Najciekawsze materiały do: Torment: Tides of Numenera

Jestem zaskoczony, InXile zrobiło dobrą grę? Wasteland 2 mnie odrzucił topornością, płycizną i nijakością. Odpalam Tormenta klimat gęsty, świat zupełnie inny, orginalny. Postacie w tym świecie takie dziwne ( nie mam pojęcia jak je określić ) Najbardziej bałem się tej całej walki w systemie turowym, ale okazało się że to też im się udało. Podsumowując, odrzuciło cię Wasteland 2 ale podobało ci się Pillars of Eternity albo Tyranny? Zagraj w Tormenta!

Wie ktoś może czy klucz STEAM z edycji kolekcjonerskiej jest taki sam jak z "day one edition"? Czy może kolekcjonerka zawiera Immortal Edition Upgrade?

Gra zdecydowanie dorosła do moich oczekiwań (nie, nie liczyłem na to, że przebije/dorówna Planescapowi), jest to bezsprzecznie najlepszy Sci-Fi cRPG ostatniego 10cio-lecia. Fabuła, świat, postacie wszystko dziwaczne, zaskakujące, niesamowite. Systemy rządzące grą również zostały świetnie zorganizowane. Jedyne co troszeczke mnie nudziło to Kryzysy (tj. walka) ale ja raczej mam podejście do przegadania cRPG a nie nastawianie się na walkę... co Tides of Numenera umożliwia.

Dla mnie 10/10 polecam każdemu!

Grę ukończyłem ale jak dla nie bez szału. Zbyt dużo tekstu, chyba się odzwyczaiłem od takich gier. Duży plus za możliwość przejścia gry bez walki bo nie lubię turowych potyczek. Słaby system rozwoju postaci gdzie praktycznie nie trzeba używać większości umiejętności i przedmiotów. Fabuła jest ok chwilami nawet wciągająca. Nie byłem jakoś strasznie napalony na tą grę. Ciekawiła mnie i w sumie mnie nie zawiodła.

Nudna ta gra ma się nijak do Tormenta. Jest liniowa ,walk jest tyle co kot napłakał.Zmarnowany potencjał, eksploatacja uboga nie wiadomo jak używać i do czego jest tona tych artefaktów. Interfejs jest nie za bogaty.Tony rozwleczystego tekstu.Rozwija się bardzo powoli.

To pewnie jedna z ostatnich takich gier.
Fabuła i świat przypomniały mi światy Gene Wolfe, (jak wyżej napisał Iselor) choć pełno w grze także innych wątków z literatury fantastycznej. Nie będę pisał więcej o fabule aby uwag Iselora, znowu nie powtarzać;)
Nawiązuje do kultowego Tormenta konstrukcją graficzną, sporą ilością poprawionych detali, choć wszystko w Numenerze bogatsze w treści i grafikę.
Ogromny plus to możliwość rozwiązywanie questów na różne sposoby, w zależności od ustawień naszej postaci i drużyny..
I na tym plusie na razie poległem ;)
Bo zdarzył mi się bug szeroko opisywany i do tej pory nie poprawiony.
Była w tym i moja wina bo nie zadbałem o czytelne save..
Wyszło tak że sporą część questów musiałbym powtarzać a biorąc pod uwagę ich zmienne wyniki ..ech, chwilowo mi przeszła chęć do grania ;)
Póki co, chwalę jak mogę..

Jak dla mnie sporadyczne walki to niewątpliwy plus.

Treść, fabuła i świat przedstawiony z masą ciekawostek na duży plus. Ogrywałem jakiś czas temu, a wciąż pamiętam niektóre pomniejsze nawet szczegóły związane z ich osobistymi historiami, tak więc współtowarzysze również dają się lubić. Na minus walka, której równie dobrze mogłoby dla mnie nie być.

W sumie ograłem tą grę jakiś czas temu już, ale jedno mogę powiedzieć. Ta gra jest duchowym spadkobiercą Tormenta.

Tekstu jest masa, ale jest on pierwszorzędnej jakości. Przydałoby się co najwyżej więcej lektora jak w DoS2, by móc się w niego częściej wsłuchać niż czytać, bo miejsca, w których to lektor czyta te teksty, opisy to miód dla uszu.
Gra ma świetnie napisanych towarzysz, w zasadzie chyba każdy jest na swój sposób ciekawy, a niektórzy wybitni wręcz (Rhin!).
Walka, jest jej mało, nie jest z reguły za trudna, często idzie pokombinować z polem walki ale przydałoby się opcjonalna możliwość utrudnienia sobie walki tak by trzeba było się więcej nakombinować.
Zagadki środowiskowe są świetne, ale mogłoby być ich więcej.
Fabuła jest pierwszorzędna, jednak z lepszych w ogóle. Ta historia naprawdę może się spodobać i nie jest sztampowa.
Lokacje są zróżnicowane, ciekawe i ładne. Ogólnie świat gry jest fascynujący.
Co to ekonomii wysiłku, świetnie się sprawdza przez pierwszą połowę gry, ale niestety w drugiej robi się już zbyt prosto i traci ona dość mocno na znaczeniu, a szkoda.

9.5/10 - jedyna wada jest taka, że druga polowa gry robi się za prosta oraz przydałoby się więcej interakcji z otoczeniem, bo te co są są super, ale znowuż po pierwszej części gry jest ich niewiele.

Wyjątkowa rzecz porównywalna jedynie z wcześniejszym tormentem. Aby czerpać z niej przyjemność naprawdę trzeba lubić czytać, tu dialogi i opisy nie są jedynie pewnym elementem gry nie bardziej istotnym niż np walka czy eksploracja. Tutaj są one wszystkim.

Zalety:

1. Zawiła, przemyślana i wciągająca fabuła choć raczej pobudzająca intelektualnie niż poruszająca emocjami. Może po prostu była zbyt skomplikowana bym odbierał ją bardzo osobiście.
2. Oryginalne i pomysłowe zadania poboczne, pełne treści i wciągające. Nie ma ani jednej zapchaj dziury, z każdym związana jest jakaś ciekawa opowieść lub przynajmniej lepiej poznajemy świat gry. A jest co poznawać.
3. Maksyma głosząca, że czasami mniej znaczy więcej jest mi dość bliska ale w tym przypadku dałem się bez reszty porwać szaleństwu przedstawionego świata. Miejsce akcji to ziemia ale taka z odległej o kilka miliardów lat przyszłości. Magia, nauka i metafizyka przeplatają się ze sobą na każdym kroku i chyba łatwiej byłoby opisać czego w tej grze nie ma niż to co w niej jest. Grając czułem się trochę jak dzieciak w sklepie ze słodyczami, patrzyłem na mapę danego obszaru i nie wiedziałem gdzie najpierw iść i co robić tyle tam było dziwnych obiektów i postaci. We wszystko można kliknąć, ze wszystkim można pogadać i co chwila jesteśmy bombardowani jakimś ciekawym pomysłem czy zagwozdką. Chyba żadna inna gra tak na mnie nie działała.
4. Wysokiej jakości dialogi i opisy a ponieważ w grze cały czas czytamy to bardzo ważna rzecz. Do tego duża ilość opcji dialogowych do wyboru przez co możemy bez większego trudu odgrywać taką postać jaką chcemy. W paru momentach miałem jednak wrażenie, że dialogi są sztucznie wydłużone zupełnie jakby twórcy postawili sobie za punkt honoru, że nie mogą być nigdy proste i konkretne. Po jakimś czasie można poczuć znużenie tym niekończącym przedzieraniem się przez ściany tekstu.
5. Walka. W grze nie ma wielu walk a jeśli chcemy możemy uniknąć zdecydowanej większości z nich. Poza tym każda walka jest wyjątkowa, określana jest jako kryzys i rzadko sprowadzająca do zabicia przeciwnika. Zamiast tego możemy przed nim uciec, przekonać go do ucieczki, użyć pobliskich urządzeń i tak dalej. Bardzo fajna rzecz przez którą mniej czułem się jakbym grał w grę a bardziej jakbym był uczestnikiem prawdziwej przygody. To z kolei sprawiło, że w przeciwieństwie do innych gier nie chomikowałem przedmiotów jednokrotnego użytku ale gdy dochodziło do starcia korzystałem z nich by zwyciężyć.
6. Rozwój postaci. Kolejna rzecz zaprojektowana w taki sposób by zachęcić nas do jak najgłębszego zanurzenia się w grze. Z poznawanych umiejętności możemy korzystać w trakcie dialogów czy eksploracji ale ja nie czułem żadnej ochoty do wczytywania w przypadku gdy coś mi się nie udało a twórcy tak to wszystko ładnie skonstruowali, że porażka nie zawsze zamyka nam drogę do wykonania zadania lub zdobycia tego na czym nam zależy.
7. Ekwipunek i opisy przedmiotów. W trakcie gry zdobywamy całe multum różnego rodzaju przedmiotów, część z nich możemy wykorzystać w trakcie starć, inne przydadzą się podczas rozmów a wszystkie one są ciekawie opisane. Nie mogłem się doczekać by przekonać co jeszcze twórcy wymyślili.
8. Towarzysze, rozbudowani, aktywni i podobnie jak w starym tormencie dobrze wpleceni w opowieść. Choć niektórzy bardziej niż inni. Wszyscy za to mają świetne historie, w paru momentach można się nawet wzruszyć.
9. Prawie każda spotkana przez nas postać została dobrze napisana i ma nam do coś przekazania coś ciekawego. Twórcy jakoś tak to zrobili, że nawet osoby z którymi przeprowadzimy jedynie krótsze rozmowy zapadają w pamięć.
10. Zacny polski dubbing z jednym małym wyjątkiem.

Wady:

1. Muzyka. Nie jest zła, po prostu nie jest bardzo dobra. Tylko parę utworów mocno mi się spodobało.
2. Bardzo mało udźwiękowionych dialogów oraz sztuczna i irytująca, w polskiej wersji, Matkina. Jeszcze się nie przemogłem i nie miałem jej nigdy w drużynie bo po prostu nie chce mi się słuchać jej odzywek.
3. O jakiejkolwiek dynamice nie ma w ogóle co mówić a taka a nie inna koncepcja stojąca za projektem rozgrywki ma również swoje minusy. Czyli mówiąc krótko, momentami bywa nudno i musiałem sobie robić przerwy. Zwykłą książkę mogę czytać godzinami ale ta interaktywna jaką jest torment po jakimś czasie zaczynała męczyć.

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 99:04

Ciekawy i oryginalny świat oraz pomysłowa koncepcja fabuły. Jednak stopień dziwności i wymuszonej abstrakcji jest tak głęboki że trudno wczuć się w postacie i uwierzyć w ten ekosystem. ( po poznaniu Klifów Sagusa zauważyłem iż moja postać o niemal złotym nurcie wcale nie pasuje do otoczenia wiec zacząłem od nowa jako ktoś bardziej wredny ) Koncept nurtów na papieże jest nieźle psychologicznym podejściem, choć chyba nie ma w ogóle wpływu na rozgrywkę ( nie licząc lichych mocy Ooma )

Największym zażaleniem do tej gry jest zbyt pokręcony świat w którego choć chciałem nie mogłem uwierzyć( brak cyklu dobowego i Wykwit ). Nie przeszkadzało mi czytanie ścian tekstów dialogów, opisów artefaktów i przedmiotów. Jednak dla mnie były to tylko ciekawostki. Niemal nie możliwe było mieć do nich jakieś wewnętrzne odczucia. Paradoksalnie najciekawsze były dla mnie retrowizje ( paragrafowe opisy ) z których klimat z kolei się wylewał. Użycie retrospektora Inifir’a było osobiście moim najlepszym fragmentem przygody.

Miedzy towarzyszami, jak na świat przystało także trudno znaleźć kogoś zwykłego. Moim faworytem jest oczywiście Rhin. Pierwsze izometryczne RPG gdzie możemy przyłączyć do siebie dziewczynkę praktycznie bez zdolności bojowych. Dodatkową trudnością jest fakt że nie możemy odłączyć ją na chwile cięższych bitew bo się na nas obraża i już jej nie znajdziemy. Często szafowałem swoim zespołem mając dziewczynkę przy sobie i powiem szczerze że metoda przywoływania towarzyszy brązową kulą jakoś nie przypadała mi do gustu. Najchętniej słuchało się wymiany zdań po między Rhin, a Callistage. Szkoda że nie da się pogodzić rudej kobiety z Aligernem.

Ogólnie chciałem dać pół oczka mniej, ale w finale wiele rzeczy mnie zaskoczyło. Choć tożsamość Memoviry nie była niespodzianką to już obecny stan Pana Wcieleń mnie zaskoczył. Wiele też w finale się wyjaśniło i łączyło z mniej ważnymi wcześniej wykonywanymi questami. Toteż ostatecznie miałem satysfakcje kończyć tą dobra grę. Jednakże Planescape Torment odrobinę lepszy.