Najciekawsze materiały do: Disco Elysium: The Final Cut

To nie tak bym kiedykolwiek stracił wiarę w wartość i jakość rozrywki jaką dostarczają mi gry komputerowe ale dopiero przy Disco Elysium zrozumiałem, że właściwie trochę nieświadomie postawiłem poprzeczkę jakiej nie spodziewałem się by gry były w stanie przeskoczyć, przynajmniej pod paroma względami. A tu proszę. Lista rzeczy które Disco Elysium robi najlepiej jest naprawdę imponująca.

Zalety.

1. Prawdopodobnie najlepszy z wymyślonych światów. Mimo, że gra jest średniej wielkości a obszar po którym się poruszamy dość niewielki to jednak możemy dowiedzieć się sporo o mieście w którym toczy się akcja jak i szerzej o świecie. Nawet nie będę próbował tego opisywać więc zostawiam po prostu opinię.
2. Zdecydowanie najlepsze dialogi z jakimi się spotkałem. Przykro mi planescape torment, przepraszam divinity orginal sin 2, wybacz mi wasteland 3, nie chowaj urazy vampire the masquerade bloodlines, to po prostu inna liga. Sprowadzanie ich jedynie do `psychodeliczności` z czym się spotkałem w różnych komentarzach to krzywdzące uproszczenie. One są po prostu perfekcyjne, niczym przemówienia Cycerona do których według opinii niektórych ekspertów nie da się dodać nawet jednego słowa by nie naruszyć całości. Momentami groteskowe, czasem dziwne, zawsze niezwykle naturalne, w niesamowity sposób dotykające istoty rzeczy. Niezmierzenie głębokie i bardzo mądre i nie, wcale nie pseudo-filozoficzne! Sprawiały, że się uśmiechałem, sprawiały, że było mi smutno w paru momentach nie chciałem klikać dalej po prostu chłonąłem to co widziałem na ekranie. Poza tym pomysł na wtrącające się do rozmowy myśli naszego bohatera to rewelacja. Jedna z wielu.
3. Najlepszy soundtrack jaki istnieje. Pillars of eternity spada na drugie miejsce. Nie znaczy to, że wszystkie utwory są lepsze od tych jakie znajdują się w innych grach ale po prostu jako całość zasługują na najwyższe miejsce.
4. Najciekawsze spotykane postaci oraz protagonista. W paru grach próbowałem bawić się w niewczytywanie po porażkach, śmierci towarzyszy czy zepsuciu nawet takiego zadania na jakim bardzo mi zależało. Trzymanie się tego nie było proste tutaj natomiast w naturalny sposób akceptowałem wszystko co spotykało moją postać. Nigdy jeszcze nie wczułem się tak w żadnego bohatera i nawet nie przypuszczałem, że mam w sobie takie pokłady empatii. To był mój specjalny Harry, głupi, wrażliwy, silny fizycznie, starający się postępować słusznie ale często się potykający i nie potrafiący zrezygnować z używek. Dający się ponosić emocjom, szukający czegokolwiek na tym świecie czego mógłby się uczepić i co ochroniłoby go przed pogrążeniem się w depresji i ciemności. Obnażający swoją duszę podczas fałszowania na karaoke, próbujący być `cool` w kontaktach z młodzieżą, stresujący się pracą i szukający wsparcia u policjanta-partnera, nie ogarniający politycznej rzeczywistości i będący w rozkroku pomiędzy zachowaniem resztek dumy a koniecznością zdobycia trochę forsy by nie musieć spać na ławce w parku. Nie żałuję, że zdecydowałem się na takiego Harrego choć ilości opcji do wyboru jest ogromna i można wykreować zupełnie inną postać. Kiedyś zagram każdą z nich. O postaciach pobocznych powiem tylko tyle, że mają wyjątkowo pogłębione charaktery i na pewno nie dowiemy się o nich wszystkie od razu. Ba, nawet i później nie wszystko dostaniemy podane na tacy. Musimy łączyć fakty, domyślać się, wychwytać aluzje i strzępki informacji.
5. Wyjątkowa grafika i zimowo-wiosenna sceneria. Ładna gra cieni którą widać zwłaszcza gdy w ciemniejszych pomieszczeniach skorzystamy z latarki.
6. Dobra fabuła główna i świetne zadania poboczne, choć to drugie czasem okazuje się mieć związek z tym pierwszym bo może coś czym możemy zająć się w ramach aktywności pobocznej już na samym początku okaże się bardzo istotne pod sam koniec? Zresztą wzajemne przeplatanie się wątków to ogromna zaleta tej gry. Jak im się to udało zrobić i to tak by niczego nie poplątali? Pamiętam, jak jeden z twórców pierwszego wiedźmina opowiadał jak trudno było mu ogarnąć to śledztwo w sprawie Salamandry którym Geralt zajmuje się po przybyciu do Wzimy i w ramach którego musi eliminować kolejnych podejrzanych, tak by miało to wszystko ręce i nogi niezależnie od kolejności z kim najpierw pogada i gdzie pójdzie. Tu mamy tego więcej. W końcu to gra o policjancie i śledztwie więc można się było tego spodziewać. Zadań pobocznych jest bardzo dużo ale to ile z nich otrzymany w dużym stopniu zależy od tego jak rozwiniemy postać i na jakie opcje dialogowe się zdecydujemy. Wszystkie są ciekawe. Nie chciałbym spoilerować więc daruję sobie przykłady ale powiem, że jeśli idzie o ładunek emocjonalny jakie niektóre ze sobą niosą to tylko parę zadań z innych gier mógłbym z nimi porównać.
7. Głosy postaci. Cieszę się, że zagrałem dopiero w późniejszą wersję gry gdzie wszystkie postaci miały podłożone głosy a opisy czytał narrator. Bez tego Disco Elysium byłoby dużo gorsze. Czy i to ta gra robi najlepiej? Chyba tak. Nawet bloodlines nie ma chyba aż tak świetnie dopasowanych do każdej z postaci głosów.
8. Nastrój. Poprzednie punkty były dość ogólne a ten będzie jeszcze mniej konkretny ale musi się pojawić. Wszystko to co wyżej napisałem współgra ze sobą w jedną harmonijną całość. Wyjmij jeden z elementów a reszta przestanie tak dobrze wypadać. W tej grze można zanurzyć się jak w żadnym innym izometrycznym RPGu, wsiąknąć w ten świat jak w żaden inny. Proste wspominanie mijającego dnia pracy z naszym partnerem na balkonie motelu to scena którą chętnie oprawiłbym w ramkę i zawiesił w swoim mózgu na zawsze. Albo gdy upuszczamy list od kogoś ważnego dla naszej postaci i pozwalamy by uniósł go wieczorny wiatr. Gdy płyniemy łódką pod koniec gry a w tyle leci smutna piosenka. Nawet przez sekundę nie żałowałem, że nie mogę przewinąć tego momentu i muszę go obejrzeć w całości. W tym jest magia. Realistyczna magia.
9. Wiele pomysłowych rozwiązań. Chociażby zdobywanie 'perków' poprzez myślenie nad konkretnymi rzeczami. Cały czas przepraszamy inne osoby? Zagaduje nas jakiś fragment naszej osobowości i mamy możliwość zastanowienie się nad samym sobą. Jeżeli uznamy, że tak, to rzeczywiście istotny fragment naszego charakteru to możemy daną myśl rozwinąć poprzez wykupienie miejsca w naszym 'gabinecie myśli' za punkty doświadczenia. Mija trochę czasu i dowiadujemy się do jakich konkluzji doszliśmy. Zdobywamy konkretne bonusy ale z danymi myślami wiążą się również wady. Już nie pamiętam czy za każdym razem ale często. Jak coś nam będzie bardzo przeszkadzać to możemy się tego oduczyć. Też za punkty doświadczenia. Albo to, że czas mija tylko wtedy gdy z kimś rozmawiamy lub zwracamy uwagę na jakiś przedmiot. Dzięki temu możemy swobodnie zwiedzać okolice i zastanawiać się nad tym co mamy teraz zrobić i nie musimy się nigdzie śpieszyć ale też nie mamy czasu pogadać z każdym z kimś byśmy chcieli. A śledztwo i jego konsekwencje nie będą na nas czekać więc musimy decydować co jest dla nas ważniejsze w danym momencie.
10. Duża ilość wyborów jakie możemy podejmować czy to przy rozwiązywaniu zadań czy tworzeniu i rozwijaniu naszej postaci. Gra ma jeden z większych potencjałów do ponownych przejść.

Wady:

1. Pierwsza wada to nie tyle wada co kącik na przemyślenia. Chodzi o skrajnie wolne tempo i brak jakiejkolwiek dynamiki. Po tym co napisałem wyżej i ocenie jaką wystawiłem jasno widać, że Disco Elysium mnie zachwyciło ale mimo wszystko wcale bym nie chciał by powstawały same takie gry. Do tej pory to planescape: torment nazywało się interaktywną książką, to określenie przeszło też na jego duchowego następcę czyli numenere. Ale nawet tamte gry nie był aż tak skoncentrowane na fabule i narracji. Tam była też walka a w związku z tym również i myślenie nad postacią, drużyną, trochę taktyki. Nawet jeśli było tego niewiele. Tutaj nie ma tego w najmniejszym stopniu bo nawet jeśli nasz bohater musi zastosować środki przymusu bezpośredniego, lub ktoś stosuje je na nim, to wszystko dzieje się jedynie poprzez dialogi. A ja lubię gry komputerowe nie tylko za rzeczy które mogę znaleźć w książkach. Lubię wspomniane już myślenie nad strategią i rozwojem drużyny w izometrycznych rpgach czy trochę wymagające zręczności walki i eksplorację w otwartych światach i wcale bym nie chciał by wszystkie gry skupiały się tylko na dialogach i poprzez nie przedstawiały fabułę i świat. Jasne, dalej pozostaje chociażby muzyka, grafika i przede wszystkim fakt, że w przeciwieństwie do książek nie jesteśmy jedynie biernymi obserwatorami ale to my podejmujemy wszystkie decyzje. Ale to dla mnie chyba za mało. Więc jak od czasu do czasu pojawi się taka gra jak Disco Elysium to biorę i będę grał z ogromną przyjemnością. Chętnie zobaczę dużo więcej takich tytułów. Ale nie, nie chcę by koniecznie taki kierunek obierali wszyscy lub większość twórców.
2. To, ze parę razy Kim stawał w dziwnych miejscach i wtapiał się w obiekty mogę przeboleć ale pod koniec gry utraciłem właściwie dostęp do dziennika i nie mogłem przeglądać wykonanych zadań. Dziwny błąd. Mam nadzieję, że jak zagram kolejny raz to już go nie będzie.

Muszę przyznać, że nie rozumiem tak wielu zachwytów. Gra ma całkiem ciekawy świat ale natłok kompletnie absurdalnych informacji zdobywanych na każdym kroku uniemożliwia ich przyswojenie i głębsze wejście w ten świat. Konia z rzędem temu kto jest w stanie opisać w sposób sensowny zasady panujące w świecie Disco Elysium.

Czemu ten wątek nazywa się "Gra: No Truce with the Furies" jak powinien "Gra: Disco Elysium" ?

Pograłem może dwa wieczory, w sumie kilka godzin. Wymęczyła mnie ta gra i chyba nie wrócę. Najbardziej to mi się w niej podoba mechanika rozwoju postaci i w sumie...tyle. Jest cholernie przegadana. Już w starym Tormencie zdarzało mi się przeklikać dialogi, tutaj momentami usypiałem. Ja lubię gadki w erpegach, ale lubię gdy jest to zrównoważone z innymi elementami jak walka a tu walki....brak. Za bardzo przygodówkowe to jak dla mnie a ja ostatnimi czasy odbijam się kompletnie od przygodówek. Świat dziwaczny, pomieszanie z poplątaniem współczesności, lat 60tych i dwudziestolecia międzywojennego. Mam tu ten problem co z Falloutami wszelakimi: kompletnie nie mój klimat. Fabularnie średnio, w zasadzie skapnąłem się że to co dzieje się na ekranie kompletnie mnie nie obchodzi. Najciekawszy z całej fabuły to jest ten policjant co nam towarzyszy....Cieszę się że kupiłem w promocji bo bym sobie inaczej pluł w brodę.

Disco to gra, która dość szybko mnie zmęczyła. Nie rozumiem tych zachwytów nad tą grą a w szczególności nad tym co można tam przeczytać (mnóstwo dialogów i rozmów z wewnętrznym ja). Po 30 minutach ciągłego czytania czułem się, jakby ktoś wcisnął mikser do mojej czaszki i włączył pełne obroty. Przykro mi ale to jest gra, gdzie miałem wrażenie, że obcuję z przerostem formy nad treścią. Moja ocena: 3/10