Gra Blue Dragon | 360

Nieee nie lubie crpg i jrpg w ogole nie lubie rpg :P

To ze nie lubie rpg oznacza ze jestem "inny"? Toz to "dyskryminacja" :P

I tytuł nawet jakiś taki podobny... :D

Podobno ma to być ostatnia manga Akiry Toriyamy. Czyżby staruszek szedł na emeryturkę?

Gra jest wizualnie potwornie infantylna. Aż nie chce mi się wierzyć, że tę grę robił sam Hironobu Sakaguchi - twórca Final Fantasy...

Ładny stolec na tym 3 screenie. XP

warto na to wydać 30 zł ?

Jak usłyszałem muzykę w walce z pierwszym boss'em - myślałem, że mało ze skóry nie wyskoczę! Ian Gillan, Deep Purple!... młodzi tego nie znają. ;)

https://www.youtube.com/watch?v=LUjxPj3al5U

Żałuję, że to ex na x-klocka, bo chętnie bym zagrał :)

Pozostaje czekać do września na Dragon Questa :P

Ukończyłem właśnie grać w Blue Dragon i czas na refleksję o grze. Zabierając się za nią nie kierowałem się niczym specjalnym. Ot, video z yt o grach które są z nurtu jRPG i zostały wydane właśnie na Xbox'a. Blue Dragon jest też objęty wsteczną kompatybilnością na Xbox One. A sama gra w sumie dość miła, przyjemna i fajna. Żadnych ciężkich argumentów w historii. Zrobiona w takiej konwencji, że cały czas się pamięta, że to gra i zabawa. Choć oczywiście ratujemy nasz świat z rąk straszliwego Nene. (Samo imię wzbudza u mnie uśmiech politowania). Ale dla miłośników jRPG gra warta polecenia. Gra do odprężenia. Dobrym aspektem jest rozwój postaci i pojedynki turowe. Gra nie ułatwia nam odkrycia słabości przeciwników. I tak, wg burmistrza jednej wioski, jest 5 smoków - odnalazłem 2 ale wszelkie próby nawiązania z nimi walki, z marszu kończyły się u mnie tym wspaniałym napisem: The End! Pozostawiłem więc je innym. Grafika, wiadomo, gra już ma swoje lata ale jakoś zupełnie mi to nie przeszkadzało. Dało się zauważyć, że momentami wyciskała ostatnie soki z konsoli. Muzyka ok, motyw walki z Bossami z vocalem Gilliana nie znudził mi się. ;) Moja ocena to solidne 8,5. Gra mi się podobała i mam tendencję wtedy do zawyżania oceny. No i git! :D
W moim przypadku gra była z pełnym dubbingiem i tekstami po hiszpańsku.
Adios Shu, Kluke, Yiro, Marumaro y Zola.
A głos Toripo to...

Mój pierwszy jRPG po którego sięgnąłem i nieprzypadkowo właśnie po niego, bo miał być lekkim i łatwym tytułem będącym dobrym progiem wejścia w ten gatunek gier. Rzeczywistość okazała się być inna, a przynajmniej w moim przypadku, ale może być to spowodowane moim całkowitym brakiem doświadczenia z japońskimi grami. Kierujemy 3-osobową grupą dziecio-nastolatków, przez co gra momentami jest bardzo infantylna, ale nie traktuję tego jako zarzut. Gorzej z tym, że bohaterowie i relacje pomiędzy nimi nie są ani trochę ciekawe i takimi pozostają nawet po tych 40-50 godzinach, które spędzimy w świecie gry, jednocześnie za wiele się o nich nie dowiadując. Dowodzona przez gracza drużyna z biegiem czasu urośnie do 5 osób i kiedy się to już stanie to zacznie się robić ciekawiej, tym bardziej, że gra rozkręca się naprawdę bardzo wolno. Walki jak to w jRPG-ach toczą się w systemie turowym, z tym że w przypadku tej pozycji, odpowiedzialne za nie są nie bohaterowie, tylko ich cienie przyjmujące postać potwora, tudzież ogromnego minotaura czy smoka. Każdy z nich rozwijany może być w każdej z 9 klas, takich jak specjalista od ataków fizycznych, czarownik, złodziej itd.

Podczas eksploracji świata nie jesteśmy narażeni na przymusowe walki, bo większość starć z przeciwnikami można uniknąć, ale takie podejście nie popłaca, bo w kość da nam się już pierwszy boss, a tych w całej grze jest coś koło setki. Gra mieści się na 3 płytkach i spowodowane jest to przede wszystkim ilością cut-scenek, których momentami jest aż za dużo. Nie wszystkie dialogi są udźwiękowione, ale za to mamy do wyboru angielskich oraz japońskich lektorów, a sama muzyka wypada dość różnie. Nie mam nic przeciwko melancholijnym i spokojnym dźwiękom towarzyszącym nam w trakcie rozgrywki, ale rockowe brzmienia w przypadku walk wypadają dość komicznie. Przegięta była też finałowa walka z bossem podzielona na jakieś 10 aktów, przez co pokonanie go zajęło mi kilka godzin. Brakowało mi jakiejś większej głębi w tym co robimy, ale taniec i ukazana radość wszystkich mieszkańców wiosek, których uratowaliśmy nagradzała cały ten trud, no i najważniejsze - grze udało się mnie przekonać do gatunku gier, który w naszym kraju nie należy raczej do najpopularniejszych i wkrótce sięgnę po następny tytuł.