą destabilizacją regionu. Nie zastanawiając się zbyt długo, bohater dołączył do Sulejmana Wspaniałego i lokalnych asasynów dowodzonych przez Yusufa Tazima, by walcząc z nimi ramię w ramię, pokrzyżować plany odwiecznych wrogów.

Assassin’s Creed: Revelations nie wprowadzało fundamentalnych zmian w mechanice rozgrywki, choć znalazło się tu miejsce na pomniejsze nowości i świeże rozwiązania. Pierwszym z nich było tak zwane „hakoostrze” pozwalające na korzystanie z tyrolki, co znacznie przyspieszyło proces przemieszczania się pomiędzy odległymi punktami na mapie. Ponadto autorzy opracowali mechanikę tworzenia specjalnych bomb przygotowywanych poprzez własnoręczne mieszanie różnorodnych składników – jeszcze przed premierą twórcy chwalili się, że w ten sposób można uzyskać ponad trzysta kombinacji. Oprócz tego znalazło się tu także miejsce na rozbudowaną minigrę opartą na zasadach tower defense, w ramach której broniliśmy baz przed natarciem wrogich sił. Nie zabrakło też rywalizacyjnego sieciowego multiplayera.

Krótko mówiąc, Assassin’s Creed: Revelations podążało utartą ścieżką – o ile kolejna część serii zrealizowana wyłącznie w oparciu o sprawdzony schemat raczej nie miałaby racji bytu, o tyle w przypadku tej produkcji gracze przymknęli jeszcze oko na wszelkie niedogodności, ciesząc się z kolejnego spotkania z ulubionym bohaterem. Szkoda tylko, że postać Altaira potraktowano nieco zbyt po macoszemu, poświęcając mu raptem kilka krótkich etapów – bohater tego kalibru zdecydowanie zasługiwał na więcej.