God of War – przegląd recenzji

Jeżeli ktoś miał jakiekolwiek obawy, że nowe God of War zawiedzie, z przyjemnością oznajmiam, iż był w błędzie. Kratos jest w boskiej formie, a jeśli studio Santa Monica z taką samą dbałością o szczegóły podejdzie do potencjalnych sequeli, jestem spokojny o dalsze losy ukochanego rzeźnika. Nie każdemu muszą przypasować radykalne zmiany w formule serii – i takie opinie będę szanować – ale jeśli odetniemy się grubą kreską od przeszłości, trudno nie zgodzić się z tym, że jest to tytuł absolutnie fenomenalny. Nie będę serwować komunałów, iż każdy posiadacz PlayStation 4 powinien w to zagrać, bo też nie każdemu musi odpowiadać formuła God of War, ale z pewnością jest to pozycja, na którą zazdrosnym okiem mogą patrzeć posiadacze innych platform. Gdyby każdy przykładał się tak do swojej pracy jak zespół ze słonecznej Kalifornii, mielibyśmy na rynku seryjnych „tripeleejów” produkcje wyjątkowe, a nie tylko aspirujące do miana hiciorów odgrzewane kotlety powstałe w oparciu o sprawdzone schematy – Krystian Smoszna.

Spodziewałem się po God of War świetnej akcji i takową sprawnie dostarczył. Nie spodziewałem się natomiast, że będzie tak ekscytującą podróżą, której każdy aspekt świetnie uzupełnia pozostałe, by stworzyć coś, co można nazwać jedynie arcydziełem. To gra, w której Kratos – wcześniej będący postacią dwuwymiarową – staje się skomplikowanym ojcem, wojownikiem, potworem, walczącym tak w polu, jak i wewnątrz własnego serca z tym, w jaki sposób powinien traktować swojego syna. To gra, w której świat otwiera się i zmienia, oferując nagrody zarówno w zakresie rozgrywki, jak i wiedzy na jego temat – którą ceniłem z każdym sukcesem. Oczywista dbałość, z jaką stworzono świat, postacie i rozgrywkę powoduje, że jest to najbardziej poruszająca i godna zapamiętania gra w serii – Jonathon Dornbush.

Dekadę temu reżyser Cory Barlog pomógł ustanowić franczyzę God of War ikonicznym przykładem rzezi w grach wideo. Choć jej antybohater – Kratos – miał patos (w gniewie zabił żonę i córkę, a jego szara skóra na zawsze nosi ślady ich prochów), nie służyła ona żadnemu dramatycznemu celowi, będąc tylko mroczną wymówką dla orgii i mordowania bogów. Barlog – teraz starszy, będący ojcem – powraca do serii z grupą utalentowanych projektantów, z których wielu pracowało przy poprzednich grach, by wykorzystać ten bogaty, ale dotychczas zlekceważony potencjał tkwiący w jej sercu. Wciąż jest tu pełno krwi, ale teraz wokół flaków znajdziemy więcej mięcha – Chris Plante.