Fenomen Counter-Strike’a (2)

Trzecim trybem rozgrywki jest eskortowanie VIPa – brygada antyterrorystyczna ma za zadanie doprowadzić jednego z graczy (mocno opancerzonego, ale licho uzbrojonego) w określone miejsce, zaś terroryści muszą zdążyć go odstrzelić. Muszę przyznać, że mało grałem w ten tryb, więc powstrzymam się od komentarzy na temat jego sensowności tudzież grywalności.

Śmierć postaci odgrywanej przez uczestnika zabawy to kolejny element CSa odróżniający go od innych sieciowych rozgrywek. Gdy któryś z uczestników zabawy zostanie zabity (a o to jest całkiem łatwo – w końcu CS pretenduje do miana symulatora, a nie strzelanki) przybiera postać ‘duszka’ i w tej właśnie postaci może zwiedzać planszę, śledząc zmagania pozostałych przy życiu uczestników zabawy i wymieniając uwagi z innymi przedwcześnie odesłanymi do krainy wiecznych łowów zawodnikami.

Rozpatrując grę FPS zawsze poświęca się jeden akapit na dostępne w grze bronie, tak więc nie będę oryginalny i napiszę kilka słów o dostępnych w grze giwerach. Autorzy postanowili wprowadzić element równoważący grę i po klasycznym rozwiązaniu w pierwszej wersji CSa polegającej na bieganiu i zbieraniu porozrzucanych tu i ówdzie karabinów wprowadzili ‘sklep’. W praktyce objawia się to tym, iż drużyna za każdą z poprawnie wykonanych czynności (odprowadzenie zakładnika, podłożenie bomby, zabicie wroga itp.) dostaje pewną ilość pieniędzy do spożytkowania na zakup broni, amunicji i różnorakich gadżetów przed następną rundą. Oczywiście najcięższe karabiny dostępne są dopiero po wygraniu kilku rund z rzędu, ale faktem jest również to, iż drużyna notorycznie przegrywająca z każdą kolejną rozgrywką dostaje coraz większego handicapa w postaci większej ilości gotówki, którą dysponuje na starcie. Same bronie podzielono na kilka rodzajów – mamy więc pistolety, pistolety maszynowe (sub-machine guns), karabiny (w tym snajperskie), strzelby (shotguns) i jedną broń w stylu Rambo czyli ciężki karabin maszynowy z nabojami podawanymi z taśmy. Bronie podzielono również ze względu na przynależność gracza do danej grupy – w zasadzie tylko shotguny i niektóre cięższe bronie dostępne są dla obu stron, oczywiście w sensie zakupu, bo nie w sensie zbierania z ziemi – co gracz znajdzie, to jego. Ciekawym (i słusznym) rozwiązaniem jest ograniczenie pojemności ‘plecaka’ gracza do jednego pistoletu i jednej broni długiej (plus nóż, kamizelka, granaty, noktowizor itp.) – wszak nie byłoby gdzie trzymać tych wszystkich wspaniałych karabinów, że o niezrównoważeniu gry nie wspomnę. Niemal z każdą edycją CSa do gry dodawane są nowe giwery, tudzież zmieniana jest moc starych karabinów, faktem jest jednak, iż autorzy pozostali nieco z tyłu za zmieniającymi się trendami w uzbrojeniu, a przecież tak miło byłoby potestować nowości na rynku zbrojeniowym... Wierzę jednak, że w kolejnych wersjach CSa nowe karabiny (bezłuskowy H&K G11, prooooszę...) zostaną uwzględnione.

Każda z drużyn (mówię tu działaniach na mapach oficjalnych, zaakceptowanych przez twórców CSa) liczy do 10 osób – wbrew pozorom to bardzo dużo, ponieważ mapy z założenia są niewielkie (za to bardzo pokręcone i oczywiście posiadające po kilka wejść i wyjść w dane miejsca). Wiele osób twierdzi, iż CS jest o tyle dziwną grą, iż wymusza znienawidzony kamping, czyli zaczajanie się w jednym miejscu i oczekiwanie aż przeciwnik wejdzie pod lufę – dla mnie jednak w takim rozwiązaniu nie ma niczego dziwnego. Wystarczy zastanowić się nad tym, jak zachowywaliby się terroryści w momencie uzyskania informacji, iż za parę chwil będą musieli stoczyć bój na śmierć i życie z policyjnymi siłami specjalnymi... Wątpię, czy wybiegaliby prosto na nich z okrzykiem na ustach... O samym źródle fenomenu napiszę jednak w dalszej części artykułu.