walking sim

Odłam gatunku gier przygodowych, w których akcja prezentowana jest z perspektywy pierwszej osoby (FPP), natomiast mechanika rozgrywki jest ograniczona do minimum (skąd wzięła się potoczna nazwa, czasem nacechowana pogardliwie – symulator chodzenia). Zabawa polega przede wszystkim na eksploracji i stopniowym odkrywaniu kolejnych fragmentów fabuły. W tzw. walking simach rzadko pojawiają się zagadki czy sekcje zręcznościowe, przez co niekiedy uznaje się je za pokrewne tzw. interaktywnym filmom.

Dear Esther z 2012 roku jest uważane za protoplastę gatunku walking simów.

Fabuła w symulatorach chodzenia przekazywana jest głównie poprzez znajdowane zapiski, listy itp. i/lub dialogi bądź monologi (np. w wykonaniu narratora, często będącego zarazem protagonistą). Kolejne jej fragmenty gracz poznaje po dotarciu do wyznaczonego miejsca, co stanowi zachętę do uważnego eksplorowania lokacji. Historia ma zazwyczaj liniowy przebieg, choć może uwzględniać wybory, które np. wpływają za zakończenie.

Zaginięcie Ethana Cartera to przykład gry przygodowej z pogranicza symulatora chodzenia.

Przykłady eksploracyjnych gier przygodowych: Dear Esther (2012), Gone Home (2013), Everybody's Gone to the Rapture (2015), Firewatch (2016).