Najciekawsze materiały do: The Elder Scrolls III: Morrowind

Brak markerów sprawiających, że questy są emocjonujące i żeby je rozwiązać często trzeba ruszyć głową. I człowiek je czyta od A do Z, żeby znaleźć jak najwięcej wskazówek, dzięki temu znacznie lepiej poznaje się całą historię.

W Skyrim przez te markery najczęściej nawet nie czyta się questów, ani żadnych wskazówek, bo i tak marker wszystko Ci pokaże...

Plus świetny klimat Morrowinda.
Mam nadzieję, że wezmą to pod uwagę przy tworzeniu TES VI.

Zdecydowanie najlepszy z Elder Scrollsów i jeden z czołowych RPG-ów w historii. Klimat, brak (jeszcze) durnych markerów, mnogość zadań, wszelkich aktywności pobocznych, ogromny, tętniący życiem świat... Mnóstwo zalet i właściwie jedna wada - to wszystko niestety się kończy. Ten tytuł poznać powinien każdy!

Chyba niedługo wezmę się za Morrowinda na poważnie. Mam w tę grę przegraną pewnie z 100h ale tylko się włóczyłem itd. A tytuł wciąż ma mega świat, muzykę, klimat, mechaniki.

Świetna gra chociaż grafika dziś to drewno ale można ją poprawić dzięki modom fabuła też jest spoko na szczęście dzięki modom można dodać sobie NPC bo bez modów świat jest trochę pusty

Odbiłem się dziś po raz 5 od tej gry. Nie jestem w stanie grać w nią, pomimo tego że klimat i atmosfera tej gry aż kipi z ekranu, immersja wychodząć z pierwszej wioski i dochodząc do kolejnej jest ogromna, a sam sposób prowadzenia dialogów jest bardzo przyjemny. Ale to, jak w tej grze wygląda walka. Niestety, nie uniknę porównania do Gothica. O ile w Gothic granie magią jest bardzo niekomfortowe ( w G2 zdecydowanie poprawili ten aspekt) to i tak jest lepsza niż tutaj. Próbuję odpalić zaklęcie kula ognia w latającego skrzekacza. Skrzekacza, który tańczy bredgensa gdzieś na horyzoncie (kręci się w około własnej osi w niezwykle szybkim tempie, jakiś bug pewnie, olać) Trafiam go, ten się odwraca w moją stronę, ale nie leci w moim kierunku. Stoi w powietrzu, więc dostaje kolejne dwie kule ognia. Nagle w jakimś przebłysku intelektu AI odnajduje do mnie drogę i znajduje się przy mnie w 2 sekundy... ale po drodze był most. Zaciął się na moście. Teraz to ja nie mogę go trafić, bo na drodze mojej kuli ognia jest... most... (Hitboxy magii w tej grze to totalny dramat, co chwila trafiasz w coś, w co widzisz na własne oczy że nie powinieneś był trafić, ale to coś ma tak duży hitbox że jednak w to trafiasz zamiast w przeciwnika) Pokręciłem się chwile, w sposób taki, żeby go odblokować, odblokował się. Zabiłem go... jego truchło wpadło w kamień. Nie jestem w stanie zebrać z niego lootu. Nieee, naprawdę, ja chciałbym być wyrozumiały, rozumiem że to gra legenda. Nie ukrywam, że od pierwszego zagrania w Gothica stałem się fanbojem Gothica. Jednak ta Morrek nie podeszedł mi już w momencie mojego pierwszego podejścia (co ciekawie się składa, w obie gry po raz pierwszy ogrywałem w tym samym czasie, pamiętam jak dziś 2006 rok, w jednym momencie znajomy kupił Gothica 2 (w kolekcji klasyki, i tak, zacząłem Gothica od części drugiej) i Morrowinda (w jakimś zbiorczym wydaniu z dodatkami), zainstalowaliśmy na szybko obie gry i obie przetestowaliśmy po kilka minut żeby stwierdzić co nam bardziej podejdzie. Od razu poczułem miłość do Gothica, do Morrowinda nie poczułem nic, pomimo tego, że to właśnie w Morrowind spodobało mi się tworzenie postaci w formie odpowiadania na pytań lub stworzenie swojej własnej klasy, początkowa lokacja i właśnie klimat, generalnie cały system rozwoju postaci oparty na graniu danym typem broni co rozwijało jej statystyku, perspektywa dołączenia do gildii wojowników lub magów, a także swoboda jaką dostaliśmy niemalże od razu po początkowych dialogach i ułaskawieniu, więc to nie tak, że ktoś powie że wcześniej zagrałeś w Gothica to ci się bardziej spodobał). Pamiętam jak dziś, jak ze znajomym zaskoczyło nas oddychanie pod wodą Argonianina, a także czar chodzenia po wodzie, jakie to wtedy wywarło na nas wrażenie, ale też dziwiliśmy się, że nie jesteśmy w stanie trafić mieczem w przeciwnika pomimo stania tuż przed nim i machania mieczem, dopiero po latach przy kolejnym podejściu okazało się, że tak zaprojektowany jest system walki. I teraz zlinczujcie mnie wszyscy (wiem, że to zrobicie) ale muszę to napisać. Moim zdaniem, każdy uważa Gothica za drewno, a ja jestem ogromnym fanem drewna, ale to właśnie Morrowind jest bardziej drewniany. Jest tak drewniany, że to jest szok i nawet ja, wielbiciel drewna nie jestem w stanie to grać. Przeciwnicy poruszają się pokracznie i co chwile się gdzieś blokują. Gra naprawdę ma klimat i atmosferę, immersja która sprawia, że dla jej samej chciałbym w to dłużej pograć, ale niestety nie jestem w stanie. No, to tyle właśnie chciałem na ten temat powiedzieć, nie zostawię tutaj po sobie oceny, bo w sumie nie wiem jaką miałbym w ogóle wystawić, a zaniżać ocenę grze dla tego że mi nie podeszła to była by głupota, a teraz niech rozpocznie się szitstorm.

Eeee tam. Dużo tam jest czytania, mało jest tam grania. Trzeba czytać, zamiast enpece gadać co trzeba robić. Nudna jest ta interaktywna czytanka, bo grą to ciężko nazwać. Ocena -10 poniżej zera. Do tego strasznie toto jest toporne, a muzyka cały czas taka sama, pomimo że ładna, to po jakimś czasie toto męczy. Nie polecam.

https://www.youtube.com/watch?v=sQ_L3SFsc3E

pełne ugłosowienie finałowego bossa
Wyobrażacie sobie pełne ugłosowienie całego Morrowinda? Toż to będzie ważyć 100x więcej niż sama gra chyba...

Gdyby teraz te zrzędy narzekające na brak polskiej wersji wzięły się za tłumaczenie Morrowinda i dodaniem polskiego dubbingu co by się dało potem w to grać modami... no ale lepiej siedzieć z łapami pod pachami i narzekać, taki nasz sport narodowy.

Gra chyba tylko dla fanów serii... z 7 razy od niej się odbiłem, próbowałem usilnie no ale ...no po prostu nie ... wszystko czytane, wszystko nieme, bak szybkiej podróży, masakryczne, wręcz żałosne animacje walki na które programiści wydali chyba 15 złotych, Gothic to przy niej NEXT GEN, i gigantyczne tony opisów... w dialogach 15 możliwych kwesti dialogowych, w tej grze jest taki rozpierdziel że głowa pęka, dziennik zadań nie istnieje, już chyba jestem na to za stary i wolę kulfoniastego Obliviona gdzie postacie mają twarze jak ogóry XD ale interfejs itp wszystko tam jest logiczne, i walka już daje radę.

Chyba żadna fabuła w grach fantasy nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak cała ta opowieść o potyczce między Lordem Nerevarem a Dagoth Urem. Ta tajemniczość, pełno rozmaitej symboliki, droga od zera do bohatera, ale jakże niespieszna... To ten tytuł, gdzie gracz czuł się naprawdę kimś wyjątkowym.

Co się stało z tymi ludźmi, że potem zaczęli tworzyć takie wysrywy jak w Oblivionie i Skyrimie?

Gdyby dało się wymazać pamięć i przeżyć to wszystko raz jeszcze, ech.