Najciekawsze materiały do: IGI 2: Covert Strike

Swietna gra - mówię oczywiście o Single Player. Nigdy nie gram w multi, zawsze tylko w kampanie dla pojedynczego gracza. Rozgrywka multi mnie nie interesuje.

Mało jest niestety na rynku podobnych gier gdzie możemy się wcielić w agenta i wykonywać istotne dla świata misje; eliminować wrogów zagrażających światu. Wkradać się do bazy i wykradać dokumenty głowic itp. Świetny klimat tajnych baz, tajnych akcji, tajnych interesów schowanych przed zwykłym śmiertelnikiem. Gra nie ma w sobie równych. Szkoda że nie zrobili 3 czesci ...

Przed chwilą własnie ukonczylem grę.Co moge o niej powiedzieć.
Zalety:
-ciekawe misje
-realistyczne bronie,jak również i zachowania przećiwników
-klimat
-możliwość zapisywania gry w trakcie (czego nie było w pierwszej częśći)
-gra nieprowadzi za rączke jak obecne gry,trzeba troche pomsylec co i jak zrobic

Wady:
-troche duże wymagania a grafika nic specjalnego niewnośi.grafika troche lepsza jak w pierwszej częśći,
-wkurzające przybywające posiłki po wszczęciu alarmu.Dodatkowo wyełniamy zadania zrobilismy przykłądowo wszystkie myslimy ze to koniec,a tu nagle znów posiłki przylatują helikopterem,paranoja.
-na minus zbyt mało apteczek moze są tylko w 3 lub 4 misjach
-przećiwnicy potrafia bardzo z daleka celnie strzelać co wydaje śie wręcz niemożliwe.

Mimo wszystko polecam grę,takich gier już teraz niema,a szkoda że niepowstało igi 3,ale tez niema co sie dziwic żęby pierwszą część przejść trzeba bylo sie nawkurzać niezle i to odstraszylo ludzi od igi 2.Ja sam niezle sie nawkurzalem zeby na hardzie przejsc igi 1,w igi 2 dalem sobie spokój i mialem te 5 saveów co i tak czasem wydawało sie ze jest za mało,które trzeba było faktycznie dobrze rozplanowac.Zreszto gramy dla przyjemnosci a nie było zeby sie stresowac,raczej jest odwrotnie.

Być może nie wszyscy odnajdą się w tym dziś już, przynajmniej na pierwszy rzut oka, archaicznym tytule, ale fani pierwszej części bez wątpienia pokochają tego godnego uwagi następcę.

Choć na początku myślałem, że się poddam już na wstępie, gdyż wcale niełatwo było mi tę grę włączyć na Win 10 bez irytującego przycinania. Ostatecznie znalazłem sposób i mogłem przypomnieć sobie jak fajnie było grać w Project IGI. Ta gra swoim podejściem niewiele różni się od poprzednika i nie mam ku temu większych zastrzeżeń. Wypracowane standardy z pierwszej części, które znalazły tak wielu fanów na całym świecie, dalej cieszą i przyjemnie angażują gracza.

Oczywiście, podobnie jak w pierwszej części, do sposobu poruszania się, strzelania i ogólnie mechaniki gry trzeba się przyzwyczaić. Ale gdy się to wszystko załapie, gra odpłaca się z nawiązką. Co nie oznacza wcale, że będzie łatwo, o nie. Miałem wrażenie, że było jeszcze trudniej niż w jedynce, nawet mimo tego, że wprowadzono możliwość 3 zapisów w trakcie każdej z misji (tutaj pochwała za prosty i fajny pomysł z rozładowującą się baterią przy każdym z zapisów – wymusza to na graczu odpowiednie planowanie swoich działań i brak nierozsądnych save’ów na lewo i prawo). Do niektórych z misji podchodziłem kilkanaście razy, jak nie więcej. Ale gdy już udawało się taką misję przejść, poczucie satysfakcji było ogromne. I mam wrażenie, że właśnie to tak często różni te łatwe, nowe tytuły od tych starych, które naprawdę potrafiły stawiać wysoko poprzeczkę nawet dla kumatego gracza.

Misji jest tu naprawdę sporo i tym razem są jeszcze bardziej zróżnicowane niż w poprzedniku (Rosja, Libia, Chiny…) Oczywiście mamy też nowy arsenał broni, ale nie ukrywam, że zdecydowaną większość misji starałem się ukończyć bez ich użycia. Fakt, że nie wszystkie z nich się dało, co potwierdza szczególnie ostatnia, epicka, trzymająca w napięciu misja. Postarano się również o zróżnicowanie misji pod kątem konieczności użycia takiej czy innej strategii. Chociaż „konieczności” to może złe w tym przypadku słowo. Misje można pokonywać na wiele sposobów. Ale na pewno niektóre z nich są bardziej sugerowane, czy też raczej lepiej „premiowane” przez twórców.

Z pewnych minusów, to pewnie można by wymienić fabułę, która… no cóż, do odkrywczych nie należy i choć jest prawdziwą kontynuacją jedynki, to zawiera na ogół bardzo oklepane motywy i raczej wszystko to, co z poprzednika już znaliśmy. Poza tym są tu pewne techniczne niedociągnięcia. Czasem, niezależnie jak cicho nie podejdziesz do wroga zza jego pleców, to przy pewnych ruchach, ten się odwróci, a czasem nie. Niby wprowadza to pewną nieprzewidywalność, ale mając na uwadze to, jak trudna jest to gra, to prędzej irytuje, bo tutaj dosłownie jeden centymetr ruchu w lewo czy w prawo bądź też jeden drobniutki błąd powoduje, że misję trzeba powtarzać.

Mimo wszystko, dwójka to zdecydowanie godny sequel tego bardzo dobrego taktycznego FPS’a. I pomyśleć, że wciąż tak wielu nie zna ani jednej, ani drugiej części historii Davida Jonesa. A jeśli zna tylko pierwszą, to ja zdecydowanie zachęcam to zapoznania się z „Covert Strike”.