Najciekawsze materiały do: Dishonored: Definitive Edition

No bez przesady.... Ile mozna odswiezac wcale NIESTARE gierki...

Do usranej... tzn dotąd do póki jest na nie zbyt. A jest.

Licha grafika? Brak słów po prostu.
Nie zdziwię się jak różnice będą ledwie zauważalne.Ale ludzie i tak kupią bo to przecież Definitive Edition.

To wyszła ta edycja wogóle na PC? Bo ni widu ni słychu, a sprawdziłbym chętnie co się zmieniło

Moja ocena 6.5

Głównym moim odniesieniem porównawczym jest oczywiści BioShock, ponieważ inspiracja jest aż nad to widoczna, ale daleko temu do plagiatu.

Dishonored wybija się mechaniką sprawnego poruszania się ( wspinanie, teleportacja wślizgi, pływanie ) Przez co gameplay jest znacznie przyjemniejszy, choć mechanika skradania ( która jest zrobiona poprawnie ) troszkę wiąże nam ręce by poczuć się całkiem wolnym. Spoko patent patrzenia przez dziurkę od klucza – acz rozwinięta moc mrocznego wzroku szybko sprawia bezużyteczność tej mechaniki. Może nie jest tak satysfakcjonujące jak Hitman, ale trochę się o to ociera.

Podczas rozgrywki przeszkadzało mi że bron dystansowa, granaty oraz czary są pod jednym klawiszem.

Fabuła jest dość naiwna i do bólu przewidywalna . Poza tym niemy bohater i bardzo słabe postacie sprawą że nie wczułem się w ogóle w historie. Słynna maska Corvo tez nie ma żadnej historii. Czytanie dzienników i książek próbuje tworzyć klimat tego świata, ale czemu nie mamy odznaczenia przeczytanych już tekstów które się często powtarzają. Twarze ludzi są tez paskudne. Nie wiem co ale coś jest nie tak z tą gra w tej kwestii ( jakby tworzyła ją sztuczna inteligencja ;)

-----------------------------------

Dunwall City Trials jest tak jak w Bioshock’ach trybem pojedynczych wyzwań. Jest ich znacznie mniej lecz są bardziej zróżnicowane. Jednak po zdobyciu jednej gwiazdki nie chciało mi się ani maksować, ani robić trybu expert.

------------------------------------------------------------------------

Co do przygód Daud’a to na plus iż bohater posiada swój głos co daje mu charakteru. I to właśnie jego przygody po miałkiej podstawowej wersji sprawiły że ten świat wzbudził moje zainteresowanie. Poza tym dodano moc przyciągania przedmiotów oraz ,mine ogłuszającą która unieszkodliwia ( nie zabijając ) grupę wrogów – czemu Carvo nie miał takiego gadżetu ? Zaskoczeniem dla mine było że po każdym obezwładnieniu zlatywali się przeciwnicy zza paru ścian. Później zauważyłem że w dodatkach mają poprawiony słuch i słyszą upadające ciał.

-------------------------------------------------

Nie grałem w wersje niezremasterowaną wiec na temat aspektu wizualnego się nie wypowiem. Ogólnie dla mnie przeciętna choć za sprawa Nożownika z Danwell pewnie wrócę do tej serii. Jednak teraz jestem zmęczony tego typu grami. Aczkolwiek muszę zrobić sobię na chwile przerwę.

Chyba pierwszy raz gra za pierwszym razem kompletnie mnie odrzuciła, ale już za drugim razem bez problemu przyciągnęła. Zazwyczaj mam odwrotnie.
Ale żeby doszukiwać się tutaj jakiejś legendarnej giery? Ot, dobra, zwykła skradanka, którą wyróżnia płynne poruszanie się postaci, wspaniałe ciachanie bronią białą (tutaj rzeczywiście się popisali, walczy się aż miło), oraz brak liniowości, mnogość działań jakie tu można zdziałać jest godna zapamiętania.
Ale inne elementy jednak psują te pozytywne wspomnienia, fabuła to oklepana zemsta ze zdradami widziana w tej dziedzinie rozrywki już milion razy, wyróżnić się może jedynie klimatem świata i po części barwnymi postaciami. Barwnymi w sensie pod względem charakteru, graficznie niestety jest poniżej jakiejkolwiek krytyki, poziom początków tego wieku.