Najciekawsze materiały do: A Plague Tale: Innocence

Gra jest całkiem dobra, fabuła jest dość niezła i ciekawa, pod koniec nieco przewidywalna, ale jednak jest to coś, co trzyma w grze. Największym plusem jednak jest niewątpliwie klimat, oraz muzyka, która potrafi zbudować odpowiedni nastrój, co prawda w niektórych miejscach brakuje tego klimatu, jednak to jest chyba największy plus. Z kolei jeśli chodzi o minusy, to na pewno średnia mechanika walki, ogólna rozrywka, jest momentami dość monotonna i nie satysfakcjonująca, wtedy jednak właśnie fabuła i klimat popycha grę do przodu. Gra mnie w miarę wciągnęła, jest potencjał na drugą część.

Siłą gry „A Plague Tale: Innocence” jest wspaniała historia, bardzo dobrze napisana, wciągająca i ciekawa, oraz postacie, które mają swój charakter – można się do nich przywiązać, a na pewno zapadają w pamięć. Mechanika rozrywki oraz zagadki są proste, lecz dobrze rozplanowane i przyjemnie jest je rozwiązywać. Walka z przeciwnikami, z pominięciem dwóch „bossów”, trzyma się zasad realizmu. Nierealistyczny jest pewna cecha jednego z głównych bohaterów, jednak rozumiem, że na końcu twórcy chcieli mieć pojedynek 1:1 (no, niezupełnie 1:1, ale do tego się to sprowadziło) z głównym czarnym charakterem.

Po pierwszym przejściu gry nie udało mi się znaleźć wszystkich znajdziek ani odblokować pełnego drzewka umiejętności Amicii, lecz to i tak dobrze, gdyż będę miał jeszcze po co wracać. :)

Mówiąc krótko: świetna gra, jedna z absolutnie najlepszych, jakie przeszedłem.

Przy okazji wydaje mi się, że występujący w grze Wielki Inkwizytor Vitalis Bénévent posiada pewne cechy wyglądu zewnętrznego Josepha Ratzingera (alias Benedykta XVI), który do tego za czasów rządów Karola Wojtyły (alias Jana Pawła II) był prefektem Kongregacji Nauki i Wiary (następczyni tzw. św. Inkwizycji) oraz w młodości należał do Hitlerjugend. Dodaje to pewien smaczek.

Moje trzy grosze odnośnie moich wrażeń z gry:

Widziałem bodajże rok lub dwa lata temu fragment gameplaya z A Plague Tale: Innocence w jakimś wideo na YT i uznałem wtedy, że może warto by w to zagrać pewnego dnia, tym bardziej, że grę upychano niemalże wszędzie gdzie tylko się da (była już za darmo na EGS, była w PS Plusie, była w Game Passie). Spodziewałem się, że może to być dobry średniak, albo po prostu całkiem niezła gra, a miło się zaskoczyłem, bo gra przerosła moje oczekiwania i uważam, że jest bardzo dobra.

Na plus na pewno wskazałbym to, że w przeciwieństwie do wielu przygodowych gier akcji, A Plague Tale: Innocence nie jest ulokowane ani w realiach sci-fi, ani post-apo, ani fantasy, tak że oprawą gra jako tako wyróżnia się w gatunku i przykuwa tym uwagę.

Jeśli chodzi o gameplay to z A Plague Tale: Innocence aż wylewają się inspiracje The Last of Us, ale w sumie to też raczej plus, bo TLOU powszechnie uważa się za jedną z najlepszych gier w tym gatunku. Zaskoczyłem się trochę, bo w oparciu o to, co wiedziałem o grze zanim ją uruchomiłem byłem pod wrażeniem, że głównym elementem rozgrywki będzie skradanie się i choć faktycznie jest tego dużo, jest też zbieranie i tworzenie przedmiotów rodem z TLOU oraz dużo momentów akcyjnych typu ucieczki i walki, z tym, że oczywiście nie mamy tutaj pistoletów ani karabinów z uwagi na okres, w którym toczy się historia. Broń palną zastępuje proca.

Na minus w aspekcie gameplaya wskazałbym może tylko to, że gra jest aż nazbyt liniowa i za bardzo prowadzi gracza za rączkę, co niekiedy tworzy jakieś arbitralne sytuacje typu, że bohaterowie mówią, że trzeba przekroczyć jakąś przeszkodę, bo nie ma innej drogi, chociaż w rzeczywistości pewnie bez problemu dałoby się trochę nadłożyć drogi i ją szeroko ominąć, no ale cóż, gry liniowe mają to do siebie że bywają takie sytuacje w nich. Osobiście chyba i tak wolę coś takiego niż co poniektóre open worldy, w których to po kilkudziesięciu godzinach wielokrotnego powtarzania tej samej czynności jestem grą zwyczajnie wynudzony.

Nie wiem czy historia była inspirowana The Last of Us, ale w tym aspekcie też dostrzegłem podobieństwa między dwoma tytułami - można by rzec, że A Plague Tale: Innocence to także historia dwojga ludzi, którzy z powodu zrządzenia losu zmuszeni są ze sobą współpracować i z czasem przekonują się do siebie. Fabuła całkiem całkiem mi się podobała. Jest bardzo ciekawa, tym bardziej, że jak już wspominałem jest ulokowana w interesującym uniwersum, a postaci zapadają w pamięć i są przekonywające.

Proszę o więcej gier tego typu. Dla kogoś takiego jak ja, kto woli liniowe produkcje na 10-15h z naciskiem na fabułę aniżeli gry z otwartym światem A Plague Tale: Innocence jest nie lada gratką.

Podobała mi się także oprawa wizualna. Niekiedy może trochę rzuca się w oczy to, jak twórcy próbowali zatuszować pewne niedoskonałości i ograniczenia w budżecie, np. spowite mgłą tło ma sprawiać iluzję realnie wyglądającego horyzontu, ale mimo wszystko widać ewidentnie, że to tylko dwuwymiarowa atrapa, no ale wytykanie czegoś takiego to trochę czepianie się, bo ogólnie rzecz biorąc gra wygląda imponująco, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę to, że nie robiło jej jakieś wielkie/znane studio. Właściwie to jeśli o mnie chodzi to tak mogłoby wyglądać większość gier, które grafiką celują w fotorealizm. Już nie mam takich marzeń jak ze 20 lat temu, żeby gry wideo wyglądały jak prawdziwe życie. Oczywiście nie pogardziłbym gdyby za 10-20 lat gry wyglądałyby jeszcze bardziej realistycznie, ale przystałbym na taką grafikę jaką uświadczymy tutaj, gdyby zamiast na jeszcze lepszej grafice, twórcy kładli większy na inne rzeczy, np. bardziej przekonująca kolizja obiektów lub mechaniki, które urozmaicają rozgrywkę, itp.

Na plus na pewno wskazałbym także muzykę. Co nieraz podkreślam pisząc swoje wywody o różnych grach - soundtrack jest czymś, na co szczególnie zwracam uwagę i kapitalny soundtrack potrafi dla mnie udźwignąć nawet słabą grę i vice versa. Tu na szczęście akompaniament muzyczny jest wprost bajeczny. Nie byłem zaznajomiony z twórczością Oliviera Deriviere i wygląda na to, że będę musiał zagrać w więcej gier, do których komponował muzykę (pamiętam, że z kilkanaście lat temu grałem w Obscure, ale pamiętam tę grę jak przez mgłę, a tym bardziej jej udźwiękowienie).

Mógłbym jeszcze dużo pisać, a ten wywód już i tak jest długi, więc tylko podsumuję, że A Plague Tale: Innocence jak dla mnie to gra z paroma wadami i niedociągnięciami, ale ogólnie jest bardzo dobra. Ograniem sequela będę musiał zainteresować się nieco szybciej aniżeli dopiero 3 lata po premierze, tak jak to zrobiłem z tą częścią.

Gra jest dobra sama w sobie, ale, przynajmniej w moim odczuciu nie zachęca do powrotu do niej, bo de facto polega na rozwiązywaniu zagadek pokonywania przeszkód, co daje satysfakcję tylko na raz. W tym aspekcie przypomina Deliver us the Moon.

Na pewno na ogromny plus zaliczam świetny klimat, trochę mroczny, smutny, do którego idealnie dobrano partie muzyczne. Muzyka, dzięki temu dopasowaniu na prawdę robi wrażenie – w każdym rozdziale wkracza kolejny ciekawy motyw muzyczny, który dobrze pasuje do epoki i do fabuły – mamy partie na wiolonczeli, flecie, które potrafią podkreślić klimat.

Grafika jest dobra, choć przyznam, że jak na grę starszą od chociażby Wieśka 3 mogłaby dać coś o wiele lepszego. Na pewno odwzorowuje średniowieczny mrok, a niektóre scenografie robią naprawdę mocne wrażenie – jak chociażby rozdział z przejściem przez pole bitwy.

Jest też trochę elementów irytujących. Wg mnie przesadzili z tymi chmarami szczurów, które wybuchają, wytryskują spod ziemi trochę jak skolopendromorfy w Wieśku 3. Ten element gry szybko staje się nużący, bo w istocie chodzi o to, żeby biegać z patykiem od ogniska do pochodni i nie dać się szczurom złapać w miejscu bez światła. Na dalszych etapach gry chmary i wiry szczurów stają się już absurdalne.

Standardowo zirytować może interakcja z przedmiotami aktywnymi - trzeba stanąć naprawdę w konkretnym punkcie, żeby zaszła interakcja z elementami otoczenia. Do tego postać, zwłaszcza jak trzyma za rękę Hugo, potrafi irytująco się zblokować
Gra jest dość mocno oskryptowana – do tego stopnia, że nie możemy przeskoczyć dowolnej przeszkody, murka, nie możemy wejść w czy przejść przez krzaki – możemy pokonać tylko te przeszkody, które w danym momencie są związane z fabułą. Nawet podskoczyć w miejscu nie możemy jeśli gra tego nie przewiduje. Nie jest to aż tak przeszkadzające w grze jeśli już pogodzimy się z liniowością gry i z tym, że idziemy jak po nitce do kłębka wykonując wszystko po kolei tak, jak to zostało przewidziane w scenariuszu. Niemniej dla mnie ten zupełny brak swobody, nielogiczny czasami, bo nie pozwalający zebrać wszystkich surowców do craftingu, był mocno denerwujący, bo jak tu pogodzić ideę craftingu z takimi ograniczeniami? Po prostu nie można wrócić do pewnego punktu – np. rozdział w kościele – jak się za wcześnie wejdziemy na drabinę, to nie przeszukamy kościoła, i nie można wrócić żeby to zrobić.
Skrypty też ograniczają wrogów: rycerze inkwizycji patrolujący okolice są odpowiednio zaprogramowani – jeśli skrypt gry tego nie przewiduje, możemy stać wyprostowani na środku drogi, a stojący niedaleko żołdak nas nie zauważy, ale jak już według gry musimy się skradać, to wtedy każde zbytnie wychylenie zza winkla grozi przebiciem włócznią. Swoją drogą – ponoć Amicia i Hugo byli poszukiwani żywi, a przy pierwszej lepszej okazji nakrycia nas, żołnierze zamiast pojmać dziewczynę i dziecko od razu nadziewają ją na dzidę.

Ostatni rozdział to już swoista parodia, bo inkwizytor sterujący "kolumnami" szczurów jest wręcz komiczny.

Jakbym miał opisać jednym zdaniem to powiedziałbym że gra to taki budżetowy The Last of Us. Gameplay prosty, acz trochę powtarzalny. Do tego gra przez większość czasu prowadzi za rękę, niby daje graczu sporo różnych narzędzi, ale najczęściej i tak musimy przechodzić grę tak jak sobie wymyślili twórcy.
Fabularnie jest średnio. Niby jest jakaś intryga, ale logika opowieści momentami mocno kuleje. Postacie wszystkie są bardzo jednowymiarowe.
Jak na grę z Gamepassa to w sumie ok. Dwójka jak wyjdzie, to pewnie zagram skoro też będzie w subskrypcji.

Rewelacyjna gra, perełka

Ograna w ramach game passa, jeden z powodów, dla których warto go wypróbować.

+ Grafika mimo upływu paru lat w dalszym ciągu cieszy oko
+ Gracz naprawdę może się zżyć z głównymi postaciami, Amicią i Hugo, świetnie zbudowane
+ Towarzysze, mimo że niektórych znamy krótko, są równie dobrze zbudowani
+ Dla niektórych może to być minus, dla mnie to na plus, że nie wiemy tak naprawdę dużo o towarzyszach, nie ma tu znanego z durnych filmów, czy gier motywu "hej no właśnie uciekliśmy tym złodupcom, to opowiem ci historię mojego życia, siadaj mordo", nie ma zbędnych dialogów, pod względem relacji głównych postaci z towarzyszami imo był złoty środek (to znaczy jak na dość krótką fabułę)
+ Średnio skomplikowane, ale ciekawe zagadki logiczne
+ Fabuła, która angażuje

Dwa największe dla mnie plusy

+ Relacja dwóch głównych postaci, szczególnie na początku gry, imo zasługuje na ogromną pochwałę, historia jest przygnębiająca, szczególnie na początku, ciężka, ale przy tym można się wczuć w rozpaczliwą sytuację Amicii i Hugo i chce się brnąć dalej, by odkryć, czy im się powiedzie
+ Klimat, klimat, KLIMAT! Np. przechodzenie przez usłane trupami pole bitwy...

Minusy od razu zastrzegam, że nie zepsuły mi w żadnej mierze przyjemności z gry, ale będąc obiektywnym zwróciłem uwagę na:

- czasem glitchujące się "szczurze kule", jak zagonimy je w róg, to śmiesznie drżą i puf nie ma
- system automatycznego namierzania z procy powoduje, że wypuszczony kamień potrafi trafić przelatując przez teksturę ściany/płotu, itp.
- mimo cieszącej oko grafiki na upartego zdarzają się miejsca, gdzie widać upływ czasu
- mimika twarzy mogłaby być lepsza

Fantastyczna fabuła, niesamowicie ukazana więź między głównymi postaciami - Amicią i Hugo, ciężki klimat powodują, że tych minusów specjalnie nie odczułem. Ta gra to jedna z niewielu w ostatnim czasie perełek w zalewie szamba bylejakości, więc szczerze polecam każdemu, kto jak ja uwielbia gry z fantastycznym scenariuszem - w tę historię można porządnie wsiąknąć... z zastrzeżeniem, że jest ona, szczególnie na początku, naprawdę ciężka...

Prawda jest taka ze jedyne ci zmienia rtx to wasze cymbały

smieszne jest ze dobre gtx dzwiga kazda hre a tu ludki sie podniecaja bo kupili bubrl za pare K

bubel@

nie dziwie sie ze wam gry nie chodza jak jestescie zwykłymi testerami słabej technologi.

był wibdows 7 bedxir wingoes 12

w gre zageam koło swiat poniewaz tak sobie postanowiłrm.p.s lubie wasze obsrane opinie

Świetna gra, w czasach kiedy większość gier to jakieś na siłę robione open worldy na 100 godzin brakuje takich liniowych gier nastawionych na fabułę. Bardzo ciekawa historia, bardzo oryginalne te wszystkie mechaniki związane ze szczurami no i dobry historyczny setting podczas wojny stuletniej/epidemii czarnej śmierci.

Bardzo fajna gierka, odnoszę wrażenie że za mało popularna względem jakości, którą oferuje - ograłem z polecania znajomych. Gameplay bardzo przyjemny, zainspirowany The Last of Us, ale w porównaniu do tego kultowego tytułu klimat i rozgrywka są znacznie przystępniejsze. Obecnie gierkę można kupić za niewielkie pieniądze i uprzyjemnić sobie około 15h godzin życia.

Plusy:
+ barwna i oczarowująca oprawa graficzna
+ dobra ścieżka dźwiękowa budująca klimat i napięcie
+ przyjemny i niezbyt wymagający gameplay
+ satysfakcjonujący schemat eliminacji wrogów, drobne zagadki
+ przyzwoita fabuła wciągająca w rozgrywkę
+ dobry dubbing z francuskim akcentem głównej bohaterki w wersji ENG

Minusy
- nieco prymitywne etapy skradania, gdzie często wrogowie odwracają się od nas plecami jak gdyby nigdy nic się nie działo, a my po prostu idziemy do przodu.

GRA BARDZO DOBRA ,SUPER WATEK FABULARNY I HISTORYCZNY. POLECAM.

Mnie ten tytuł nie urzekł. Fajny klimat, to prawda. Co do fabuły miałem ogromne oczekiwania, jako, że gra zawsze była w rankingach top opowiedzianych historii - zawiodłem się, była po prostu OK. Same zagadki były strasznie proste, w jednym tylko miejscu miałem przez chwilę problem. Oprócz tego przez buga miałem wczytać cały rozdział.

Historia i bohaterowie to najwyższy poziom. Gameplay jest bardzo nudny. Wychodzi mi z tego max 7/10.

Jak dla mnie fajna historia i klimacik, grafika momentami piękna, a gameplay bardzo przyjemny.