Forum: Weź los redaktorów GRYOnline.pl w swoje ręce w interaktywnym opowiadaniu i wygraj 1000 zł oraz strój Thiefa!

Persecuted - ciekawe porównanie ;P

Bezi2598 - tak, jak jest napisane na stronie: "Zapoznaj się z naszą odcinkową opowieścią, w której będziesz mieć wpływ na dalsze losy Garretta (...)" - to Wy i Wasze głosy zdecydujecie, którą opcję wybierze Garrett. Ta opcja, która zbierze większość głosów zostanie ujawniona w kolejnym etapie opowiadania.

Hed zmęczył się turniejem i odpoczywa ;P

hmm... chyba komentarz BliBs_Pl powinienm potraktowac jako komplement... Czyzby kolega (kolezanka?) wzial moje zdjecia za screeny z gry? ;-)

No kolejny konkurs bardzo mnie to cieszy oby było ich więcej !!! :D

Hed pojawi się w drugiej części, w sukience ;D

BliBs_Pl : po analizie Twojej wypowiedzi tez do tego doszedlem ze to pewnie o to chodzilo ;-) Coz... fotografa jak zwykle nikt nie docenia :-D

Nie było podane czy aby móc uczestniczyć w tworzeniu opowiadania należy mieć 100% skuteczność w wyborach ankietowanych Familiady?

A inicjatywa świetna! Trza będzie zasięgnąć to bardziej kreatywnej części siebie, a to już jest częścią wygranej :)

Na forum thiefa właśnie rozdaliśmy 5 pudełek z grą dla zwycięzców konkursu a tu taka niespodzianka i kolejna zabawa, nie wspominając o nagrodzie - zatkało mnie :).
Zresztą pochwalę się, że warto na nasze forum (thief-forum.pl) zaglądać bo szykuje się kolejny, tym razem artystyczny konkurs :).

ks. Józef - nie pierwszy, popatrz chociażby tu: http://metro.gry-online.pl/ :)
Cold Mind - nie trzeba mieć 100% skuteczności ;)

Nie mogę się wprost doczekać, aby ujrzeć rozpalone zmysły Lorda Verminusa.
Steve'o-podobnym ścierwom wszetecznym mówimy stanowcze i zdecydowane TAK

ks. Jozef - zapewne po publikacji calego opowiadania powstanie jakaś zgrabna galeria. Niedlugo pojawi sie tez pewnie backstage i wtedy bedzie widać nieco "kuchni" tej sesji a przede wszystkim bedzie widac dosc zaskakujca pore dnia w ktorej powstaly te nocne klimaty ;-)

Rewelacyjne zdjęcia i bardzo ciekawy konkurs! Niecierpliwie czekam na dalszy ciąg :)

W końcu się zmotywowałem, żeby założyć tutaj konto :D
Konkurs wygląda całkiem ciekawie, zdjęcie bardzo ładne, tylko stroje redakcji jakieś takie nienaturalne. Pewnie trudno jest zrobić strój zgodny z klimatem(dla mnie Bober, Mad Matt, a nawet Lord Verminus wyglądają komicznie, ale może tylko na tych zdjęciach), chociaż Garret wyszedł świetny - zarówno poprzez strój jak i aktora. Szkoda, że zobaczymy tylko zdjęcia, chętnie obejrzałbym jeszcze jakieś filmiki z panem Trelą, bo muszę przyznać, głos ma dobry :)
Pozdrawiam.

Julion - bądź spokojny, pojawi się jeszcze video :D Na pewno się Wam spodoba, ale na razie to niespodzianka!

A trzeba 3000 znaków napiszac czy do ile mogę znaków napisać?

Regulamin, punkt 4: "Praca konkursowa musi zostać przygotowana w języku polskim, być utrzymana w klimacie opowiadania dostępnego na stronie thief.gry-online.pl, a jej długość nie może przekraczać 3000 znaków bez spacji."
Pamietaj też o punkcie 7: "Prace konkursowe można wysyłać od 3 marca 2014 od godziny 17:00, do dnia 17 marca 2014 roku włącznie. Prace zgłoszone przed i po wyznaczonym terminie nie będą brały udziału w konkursie."

Mycha734 - w takim razie konkurs podoba mi się jeszcze bardziej, już się nie mogę doczekać :D
Ks. Józef - niestety, ale do Krakowa mam bardzo daleko :( Ale może kiedyś uda mi się zobaczyć pana Wojciecha w akcji.
Sandro - a czy opowiadanie jest pisane na bieżąco czy przygotowano je wcześniej, z dwoma ścieżkami? Pewnie wcześniej, bo pisanie takiego tekstu tak szybko mogłoby być uciążliwe, więc czy po zakończeniu konkursu będzie możliwość zobaczenia wersji, która nie została wybrana przez użytkowników(w tym wypadku sposób głośny z głównym wejściem)? :)

Bez sensu jest trochę, że opcje wyboru są podpisane, która z nich jest cicha a która głośna. Nie ma przez to takiej nieprzewidywalności opowieści i większość osób sugeruje się tylko tymi podpisami, bo przecież Thief musi działać cicho (sam się na tym łapię).

Dla mnie oczywiste jest, że złodziej musi zwykle działać cicho, chyba że dla odwrócenia uwagi wykona jakieś głośniejsze akcje. Też się nie przychylam do podpisów co jest głośnym, a co cichym rozwiązaniem.

Na razie wypowiedziały się dwie osoby, co nie jest zbytnio reprezentatywną grupą osób. Jeśli więcej osób chce, by nie informować o sposobie "głośny" - "cichy", a pozostawić same wybory to dajcie znać tu w komentarzach! W przypadku większości głosów proszących o tą zmianę przychylimy się do niej :)

nie wiem czy mi wolno glosowac ale takze przychylam sie do wniosku by nie sugerowac ktora droga jest cicha a ktora glosna

Sandro - świetnie, chętnie zobaczę alternatywną ścieżkę :)
Mycha734 - co do podpisów, to chciałem już napisać o tym wcześniej - zdecydowanie wolałbym, gdyby ich nie było,bo ,tak jak powiedzieli moi przedmówcy, strasznie ukierunkowują one wybór(oczywiście na cichy). Tak przy okazji to ciekawe ile osób wybrało sposób głośny :P

Pwodnicki - dlaczego miałbyś nie mieć pozwolenia na głosowanie? :) Swoją drogą świetne zdjęcia, panie fotografie :D

Fajny pomysł :) Ja też jestem za zniesieniem napisów sposób cichy i głośny

Zdjęcia są świetne, na początek myślałem, że to są screeny z gry :) Również jestem za zniesieniem podpisów, która decyzja jest głośna, a która cicha. A mam pytanie, czy opowiadanie jest wymyślone?

AxelGra - co masz na myśli pytając, czy jest wymyślone? Trudno, by takie nie było - w końcu wszystko kiedyś ktoś musiał wymyślić ;)
Jesli pytasz, czy jest naszego autorstwa to mogę odpowiedzieć, iż zostało napisane specjalnie dla nas przez Tadeusza "Zooltara" Zielińskiego :)

mycha734 - Nie miałem nic złego na myśli, bardzo fajne opowiadanie ;)

AxelGra - nie posądzałam Cię o złą wolę, chciałam tylko zbadać dokładniej o co pytasz :) Cieszy nas Wasz pozytywny odzew i mogę już zakomunikować, że usunięte zostaną opisy "cichy" - "głośny" w wyborach!

Jedno pytanko: Spacja to tak naprawdę też jest kot, czy to żart, że człowiek (jestem nowy )

McAtomica: Spacja to jak najbardziej autentyczny kot - mój ;-) I imie też autentyczne ;-)

Wiekszosc zdjec powstala przy uzyciu 24-70L

Oj, coś czuję, że Spacja odegra jakąś mroczną rolę w tej historii! :)

Ratujmy czy nie ratujmy Maggie??

Ratujmy, to zbyt ciekawa postać :D

Mam pytanie pod jaki adres ma wysłać konkurs? ?

mik18 - poczekaj proszę do opublikowania epilogu, a nastepnie dopisz własne zakonczenie. Pracę umieść tutaj w komentarzach. Polecam zapoznać się z regulaminem - jest tam wszystko opisane.

Mycha734 ---> dobrze poczekam, narazie mi się nie śpieszy tylko się zapytałem co nie mogę się zapytać

''2. Zadanie konkursowe polega na przesłaniu do Organizatora pracy tekstowej (zwanej dalej pracą konkursową), która jest zakończeniem opowiadania dostępnego na stronie thief.gry-online.pl.''

Zazwyczaj to właśnie epilog kończy opowiadanie, a jak zakładam naszym celem jest napisanie zakończenia, zatem jeśli epilog będzie gotowy, historia się zakończy - to co mamy pisać? :D

mik18 - możesz pytać, odpowiedziałam Ci przecież.
Co do pytan o zakończenie - tak, u nas epilog kończyć będzie opowiadanie, lecz... pojawi się niespodziewany zwrot akcji! ;) Waszym zadaniem będzie opisanie, jak dalej potoczy się historia. Poczekajcie więc jeszcze cierpliwie, zagłosujcie na to, czy ocalić Maggie i powoli ostrzcie pióra! Ostatni odcinek opublikowany zostanie we środę o godzinie 17:00. Około tej godziny udostepnimy też dla Was kolejną niespodziankę - nie tylko twist w opowiadaniu ale też... tajemnicze video :D

"...W pracach nie można używać nawiązań do alkoholu..." - Czy to oznacza, że samo wspomnienie o nim dyskwalifikuje z konkursu? Gdyby na przykład jeden z bohaterów pisanej przeze mnie pracy, w pewnym momencie napił się wina z kieliszka, czy to już przekreśla pracę? Chciałbym wiedzieć, żeby potem nie okazało się, iż jedno zdanie (nawet nie koniecznie znaczące dla historii) miałoby mnie wykluczyć z zabawy. ;)

W punkcie tym chodzi o to, by nie namawiać lub w żaden inny sposób promować alkoholu i jego spożywania. Niewinne wtrącenie nie powinno zdyskwalifikować pracy, jednak jeśli masz możliwość usunięcia takich wątków bez szkody dla całości pracy to polecam unikać takich nawiązań.

Ok, dziękuję za wyjaśnienie :)

Jak teraz oglądam nowe zdjęcia, to cofam to, co mówiłem o niektórych postaciach i ich komicznym wyglądzie - WSZYSTKO wygląda świetnie :D Już się nie mogę doczekać epilogu opowiadania i tajemniczego filmiku :)
Sam nie wiem, co powinienem pochwalić - fotografa, aktora, redakcję, wykonawcę strojów czy kogoś jeszcze innego? Chyba wszystkich, bo widać, że każdy odwalił kawał solidnej roboty.
Przy okazji to świetne opowiadanie(chętnie zobaczyłbym całe w formie video :D), klimat zachowany po prostu mistrzowsko. Zooltar ma się czym pochwalić :D
Można gdzieś przeczytać jakieś inne prace pana Zielińskiego?

SUPER - tyle mogę powiedzieć :)
Fajne video, przy okazji można zobaczyć, jak ważna jest poza i przygotowanie do zdjęcia - niektórzy na zdjęciach wyglądają kompletnie(no, może trochę przesadziłem)inaczej. Oczywiście to na plus dla fotografa, bo zdjęcia są mistrzowskie. Szkoda tylko, że jednak się nie nacieszyłem Wojciechem Trelą, a raczej Garretem, na którego tak czekałem, bo w filmiku było go chyba najmniej :P
I tak w ogóle to gdzie jest Spacja? To zwierzę powinno mieć jakaś szczególną rolę w opowiadaniu. A może to ono uderzyło pałką naszego Złodzieja lub stoi za jakimś misternym planem? Kto wie...
W każdym razie, gratuluję pomysłu i realizacji i zabieram się do rozmyślania(narazie nie pisania :D)nad pracą konkursową :)
Pozdrawiam.

Nie wiem, czy ta ręka to specjalnie, czy przypadkiem ;)

Agrelm - to decyzją czytelników Garrett ocalił Maggie. Wiekszość głosów została oddana przez osoby o miekkim sercu i tą drogą podążył też nasz złodziej. Co do motywacji morderstwa - jak przeczytasz uważnie to zauważysz powody - jak choćby gwałt i plany stracenia dziewczyny na rzecz bóstwa.
Julion - Spacji nie ma, gdyż użytkownicy poprowadzili Garretta inną ścieżką.
AxelGra - zamierzone ;)

Gdy Garrett ocknął się był już dzień, musiał być nieprzytomny przez dobre kilka godzin. Chciał złapać się za głowę, gdyż okropnie go bolała i dopiero wtedy zorientował się że znajduję się gdzieś indziej ze skrępowanymi rękami i nogami. Złodziej wierzgnął nerwowo i przez następne kilka chwil próbował uwolnić się z węzłów, jednak nic z tego. Ten kto go w to wrobił zabrał mu cały sprzęt a najgorsze było to, że kompletnie nie wiedział kto to mógł być. Pomieszczenie w którym się znajdował przypominało stodołę, słońce zaglądało przez rozszczelnione ściany z desek. Garrett Próbował znaleźć coś, co pozwoliłoby mu uwolnić się z węzłów i wtedy zobaczył zardzewiałe ostrze od kosy leżące nieopodal po sianem. Wyciągnął się jak tylko mógł i udało mu się sięgnąć ostrze nogami, skulił się i zaczął piłować o tępe narzędzie. Po kilku minutach węzeł w końcu puści. Złodziej wstał i otrzepał się z kurzu i siana, podszedł do drewnianych drzwi i wyjrzał przez dziurę po sęku. Jego oczom ukazało się wiejskie podwórko, wyszedł ostrożnie przez drzwi, kiedy miał zamiar zacząć uciekać w stronę miasta zauważył go mały chłopiec. "Cholera" - pomyślał, jakby wiedział co się zaraz stanie.
- Tato, tato! Złodziej ucieka! - krzyczał chłopiec biegnąc do domu.
Potężnie zbudowany mężczyzna wybiegł z chaty, a Garrett rzucił się do ucieczki w tym samym momencie.
Biegł w stronę miasta, wiedział że jeśli zdąży przed nim, z łatwością zgubi go w dobrze mu znanych uliczkach.
Po chwili myślał że zgubił nieznajomego, okazało się jednak że był w ogromnym błędzie. Gdy zwolnił biegu z dużej trawy rosnącej przy ścieżce wyleciał bełt z liną, który trafił go prosto w łydkę. Garrett zawył i wyrżnął twarzą o żwir na drodze. Po chwili z ukrycia wyskoczył na niego mężczyzna dzierżący mały sztylet, złodziej w ostatniej chwili zdążył odturlać się w bok i uniknąć śmiertelnego ciosu. Uderzył napastnika w twarz kontrując, tamten stracił równowagę i upuścił broń. Wykorzystując moment przewagi Garrett rzucił się na mężczyznę, był on jednak dużo masywniejszy od złodzieja i z łatwością przerzucił go nad sobą. Napastnik podniósł nóż i po raz kolejny zaatakował, cios chybił tak jak poprzedni, tym razem Garrett uderzył go w rękę trzymającą sztylet i złapał go, gdy tamten zszokowany go upuścił. Obrócił się błyskawicznie wokół własnej osi podcinając gardło oprychowi. Stał przez chwilę i patrzył jak tamten kona, łapiąc się za gardło i panicznie próbując zatrzymać krwawienie. Złodziej odrzucił nóż na bok i zauważył papier wystający z bocznej kieszeni trupa - Była to formuła.

Bo tak nie do końca załapałem, gdzie mam przesłać moją pracę ?

3. Czytelnicy swoje prace przesyłają do Organizatora poprzez wiadomość w forumowym wątku, dostępnym na stronie thief.gry-online.pl.

To jest ten wątek czy istnieje jakiś osobno na pracę ?

erosek - to jest ten wątek :) Czekamy na Twoją pracę!

Nie biore udziału, natomiast chciałbym poinformować, że wszystkie odnośniki włączają Prolog (film z prologu-tak mi się wydaje bo nie wiem co jest czym, chodzi o film "Dzień I". Chyba, że tak ma być, nie wiem :) Tylko informuje, pozdrawiam.

Aha chyba zrozumiałem. Chodziło mi o "Making of" (materiał obok opisu)

Ocknął się z okropnym bólem głowy. W ustach czuł słodki posmak krwi, jednak najbardziej bolała urażona duma. Dał się podejść jak uczniak. Otworzył szerzej oczy i świat zawirował. Z trudem przełknął ślinę. Siedział na solidnym krześle z dziurą w siedzeniu, było to standardowe wyposażenie sal tortur na jakie ostatnio zapanowała moda wśród zblazowanej szlachty. W końcu nic tak nie poprawia humoru jak znęcanie się nad służbą, czy własną rodziną. Ręce miał przywiązane rzemieniami do poręczy. Spróbował poruszać palcami, ale jedyne co osiągnął to tępy ból rozlewający się po przedramieniu. Rozejrzał się i pożałował, że spotkał Basso.
- Tak, przyjacielu. Paser cię sprzedał i to bez mrugnięcia okiem - głos, który usłyszał zmroził mu krew w żyłach. - Choć przyznam, że tani nie był.
- To niemożliwe - wychrypiał. - Ty nie żyjesz...
- Tylko oficjalnie, złodzieju. - Verminus wyłonił się z cienia. - Od jakiegoś czasu planowałem to zniknięcie. Może nazbyt melodramatycznie, ale za to skutecznie. Widzisz, pozostając w mroku można dostrzec dużo więcej niż w blasku dnia.
- Przecież Maggi...
- Kobiety są jak biżuteria, kosztowne i zniewalające. Ale nie można ich spuszczać z oka. A ty zachowałeś się jak prawdziwy mężczyzna i pomyślałeś nie tą głową co trzeba.
Delikatna i zimna jak lód dłoń musnęła jego policzek. Garret poczuł, że po plecach przeszedł mu dreszcz. Maggi pochyliła się nad nim, a on mimowolnie nie mógł oderwać spojrzenia od rozsadzających dekolt piersi.
- Przynajmniej odruchy masz prawidłowe, przyjacielu - kontynuował Verminus z kpiącym uśmiechem na ustach. - Takim wdziękom nikt się nie oprze. Jednak jak na Mistrza Złodziei okazałeś się nazbyt przewidywalny.
- Po co to przedstawienie? - otaksował wzrokiem pomieszczenie. Migotliwe światło pochodni nie pozwalało za dużo zobaczyć. Czuł stęchliznę i wilgoć, byli w jakiejś piwnicy i to nie w bogatej dzielnicy. Do tego smród fekaliów i pisk szczurów. Dzielnica portowa? Pewnie Verminus chciał w nocy opuścić miasto. - Nie lepiej od razu pchnąć mnie nożem?
- To byłoby nieuzasadnione marnotrawstwo - mimo, że na ustach pełgał uśmieszek w oczach lorda nie było znać żadnych emocji. - Po co mam cię zabijać, skoro mogę cię wykorzystać? Ciebie i twoje legendarne umiejętności.
- Nie wystarczyło zwyczajnie zapłacić?
- Sęk w tym, że stawka jest zbyt wysoka. No i cel misji mógłby ci się nie spodobać. Dlatego musiałem zainscenizować ten mały dramat. Kochanie, czyń honory.
Lord skinął na Maggi. Kobieta bezceremonialnie złapała Garreta za policzki i wlała mu w usta jakąś cuchnącą breję. Złodziej krztusząc się przełknął płyn. Jego ciałem targnęły skurcze, zwymiotował resztki jedzenie, puściły zwieracze. Z trudem zogniskował spojrzenie na twarzy Verminusa.
- To bardzo droga trucizna - lord zdawał się napawać własnym głosem. - A zdobycie do niej antidotum graniczy z cudem. Najpierw zaczniesz się pocić, później będziesz miał problemy z koncentracją, na końcu przyjdą omany. Jednak zanim ugotuje ci się mózg udławisz się własną krwią.
- Co mam zrobić? - wychrypiał złodziej.
- Masz dwa cele. Pierwszy to uratować własne życie. Natomiast twój drugi cel pozwoli mi sfinalizować pewien misterny plan. Oczywiście zaczniemy od końca. Jeżeli zdołasz wykonać zadanie, zdradzę ci gdzie znajdziesz odtrutkę. To chyba uczciwa propozycja?
Garret chciał splunąć, ale jedyne co mu się udało to osmarkać własną brodę.
- Chyba nie mam wyboru - światło pochodni zatańczyło na ostrzu, którym Maggi przecięła mu więzy. - Dowiem się czegoś więcej?
Kobieta pochyliła się nad jego uchem. Jej szept paraliżował zmysły jednak to co usłyszał sprawiło, że zaczął rozważać czy zwyczajnie się nie powiesić. Tak byłoby prościej... Gdy skończyła mówić Mistrz Złodziei wstał i chwiejnym krokiem ruszył w stronę mroku, który spowił go niczym zimny całun śmierci.

Agrelm - wiadomo, kazdy ma swoje zdanie ;) Co do motywów - akurat ja jestem kobietą i gdyby ktos postapił wobec mnie jak wobec Maggie i do tego miał w planach moje morderstwo to byłyby to dla mnie motywy wystarczające, by podjąć pewne kroki ;P

swoją pracę trzeba umieścić w komentarzach tutaj, gdzieś na forum umieścić czy mailem do organizatorów?

noireth - tutaj, w tym wątku.

Ale tu nie widać całości wypowiedzi... (przynajmniej tak wnioskuję z dodanych już dwóch kontynuacji). Więc jak...?

Witajcie, gdzie mogę obejrzeć tajemniczy filmik o którym była wcześniej mowa?
Tak poza tym, odwaliliście kawał porządnej roboty, wielki plus za realizacje ;)

Powoli otworzył oczy świdrujący ból dotarł w głąb czaszki i eksplodował zmuszając go do ponownego zaciśnięcia powiek. Leżał tak przed dłuższą chwilę tłumiąc mdłości i próbując ignorować pulsujący ból rozchodzący się z tyłu głowy. Do jego uszu nie dochodził żaden dźwięk zorientował już się że twardy bruk ulicy na którym tak gwałtownie został sprowadzony do rzeczywistości po euforii z dobrze wykonanego zadania został zamieniony na twarde posłanie w jakimś ciemnym pomieszczeniu o okiennicach tak brudnych że nie docierał tu żaden promień słońca. Jedynym źródłem światła była naftowa lampa paląca się na stoliku obok łóżka.
- Pani obudził się - głos dotarł gdzieś z głębi zaciemnionego kąta pokoju.
- Dobrze Jake - Garrett rozpoznał kobiecy głos Maggie siedzącej na brzegu posłania - Zostaw nas teraz - zaskrzypiały otwierane drzwi - Jeszcze jedno Jake... dziękuje zostaniesz sowicie nagrodzony za pomoc w przyniesieniu go tutaj i pamiętaj trzymaj język za zębami.
-Tak pani - drzwi zamknęły się cicho i znowu zapanował półmrok.
Garret podniósł się na łokciu i spojrzał w oczy dziewczyny siedzącej na posłaniu. Ta uśmiechnęła się a w jej oczach zatańczyły figlarne ogniki.
- Niebywałe - w jej głosie zabrzmiała ironiczna nuta - Garrett król złodziei okradziony w biały dzień na ulicach jego ukochanego miasta, ta opowieść mogła by się stać niesamowitą historią opowiadaną w tutejszych tawernach przy kufelku piwa - Garrett zmełł w ustach jakieś przekleństwo próbując zerwać się z łóżka lecz Maggie położyła mu rękę na piersi dociskając do posłania.
- Spokojnie Garrecie to zdarzenie zostanie w tym pokoju i nikt nie dowie się o twojej małej wpadce - z jej ust znikł ironiczny uśmiech zastąpiony przez harde spojrzenie - A o Jake nie musisz się martwić wie co by go spotkało gdyby choć pisnął słówko o tym co tu zaszło.
- Co wiesz - Garrett był znany z tego że nie traci czasu na próżne pogaduszki - Kto za tym stoi - jego głos zabrzmiał złowieszczo.
- Dobrze więc Garrecie - Maggie ściszyła konspiracyjnie głos - powiem czego się dowiedziałam. W mieście pojawili się nowi gracze. Są bardzo potężni chcą przejąć władzę i napisać historię na nowo, formuła to był tylko pretekst żeby cię wywabić i wciągnąć w tę intrygę z pewnego źródła dowiedziałam się że ich korporacja zwie się EI-D-OS są to bardzo potężni ludzie mają wpływ na losy całego miasta, są bezwzględni i bardzo wpływowi. Wciągnęli cię w tą historię by sprawdzić czy odnajdziesz się w tej grze i czy nadal jesteś tym Garrettem który bez względu na okoliczności sprosta ich planom. Kazali ci przekazać ten manuskrypt - Maggie wyciągnęła zwinięty rulon i podała Garretowi ten ze zdziwieniem zauważył że jest to formuła którą skradł z domu lorda Verminusa, rozwinął pismo i odczytał " A WIĘC GARRECIE ZAGRASZ Z NAMI ". Niebo przecięła błyskawica zbliżała się północ w najciemniejszym kącie komnaty dwoje oczu wpatrywało się w postać siedzącą na brzegu łóżka, nadchodził czas - na ustach Garretta zagościł uśmiech - czas złodzieja...

Merian - widać calość, kliknij guzik "wszystkie komentarze" na dole strony. Pojawi Ci się wtedy widok tradycyjny wątku forumowego, gdzie widac całość wypowiedzi i (jeśli są) wszystkie grafiki i pliki dołączane przez użytkowników.
MRDILLON - obejrzec możesz na górze strony w zakładce "opowiadanie" lub na stronie tvgry.pl - jest to humorystyczne video z realizacji sesji zdjęciowej do tego konkursu.
Agrelm - Moim zdaniem, może na początku widziała w przyjściu do willi jakiś cel, jak na przykład szybkie wzbogacenie się, ale potem dostrzegła jaki Verminus jest naprawdę - okrutny i bezlitosny. Co do gwałtów - dochodzimy tu do wałkowanego onegdaj tematu: czy kobietę wiadomego zawodu można zgwałcić? Moim zdaniem można - jeśli kobieta odmawia a mimo tego mężczyzna robi swoje (nawet jeśli potem płaci) to i tak jest to wbrew woli kobiety. Poza tym Maggie nie była wolna - willi strzegli strażnicy, a jak sądzę i w Mieście Verminus miał swoich sługusów. Jesli by uciekła to dopadł by ją i tak. Do tego mocno urażona duma, chęć pozbycia się tyrana - wedlug mnie powodów jest dużo. Może sam dopiszesz jakies zakończenie? :) Z chcęcia przeczytam Twoja dalszą wersję opowiadania ;)

AxelGra - jaka ręka? :P
Mycha734 - aha, no tak, rozumiem. Ciekawe jaką rolę odegrałby ten kocur. Może byłby czymś w rodzaju ptaków i psów z nowego Thiefa - reagował na ruch i alarmował straż albo coś w tym stylu. Dobrze, że dowiemy się tego po zakończeniu konkursu :D

Tak przy okazji, to zastanawiam się, czy to na pewno dobry pomysł z zamieszczaniem prac konkursowych w komentarzach. Z jednej strony eliminuje to możliwe oszustwa ze strony organizatorów(nie, żebym kogoś podejrzewał, tak tylko mówię :P), bo każda praca jest do wglądu użytkowników i nie będzie takiej sytuacji, że wygrała ''tajemnicza praca, której nikt nie widział, ale spodobała się jury i wygrywa". Poza tym można się trochę podszkolić od innych. Z drugiej jednak strony, może być trudniej napisać swoją własną pracę, bo w myślach będzie się miało historie innych. Poza tym, ktoś mógłby zaplanować swoje opowiadanie i napisać je dopiero przed samym końcem konkursu, a ktoś inny wcześniej zamieścił swoją pracę, w której występowało kilka podobnych elementów. Gdyby nie było wglądu do prac, to nikt by nikomu nie zarzucił, że od kogoś coś ściągnął, a tak mogą być takie podejrzenia, często niesłuszne. Chociaż szansa na to, że coś się będzie powtarzać w pracach bez żadnych oszustw jest raczej mała.

Jeszcze jedna sprawa - jak można sprawdzić ilość znaków w tekście? Bo ilość słów można sprawdzić w Wordzie, ale jak to zrobić ze znakami?

Dzwiedziiu - wielkie dzięki z tymi znakami :)
A z tym czytaniem prac to trudno się powstrzymać, jakby nie było możliwości zobaczenia ich to by tak nie kusiło :D

Julion - tak jak sam przedstawiłeś, każda "metodologia" zgłaszania prac ma swoje plusy i minusy. Jakiś sposób trzeba jednak wybrać - tym razem zdecydowaliśmy się na zgłaszanie prac w komentarzach. Jest to też ukłon w stronę użytkowników, gdyż prace przesyłane na skrzynkę mailową nie mają możliwości być przeczytane przez innych, a tak tutaj mogą być wszystkie należycie eksponowane! :)

Mam otóż pytanie odnośnie konkursu.
Czy w skład stroju znajduje się również prezentowany na obrazku łuk. Jeśli tak to jaki jest to łuk kompozytowy? I taki z którego faktycznie można strzelać czy też ot replika jedynie dla wyglądu?

Pozdrawiam.

A są jakieś ograniczenia wiekowe ? Bo nie wyczytałem tego w regulaminie

Morawski - łuk jest częścią stroju, jednak nie da rady z niego strzelać. Nie oferujemy prawdziwych broni jako nagród.
Przevix - nie ma ograniczeń wiekowych.

gol234 Zakończenie opowieśći ,,Thief''. Garret po tym jak stracił przytomność, został porwany przez Lorda, który rzekomo miał być martwy.
Jednakowoż Maggie przypadkowo podała mu nie zatrutego drinka, a dodała kawałek cukierka.
Gdy lord przybył na miejsce ( czyli do swojej posiadłośći) kazał strażom znaleźć i zabić Maggie. Maggie myśliła że zabiła lorda Verminusa, jednak myliła. Próbowała uciec z domu, jednak bezskutecznie.
Strażnicy znaleźli i zabili Maggie, za próbę morderstwa. Po śmierci Maggie, Garret poczuł dziwne drgawki na ciele, mimo że był nieprzytomny. Garretowi w umyśle ukazała się postać Maggie i prosiła go by pomścił jej śmierć.
Lord Verminus wybudził Garreta ze stanu nieprzytomności i wyjawił, że to co było dla niego tak cenne to… pusta kartka. Garret usłyszał od jednego ze swoich kompanów, że na tej kartce jest coś tak cennego, jak złoto, a naprawdę był to szpieg Verminusa.
Garret wykorzystując chwilę wyciągnął po cichu z kieszeni nóż i błyskawicznie się uwolnił, zadając przy tym cios Verminusowi.
Straże słysząc dziwny hałas, natychmiast zaczęli biec do pokoju, w którym był Verminus, jednak zanim Garret uciekł, wziął tą kartkę, bo czuł że coś na niej jest.
Gdy straż weszła do pokoju, nie zobaczyli już Garreta, a jedynie umierająca ciało Verminussa.
Na kartce, którą Garret wziął zanim uciekł po śmierci Verminusa pojawiły się słowa ,,Dziękuje za wolność, królu złodziei’’.

Proszę o usunięcie tego postu. Chciałem sprawdzić czy można edytować tekst (pogrubienia, pochylenia, i zaczynanie tekstów od środka. Nie można :(

Opowiadanie ma 2996 znaków. Życzę powodzenia konkurentom i pozdrawiam!

Garrett obudził się w zaschniętej kałuży krwi. Jego policzek całkowicie zlepił się z brudną posadzką. Uderzenie w głowę nadal piekielnie bolało, próbował wstać, ale jego oczy zalała ciemność. Aby zapowiedz kolejnemu omdleniu działał spokojniej. Łuk i reszta jego broni została odebrana. Znajdował się w ciasnym pokoju przypominający schowek na środki czystości, które po stanie posadzki musiało dawno nie być odwiedzane. Usłyszał kroki określając wagę po odgłosie kroków postać musiała być mężczyzną. Złodziej nie mylił się był to potężnie zbudowany mężczyzna. Złapał Garretta za ręce i szybko ściągnął do parteru. Thief nie pozostał mu dłużny zręcznym ruchem wywinął się mężczyźnie i wyjął sztylet, który bardziej przypominał rozsuwaną igłę. Zawsze nosił go w szczelinie paska, dzięki temu podczas przeszukania nikt nie mógł go znaleźć. W mgnieniu oka sztylet znalazł się w grdyce oponenta. Przeciwnik w kilka sekund osunął się na zaniedbaną podłogę a na jego ustach zaczynała pojawiać się biała piana. Sztylet musiał być zatruty. Jak gdyby nigdy nic wyszedł ze schowka poprawił pasek przy okazji ponownie wkładając do niego sztylet. Garrett od razu poznał Domostwo, z którego wcześniej wyszedł na spotkanie z Basso. Idąc przez ciemne bogato zdobione korytarze był już blisko komnaty Maggie. Oczywiście nie był by sobą gdyby po drodze nie ukradł kilku cennych przedmiotów. Przy drzwiach usłyszał kilka wrzasków i krzyk. Pokój był dużo większych rozmiarów niż pomieszczenie, w którym znalazł się na początku. Naprzeciwko stało zabytkowe biurko, pod którym siedział smukły, szary kot z czerwoną opaską na szyj. Po prawej i lewej stronie stała dębowa komoda, na której postawiona była zdobiona lampa. Nie było tam wielu rzeczy jednak przez słabe rozświetlenie, zdawał się przytłaczać. Lord Verminusa z bogato zdobiona szablą w dłoni odwrócił się ku otwierającym drzwiom. Maggie miała głęboko rozcięty policzek, a z szabli Verminusa kapała krew.
Nie miał żadnej drogi ucieczki, broni niestety też.
Verminus odezwał się.
-Maggie nie jest lojalna, musiała zostać ukarana. Zdradziła nawet ciebie kradnąc formułę.
-Na pewno miała swój powód. –Rzucił Garrett.
-Wiesz, że używam bezwzględnych metod, aby ukarać niesubordynację. Niechciał byś ją za to zabić, ja bardzo. –Powiedział przez zęby lord.
-Jestem złodziejem nie mordercą. –Zacytował złodziej.
Lord ciął brutalnie Maggie w brzuch. Garrett nie zdążył zareagować cios był za szybki. Zrywając się na pomoc usłyszał ostatnie słowa kobiety, podczas których wsunęła mu do kieszeni liścik.
Za to ja jestem. –Syknął lord.
Wykrwawiająca się Maggie wskazała na kota. Zwierzak nie spodziewanie wzbił się w powietrze i wskoczył Lordowi na twarz wydrapując oko. Lord krzyczał i machał rękami chcąc spłoszyć kota. Lecz ten nie dawał za wygraną. Garrett czuł, że John Dowe i jego ludzie już się zbliżają. Dał znak kotu, ten od razu ruszył za Złodziejem skacząc przez okno. Było wysoko, lecz koty dobrze radzą sobie z wysokością.
Docierając do mieszkania Basso. Zauważył go na pobliskim pchlim targu gdzie sprzedawał znaleziska Garretta.
-A, więc co z formułą Garrett? –Zapytał zaciekawiony, Basso
-Znalazłem ją, ale jej treść zostawie dla siebie.
-Mogę tylko spytać gdzie była?
-Przechowywał go na szyj jej, najufniejszy przyjaciel, Spacja. –Wyjaśnił złodziej.
-Myślałem, że to pupilek lorda. –Odpowiedział zdumiony.
-Można powiedzieć, że był milutkim szpiegiem.

Lord zmusił mnie do tego by odebrać Ci formułę.
Szantażował mnie romansem z pewnym ministrem.
Zniszczyłoby to jego karierę, nie chciałam tego.
Przepraszam za wszystko.

Garrett obudził się w mrocznym miejscu. Światło dostawało się jedynie przez malutką lampę. Złodziej szybko zorientował się, że jest w kajdanach.
- Gdzie jestem? Co się ze mną stało? - Tajemniczy głos odpowiedział
- Naprawdę nie poznajesz mnie Garrett - Zaśmiał się szyderczo i mówił dalej
- Garrett to ja. Lord Verminus - Verminus włączył lampę i pokazał się Garrett'owi.
- Ale jak?! Przecież zginąłeś od trucizny - Zapytał zdenerwowany i lekko przestraszony Złodziej.
- To był mój sobowtór - Odpowiedział Lord.
I w chwili gdy Verminus wypowiadał ostatnie słowa upadł. Za nim była Maggie wraz z łukiem Garrett'a. Uwolniła go i wytłumaczyła dlaczego jest teraz i co się stało. Okazało się, że ktoś zdecydował się na zamach na Złodzieja. A jego sprzedali Verminus'owi. Maggie udało się tylko zdobyć jego strój i łuk a reszta zniknęła lub została sprzedana. Jednak Garrett bardziej myślał co się stało z Formułą. Wreszcie zapytał ile dni upłyneło od jego porwania. Przyjaciółka odpowiedziała, że jedna noc. Wyszli, Garrett od razu poznał to miejsce. Był obok pałacu Verminus'a. Złodziej pożegnał się z Maggie i od razu wszedł na pobliskie drzewo. Z stamtąd udał się do swojej kryjówki.
- Na szczęście nikt tu nie myszkował - Pomyślał.
Tu wziął swoje wyposażenie i ruszył skontaktować się ze swoim informatorem. Dowiedział się, że osoba która go ogłuszyła najpewniej znajduje się teraz w parku. Park niestety był dosyć daleko więc Garrett szybko tam ruszył. Jakąś godzinę później dotarł tam ale tej osoby już nie było. Wszedł na największe drzewo i z tego miejsca zobaczył swój cel. Był ubrany w czarny płaszcz i kaptur zasłaniający zasłaniający jego. Kierował się w górny poziom miasta więc Bohater szybko za nim podążył. Cel wszedł do wielkiego budynku a Garrett zobaczył wiele ludzi pilnujących tego budynku. Złodziej obszedł cały dom sprawdzając czy są jakieś inne wejścia. Okazało się, że istniały tylko jedne drzwi przez które weszła tajemnicza postać którą Garrett śledził. Postanowił poczekać do nocy i tym samym czekać na swój cel ale nie wyszedł.
- Więc ja wejdę do ciebie - Pomyślał.
Wziął swój łuk i strzałami wodnymi zgasił pobliskie ogniska i w ciągu paru chwil znalazł się w kryjówce tajemniczej postaci. Zobaczył też czy nie ma jakiś błyskotek i po okradnięciu większości wszedł to wielkiej sali w której znajdowała się wielka niebieska kula. Po drugiej stronie stał też paser Bass. Garrett uwolnił go i ten mu powiedział, że osoba ta to jest Szachraj. Próbuje znowu otworzyć portal i przywołać swoją armię do zawładnięcia nad światem. A osobą która go okradła jest Maggie która zbuntowała się. Szachraj opuścił na chwilę to miejsce za pomocą portalu i wystarczyło tylko go zniszczyć. Garrett wraz z Bass'em zniszczył go i udali się do Maggie by zdobyć Formułę. Po przybyciu Maggie przywitała ich i przeprosiła Garrett'a za powalenie. Odzyskali Formułę i ruszyli do swoich kryjówek.

morxe - można edytowac tekst. Np. tekst pogrubiony czy tekst pochylony. Musisz napisać zdanie, które chcesz wyróżnić, zaznaczyć je i poniżej ikonek z emotkami po prawej stronie masz przyciski do edycji - "B" dla pogrubienia, "I" dla pochylenia i "U" dla dolnego podkreślenia.

Mycha734 - to prawda, dzięki temu każda praca będzie w pewien sposób wyróżniona i być może oceniona przez innych użytkowników :)

Garret nie budzi się. Verminus szuka kto załatwił Gerreta i przy okazji spotyka Maggie i pyta się kto załatwił Gerreta ona odpowiada że nie wie kto załatwił Garret. W tym czasie śni że Gerreta się żeni z Maggie. Verminus patrzy się na Garret się czy obudził się. Maggie widzi straż jak ida do pokoju Garret i szybko rzuca kamieniami, Verminus idzie do okna i patrzy co się dzieje i widzi Maggie powiedziała mu żeby schował Garret do szafy a Verminus ukrył się pod łóżko, przyszli straż patrzą nikogo nie ma idą dalej a Garretowi śni się że się żeni z Maggie, Verminus wyciąga Garret z szafy i wtedy Garret budzi się i pyta czy ja się ożeniłem z Maggie? Verminus odpowiada że nie a Maggie to usłyszała, Verminus mówi Garret że tracił przytomność i szukamy z Maggie kto cię załatwił Garret mówi ze to był strażnik. Verminus szuka tego strażnika a Maggie przychodzi do Garret i pyta się jak się czuję Garret mówi że nie za dobrze Verminus słyszy strażników ze załatwił Garret mówi Maggie czy my się ożenili Maggie
mówi że nie a Garret się cieszy się, Verminus schował w krzakami i wyciąga łuk i strzela do strażnika nie żyje, Verminus przychodzi do Garret i mówi że strażnik nie żyje Garret mówi Dziękuję kilka tygodni później Garret dobrze się czuję i oświadczył się Maggie a Verminus dalej pomaga Garretowi.

Pobudka Garretta nie należała do najprzyjemniejszych. Skutkiem uderzenia pałką był mocny ból głowy. Powoli podniósł się z ziemi, zakręciło mu się w głowie więc oparł się o pobliską ścianę budynku. Postanowił przemyśleć co się właściwie wydarzyło i kto za tym stoi. Było jeszcze ciemno więc musiał być nieprzytomny nie dłużej niż kilka godzin. Przypomniał sobie cień który zauważył zanim stracił przytomność, bez wątpienia był to cień kobiety w sukni. Dodając do tego fakt że basso nie przyszedł na umówione spotkanie był dla Garretta jasnym sygnałem że został wykiwany przez złodziejkę Maggie i pasera. Zastanawiał się tylko po co Basso wysłał go po formułę skoro złodziejka radziła sobie całkiem nieźle. Garret doszedł już do siebie i postanowił dowiedzieć się prawdy, w tym celu wybrał się do domu pasera mając nadzieję że tam go zastanie. Nie mylił się, przez okno widać było blade światło. Garrett podszedł po cichu i zajrzał do środka. Przy stoliku siedziały dwie osoby, oczywiście był to Basso i Maggie trzymająca w ręku formułę. Mocno dyskutowali zapewne ustalając cenę za zdobycz. Tym razem Garret nie zamierzał trudzić się na wyszukany, cichy sposób dostania się do środka. Kiedy już brał zamach chcąc wyważyć drzwi, te otworzyły się. Stała w nich Maggie z uśmiechem powiedziała - spodziewałam się że przyjdziesz, wejdź. Nieco zaskoczony Garret wszedł powoli nie spuszczając z niej oka. - Może ktoś mi powie co tu się u diaska wyprawia? Dajcie mi chociaż jeden powód dla którego miałbym was nie ukatrupić. - Bo jesteś złodziejem a nie mordercą, może być? - powiedział dziwnie spokojnym głosem Basso. - Bez nerwów mistrzu złodzieju, może się czegoś napijesz? - zaproponowała Maggie. - Nie i nadal nie wiem co jest grane więc słucham - Maggie i Basso spojrzeli na siebie jakby zastanawiając się kto ma mówić. - To proste i skomplikowane jednocześnie - zaczął paser- Zleciłem odzyskanie formuły Maggie. - Dobrze mi szło dopóki Steve nie zaczął podejrzewać że coś kombinuje. Od tego momentu nie chciał cię ode mnie odczepić, ciągle za mną łaził bardzo utrudnił mi działanie. - Wtedy Maggie dała mi znać o swoich problemach a nie mogła tak po prostu stamtąd zniknąć, formuła była zbyt ważna, zbyt cenna. - Wtedy wpadłeś na genialny pomysł żeby wysłać mnie, jako rozwiązanie problemu? - Dokładnie! - Po co ta cała intryga? Nie mogłeś po prostu powiedzieć prawdy? I dlaczego mnie okradłaś tam na ulicy? - Sam pomyśl, jesteś złodziejem nie rycerzem w lśniącej zbroi. Gdym powiedział ci że dama w opałach potrzebuje pomocy byłbyś taki chętny? Znam cię, o wiele bardziej przemawiała do ciebie wizja kradzieży i łatwego zysku. - Co do incydentu na ulicy, byłam zmuszona to zrobić. Nigdy nie oddałbyś formuły ot tak. - W porządku, niby to wszystko wiele wyjaśnia, ale nie sądzicie chyba że tak po prostu o tym zapomnę? - Maggie i Basso ponownie uśmiechając się wymownie na siebie spojrzeli. - Oczywiście że nie mój drogi Garecie - rzekł paser. - Mamy dla ciebie propozycje. Ten świstek papieru o który cała ta afera, dla pewnego naukowca wart jest okrągłą sumkę. Dla mnie czy dla ciebie treść tej formuły jest tylko jakimś bełkotem z cyferkami i literkami ale nasz kupiec gotów jest za nią sporo zapłacić. - Co więc proponujecie? - Podzielimy zysk pomiędzy nas na trzy równe części. Jeśli cię to interesuje ustaliliśmy to z Maggie jeszcze zanim tu przyszedłeś, jak sam widzisz nie zamierzaliśmy cię wykiwać, ukrycie pewnych faktów uznaliśmy za konieczne. - Co ty na to - zapytała Maggie - Jak sam powiedziałeś Basso, nie jestem mordercą i chociaż nie podoba mi się to wszystko, zgadzam się.

Garrett po obudzeniu się odczuwał jeszcze skutki uderzenia, dziwił się jak kobieta, a była nią Maggie, może tak mocno uderzyć. Wiedział że nie będzie łatwo z powrotem dostać formułę tym bardziej że w głębi serca czuł coś do pięknej Maggie. Postanowił namierzyć ją i porozmawiać. Nie musiał się trudzić ponieważ ona sama do niego wróciła, był wściekły mógł teraz ją uśpić i poszukać w jej stroju formuły, lecz kobieta spytała się -co się stało ? Garrett nie wiedział jak na to zareagować, gdyż był pewny że to Maggie go okradła. Kobieta wyjęła z dekoltu formułę i wyjaśniła złodziejowi że znokautowała go Gizele, przywódczyni nowego klanu. Maggie wraz se swoimi strażnikami powstrzymali ją. Garrett był wdzięczny i zakochany. Maggie zauważyła dziwne zachowanie złodzieja i od razu spytała o co chodzi. Garrett objął kobietę która poczuła mrowienie w żołądku, złodziej powiedział - Maggie ja, ja ...
Nie zdążył dokończyć gdyż kobieta namiętnie go pocałowała. Uzgodnili że na razie nikomu nie powiedzą o swojej miłości i razem będą okradać bogatych.

Zgłaszam to opowiadanie na konkurs .

Dzięki mycha734. :)
A więc jeszcze raz. xd Da się usuwać poprzednie posty?
Opowiadanie ma 2996 znaków. Życzę powodzenia konkurentom i pozdrawiam!

Garrett obudził się w zaschniętej kałuży krwi. Jego policzek całkowicie zlepił się z brudną posadzką. Uderzenie w głowę nadal piekielnie bolało, próbował wstać, ale jego oczy zalała ciemność. Aby zapowiedz kolejnemu omdleniu działał spokojniej. Łuk i reszta jego broni została odebrana. Znajdował się w ciasnym pokoju przypominający schowek na środki czystości, które po stanie posadzki musiało dawno nie być odwiedzane. Usłyszał kroki określając wagę po odgłosie kroków postać musiała być mężczyzną. Złodziej nie mylił się był to potężnie zbudowany mężczyzna. Złapał Garretta za ręce i szybko ściągnął do parteru. Thief nie pozostał mu dłużny zręcznym ruchem wywinął się mężczyźnie i wyjął sztylet, który bardziej przypominał rozsuwaną igłę. Zawsze nosił go w szczelinie paska, dzięki temu podczas przeszukania nikt nie mógł go znaleźć. W mgnieniu oka sztylet znalazł się w grdyce oponenta. Przeciwnik w kilka sekund osunął się na zaniedbaną podłogę a na jego ustach zaczynała pojawiać się biała piana. Sztylet musiał być zatruty. Jak gdyby nigdy nic wyszedł ze schowka poprawił pasek przy okazji ponownie wkładając do niego sztylet. Garrett od razu poznał Domostwo, z którego wcześniej wyszedł na spotkanie z Basso. Idąc przez ciemne bogato zdobione korytarze był już blisko komnaty Maggie. Oczywiście nie był by sobą gdyby po drodze nie ukradł kilku cennych przedmiotów. Przy drzwiach usłyszał kilka wrzasków i krzyk. Pokój był dużo większych rozmiarów niż pomieszczenie, w którym znalazł się na początku. Naprzeciwko stało zabytkowe biurko, pod którym siedział smukły, szary kot z czerwoną opaską na szyj. Po prawej i lewej stronie stała dębowa komoda, na której postawiona była zdobiona lampa. Nie było tam wielu rzeczy jednak przez słabe rozświetlenie, zdawał się przytłaczać. Lord Verminusa z bogato zdobiona szablą w dłoni odwrócił się ku otwierającym drzwiom. Maggie miała głęboko rozcięty policzek, a z szabli Verminusa kapała krew.
Nie miał żadnej drogi ucieczki, broni niestety też.
Verminus odezwał się.
-Maggie nie jest lojalna, musiała zostać ukarana. Zdradziła nawet ciebie kradnąc formułę.
-Na pewno miała swój powód.
-Wiesz, że używam bezwzględnych metod, aby ukarać niesubordynację. Niechciał byś ją za to zabić, ja bardzo. –Powiedział przez zęby lord.
-Jestem złodziejem nie mordercą. –Zacytował złodziej.
Lord ciął brutalnie Maggie w brzuch. Garrett nie zdążył zareagować cios był za szybki. Zrywając się na pomoc usłyszał ostatnie słowa kobiety, podczas których wsunęła mu do kieszeni liścik.
Za to ja jestem. –Syknął lord.
Wykrwawiająca się Maggie wskazała na kota. Zwierzak nie spodziewanie wzbił się w powietrze i wskoczył Lordowi na twarz wydrapując oko. Lord krzyczał i machał rękami chcąc spłoszyć kota. Lecz ten nie dawał za wygraną. Garrett czuł, że John Dowe i jego ludzie już się zbliżają. Dał znak kotu, ten od razu ruszył za Złodziejem skacząc przez okno. Było wysoko, lecz koty dobrze radzą sobie z wysokością.
Docierając do mieszkania Basso. Zauważył go na pobliskim pchlim targu gdzie sprzedawał znaleziska Garretta.
-A, więc co z formułą Garrett? –Zapytał zaciekawiony, Basso
-Znalazłem ją, ale jej treść zostawię dla siebie.
-Mogę tylko spytać gdzie była?
-Przechowywał go na szyj jej, najufniejszy przyjaciel, Spacja. –Wyjaśnił złodziej.
-Myślałem, że to pupilek lorda.
-Można powiedzieć, że był milutkim szpiegiem.
Lord zmusił mnie do tego by odebrać Ci formułę.
Szantażował mnie romansem z pewnym ministrem.
Zniszczyłoby to jego karierę, nie chciałam tego.
Przepraszam za wszystko.

Garret nie wiedział co go zbudziło. Czy był to nieprzyjemny zapach unoszący się w pomieszczeniu, czy dziobiący go po głowie kruk. Powoli odzyskiwał świadomość oraz czułość zmysłów. Nie pamiętał jak się tu znalazł, nie był w żaden sposób skrępowany. Po krótkich oględzinach pomieszczenia, w którym się znajdował, oraz nasłuchiwaniu otoczenia, doszedł do wniosku, że znajduje się poza Miastem. Ciszę przerywało tylko co jakiś czas krakanie ptaszyska, które obudziło Garetta. Zdecydował się wstać i poszukać wyjścia. Nie zdążył zrobić kroku gdy drzwi przed nim otworzyły się i w białym świetle księżyca ujrzał niską postać. Mimo ostrego wzroku nie mógł rozpoznać kogo skrywał płaszcz z kapturem.
– Pewnie zastanawiasz się kim jestem i co tu robisz – rzekł przybysz z lekko zarysowanym, szyderczym uśmiechem na twarzy.
Garret rozpoznał głos przybysza.
– Bober. Jesteś ostatnią osobą, którą podejrzewałbym o takie działania – powiedział złodziej z wyczuwalnym sarkazmem w głosie.
– Nie ty jeden Garret. I o to w tym wszystkim chodzi – tłumaczył Bober – Verminus, Maggie, mieszkańcy Miasta widzą we mnie tłustego hazardzistę i miłośnika kobiecych wdzięków. Postrzegacie mnie w taki sposób, ponieważ ja tego chcę.
W jego głosie dało się wyczuć nutę ekscytacji i arogancji, która nie umknęła Garretowi. Słuchał go uważnie, starając się zrozumieć cel byłego ochmistrza Verminusa.
– Czemu nic nie mówisz złodzieju? – zapytał donośnie Bober.
– Słuchanie jest ważniejsze od gadania ochmistrzu – odparł ze spokojem Garret.
Bober odwrócił się w stronę komody, która stała obok wejścia do pomieszczenia, w którym się znajdowali. Zapalił świece, które na niej stały i wolnym krokiem zaczął spacerować po pomieszczeniu zapalając resztę świec, które rozświetliły ciemności.
– Wiem, że cień jest twoim największym sprzymierzeńcem – mówił Bober – Teraz jesteś całkiem sam.
Garret dalej milczał. Ochmistrz zdjął płaszcz i położył go na stole stojącym między nim a złodziejem.
– Nie wiesz złodzieju do czego jestem zdolny prawda?
– A powinienem? – odparł Garret.
- Nie wiem czy powinieneś lecz powiem ci. Podczas zakradania się do posiadłości widziałeś młodego strażnika sprawującego wartę. Ślady na jego plecach są moim dziełem, nie Verminusa – Bober patrzał uważnie na złodzieja szukając na jego twarzy śladów zaciekawienia, strachu, lecz nic takiego nie dojrzał. Kontynuował więc dalej.
– Pamiętasz zapewne byłą żonę Lorda, która zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. To ja ją porwałem…
- A możesz powiedzieć w końcu coś ciekawego? – Garret przerwał nudzący go monolog.
- Czy wiesz co kryje formuła, którą ukradłeś a którą ja ci odebrałem?
- Zaskocz mnie.
- Dzięki tej formule można zyskać dodatkowy zmysł złodzieju. W formule nazwany jest jako Focus – kontynuował ochmistrz. Wpływa on na postrzeganie świata, pozwala dostrzec rzeczy niezauważalne. Wyobraź sobie jak przydatny może być ten zmysł w twoim fachu. Osoba, która go posiądzie stanie się mistrzem złodziei…
- Wszystko poszło jak po sznurku ochmistrzu – wtrącił Garret - Od momentu gdy ujrzałem cię w drzwiach wiedziałem co planujesz. Nie znałem tylko sekretu skrywanego przez formułę. Dziękuję ci za to, już nie jesteś potrzebny.
Nim zdziwienie zniknęło z twarzy ochmistrza leżał już nieprzytomny na podłodze.
- Niezłe wyczucie czasu – oznajmił z uśmiechem Garret.
- Teraz jesteśmy kwita – odparła z uśmiechem postać stojąca w drzwiach.
Złodziej schylił się po formułę, schował do kieszeni i skierował się wraz z jasnowłosą w stronę Miasta. W ciemnościach widać było tylko czerwoną sukienkę.

Dziękuję bardzo za odpowiedź. Ale niedawno naszło mnie kolejne pytanie.

Otóż sprawa wygląda tak. Gdy konkurs się zaczął wybrałem jedną z opcji w prologu. I właściwie tylko ją zdążyłem wybrać. Albowiem sądziłem, że wraz z kolejnym wyborem będzie to jakoś na stronie głównej Gry-Online zaznaczone i tylko tam zaglądałem. Koniec końców ocknąłem się po wszystkich wyborach, samemu uczestnicząc jedynie tym z prologu. I tu rodzi się moje pytanie. Czy to dyskwalifikuje mnie jakoś z miejsca? Bo nie wiem czy po prostu trud, który sobie zadam nie będzie nadaremno.

Pozdrawiam.

Morawski - nie trzeba było brac udziału w głosowaniu na wszystkie opcje by wziąć udział w konkursie, także śmiało chwytaj za wirtualne pióro ;)

Gdy Garrett przebudził się z ogromnym bólem głowy zorientował się że ma związane ręce za plecami. Pomieszczanie było wilgotne i oświetlone pochodniami. Otworzył szerzej oczy i pierwsze co zobaczył to Maggi stojąca na wysuniętej platformie z zawiązana pętla ze sznura na szyi. Rozglądną się dokładniej były tam jeszcze dwie osoby, strażnik stojący obok Garretta i Verminus który siedział przy stole kawałek dalej. Garrett z wielkim zdziwieniem zapytał
-Jak to jest możliwe? ty powinieneś być martwy
-Haha mylisz się Mistrzu złodzieji- powiedział śmiejąc się Verminus
-Widziałem jak umierasz- odparł Garrett
-Nie, widziałeś jak umiera mój jedyny sobowtór, wspaniale odegrał swoja role nie sadzisz? Teraz za to odpowiecie oboje najpierw zawiśnie ta zdzira później ty.
Garrett miał pustkę w głowie nie wiedział co ma zrobić, rozglądną się i powiedział sobie "Musze improwizować". Z rękawa wysunął brzytwę i zaczął przecinać line gdy w tym samym czasie Verminus przesunął dźwignie, dziewczyna zawisła i zaczęła się dusić. Garrett rzucił się na strażnika stojącego obok ogłuszył go i sięgnął po luk. Napiął cięciwę, wstrzymał oddech i wycelował, czas nagle spowolnił Garret wystrzelił prosto w line na której wisiała Maggi, strzała przecięła line. Dziewczyna upadla na ziemie ledwie łapiąc powietrze do płuc. Garrett spostrzegł katem oka Verminusa który rzucił się na niego, upadli na ziemie szarpiąc się. Garrett leżał na plecach przyciśnięty przez Verminusa, nie mógł nic zrobić nagle Maggi wbiła sztylet w plecy Verminusowi mówiąc
-Nie jestem zdzira szujo
-Pożałujesz tego- powiedział Verminus wykrwawiając się
-Teraz jesteśmy kwita- uśmiechając się powiedziała Maggi do Garretta
Szybko przeszukali ciało lezące we krwi i znaleźli Formule. Razem zanieśli ja Basso który sowicie ich wynagrodził.

Garrett otworzył oczy. Był obolały i czuł, że jego ciało zwisa na rękach. Chciał ruszyć nimi, ale bez skutku. Były przytwierdzone okowami do kamiennej ściany. Rozejrzał się próbując rozpoznać teren. Był już tutaj. Pomimo mroku rozpoznał nawiedzoną katedrę, z której wiele lat temu ukradł Oko. W końcu sali, nad ołtarzem paliło się blade światło. Nagle dostrzegł, że znajduje się na nim formuła.
Witaj ponownie, Garrett – usłyszał niosący się echem głos Maggie gdzieś z lewej.
- Co się dzieje?! Jeśli chcesz mnie zabić, to, na co czekasz?
- Zabić? Garrett, o którym słyszałam nie był głupcem. Nie zabiję cię, a przynajmniej nie teraz.
W świetle pojawiła się sylwetka kobiety. Maggie uśmiechnęła się nieprzyjemnie i dodała – Victoria oczarowana tobą była. Niestety też głupia jak Dyan. Obie doprowadziłyby do upadku Pogan. Nie ma już Strażników ani Młototłuków, ale dzieci Konstantyna przetrwają dzięki tobie.
Konstantyn. Szachraj – wycedził Garrett – On od wielu lat nie żyje. Zadbałem o to.
Mylisz się Łacherze – odpowiedziała Maggie – Zniszczyłeś jego ziemską formę. Szachraj jednak wciąż żyje i dzięki formule sprowadzimy go znowuż. Widzisz, formuła to Glif. Jednak, aby działał potrzeba mu Strażnika. Strażnika, który ma klucz. Zwodziłam Basso i uśpiłam twą czujność. Teraz Leśny Pan przyjmie twe ciało i spełni swój plan. Ale dość gadki! Bracia, przyprowadziwszy go!

Garrett zrozumiał znaczenie tych słów. Spojrzał na swoją dłoń, na której Ostateczny Glif wypalił symbol klucza, podczas jego starcia z Wiedźmą Gamall. Nagle dwaj mężczyźni wyłonili się z ciemności i uwolnili ręce Garretta. Gdy okowy puściły udał utratę sił i padł na podłogę. Strażnicy natychmiast podnieśli go za ramiona. Jednak to kilka sekund starczyło na sięgnięcie po bombę.
Szachraj dostał moje oko – powiedział Garrett, po czym rzucił bombę, a całą salę wypełnił oślepiający błysk – Ale na pomocną dłoń musi sobie zasłużyć!
Dwaj Poganie osłonili oczy a Garrett błyskawicznie zanurkował w otchłań mroku.
Głupcy! – wrzasnęła Maggie – Łapać go, ale nie zabijawszy! On żywy Szachrajowi potrzebny!
Poganie zaczęli przetrząsać salę, ale Garrett znał dobrze to miejsce i miał przewagę. Maggie wściekle sycząc rozglądała się dookoła. Nagle zobaczyła przed sobą świecący punkt i usłyszała cięciwę. Szybko uskoczyła przed ognistą strzałą, ale ta nie była wycelowana w nią. Płonący grot uderzył w Formułę na ołtarzu. Wybuch wstrząsnął katedrą.
Głupoludzie! – Maggie krzyknęła z wściekłością i przerażeniem – Ty wszystko zniszczywszy! Szachraj już nigdy nie przybywszy!
Nie zauważyła, iż całe miejsce zaczęło się rozpadać. Nie zauważyła też wielkiego, żelaznego młota spadającego prosto na nią…
Garrett pędem wybiegł na dziedziniec gdzie kiedyś poznał ducha brata Murusa. Zręcznym susem pokonał płot, gdy katedra zawaliła się całkowicie.

Basso siedział w swoim biurze, gdy usłyszał kroki.
- Garrett wreszcie . Udało ci się zdobyć…
Pytanie przerwała pięść Garretta lądująca na jego potylicy.
Basso zachwiał się – Ejże, a to za co!?
Za bycie Łacherem, który nie zna zleceniodawców – odparł Garrett, ale zaraz złagodził ton – Jednak dzięki tobie chyba znów ocaliłem Miasto.
Że co? – Zdziwił się Basso – O czym ty mówisz?
Garrett już miał odpowiedzieć, gdy usłyszał żeński głos – Hej mentorze. Przypominam o twej obietnicy.
Odwrócił się i ujrzał smukłą sylwetkę złodziejki.
- Obiecałeś mnie zabrać na miasto. A noc dziś piękna.
Erin – uśmiechnął się Garrett i spojrzał przez okno na oświetlone blaskiem księżyca Miasto – Jak dobrze pójdzie, to nawet znajdziemy ci ładne kolczyki.

Garret obudził się przywiązany do krzesła z tępym bólem głowy.Powoli otwierając oczy spostrzegł że znajduje się w małym pomieszczeniu. Kiedy był już całkiem świadomy zaczą rozglądać się po pokoju. Jak na złodzieja przystało pierwsze co zrobił to rozeznanie. Z pomieszczenia można było się wydostać tylko jednym wyjściem, które znajdowało się po jego prawej stronie. W pokoju był jeden dębowy stół na który znajdowała się jedyna , oświetlająca tę ,, cele '' woskowa lampka. Garret , jako mistrz złodziejów szybko przyzwyczaił się do panującej w pokoju lekkiej ciemnoty , właśnie wtedy spostrzegł że na ścianie wisi jego znajomy , Basso. Teraz złodziej zrozumiał dlaczego paser się spuźniał. Garret prubował wydostać ręce z więżących go więzów , lecz na prużno zdały się jego działania. Pruby wydostania się obudziły Basso .
- Ała , moja głowa , co się stało , gdzie ja jestem - rzekł w jęczący sposób paser.
- Też chciałbym to wiedzieć przyjacielu - powiedział z nadziejom w głosie że Basso wytłumaczy mu to i owo.
- Garret ? Co ty tu robisz ? Co ja tu robie ? - spytał zdenerwowanym głosem.
- Nie wiem , ale teraz musimy uciekać. Czy masz może jeszcze w kapeluszu swoją niespodzianke ?
- Ha , ha , ha ... a czy ty masz swój ukryty na plecach sztylet .
- To dobrze , użyj jej kiedy ci powiem.
Wtedy w dzrzwiach dało się słyszeć zgrzytanie zamka , najprawdopodobniej był zardzewiały bo klucz ciężko w nim chodził tak samo jak zawiasy bo dzrzwi zgrzytały podczas otwierania . Pierwszą osobą , która weszła do pomieszczenia był ciężko zbrojny rycerz z dwurę - cznym mieczem przypasanym do boku . Jedyny słaby punkt to brak hełmu , co w razie walki da Garretowi jakąś przewage. Następna była ponętna blondynka , którą Garret dobrze znał , to Maggie . Złodziej pomyślał że ją też złapali.Ostatnią osobą był lekko obity rycerz .
- Witaj Garret . - zaczęła Maggie. - Pewnie zastanawiasz się co ty tu robisz .
- Tak - odparł Garret ze zdziwieniem w głosie. Spowodowanym tym że dziewczyna nie jest więźniem.
- Odpowiem krótko . To ja cię porwała razem z moimi braćmi.
- Ale ty pracujesz dla Basso !
- Dla mnie ? - wtrącił się paser.
- Ja tylko udawałam.
- Ale skąd wiedziałaś że będe w posiadłości ?
- Szpiedzy .
- Kim ty naprawde jesteś ?
- Sługą Sachraja .
- A poco mnie porwałaś .
- Po pierwsze musiałam zdobyć formułe , a po drugie chcemy żebyś stał się jednym z nas . Jeśli to zrobisz otrzymasz coś w zamian .
Maggie pstryknęła a duży rycerz wyszedł i wrócił po chwili ze skrzynią . Połorzył ją a potem otworzył . W środku było pełno monet a na nich leżał sprzęt Garreta .
- I co? Jaka jest odpowiedź.
- Wole zdechnąć niż służyć Szachrajowi.
- Jak chcesz. Zdejmijcie temu drugiemu kapelusz.
Garret spojrzał na Basso lekko zdziwiony prośbą Maggie
- Myślałeś że cie nie podsłuchiwaliśmy .
Strażnik zdjął kapelusz , spojrzał do środka , zwracając gure kapelusza ku dołwi. W tym samym momeńcie z kapelusza wyleciała jakaś dziwna kulka , która po upadku na ziemie wybuchła jasnym świałem oślepiając wszystkich poza Garretem który zamkną oczy chwile przed tym incydentem. Podczas tej rozmowy Maggie nie spostrzegła że złodziej rozciął więzy . Garret wysztrzelił z krzesła i szybkim ruchem ręki zaatakował dużego rycerza i podcioł mu gardło. Następnie pochwycił Maggie i trzymał w mocnym uścisku. Wzioł klucz od trupa i uwolnił Basso , a następnie zakuł Maggie w kajdany przytwierdzone do ściany. Zabrał rzeczy , otworzył dzrzwi , ale we framudze dzwi usłyszał głos
- Pomoge wam się wydostać jestem strażnikiem dego lochu. - był to ten lekko poobijany żołnierz
Garret bez sprzeciwu pozwolił mu się prowadzić , ale zanim wyszedł postanowił zrobić dywersje i podpalił pomieszczenie .
Złodziej uciekają słyał jakby demo demonicznym głosem słowa
- To jeszcze nie koniec!
Dalsza ucieczka przeszła bez problemów . Po wyjściu na wolność zrobiło mu się szkoda że nie ma tej formuły za którą miał dostać wynagrodzenie , więc udał się do swojego domu.

Mam nadzieję, że tutaj wszystko będzie wyglądało tak, jak wyglądało w Wordzie...

,, Huk błyskawicy, przecinającej nocne niebo wyrwał go z uśpienia. Pierwszym, co pojawiło się po odzyskaniu przytomności był tępy, pulsujący ból, ściskający mu czaszkę. Starając się go zignorować, Garrett dźwignął się na nogi i rozejrzał uważnie. Otoczenie nie zmieniło się, wciąż był w tej samej bocznej alejce. Basso najwyraźniej nie pojawił się.
Przeklinając swoją nieuwagę, Garrett zaczął szukać śladów, pozostawionych przez napastnika. Nie trwało to długo. Nawet odór z pobliskich kanałów nie stłumił woni różanych perfum, która unosiła się w powietrzu.
,,Wyślij złodzieja, by złapać złodzieja” – przeszło mu przez myśl.
Choć ból wciąż przyćmiewał mu umysł, szybko ułożył sobie plan działania. Skoro Maggie była złodziejem, musiała mieć swoją kryjówkę i pewnie tam zatrzyma się, zanim zaniesie Formułę swojemu paserowi. Wystarczyło tylko znaleźć ją i ukraść łup. Po raz drugi.

Niewielkie mieszkanko na szczycie skrytej w głębi miasta kamienicy było odciętym od świata i niedostępnym dla zwykłych ludzi schronem. Ale nie dla Mistrza Złodziei. Jego zdolności i zmysły przez lata doprowadzane do perfekcji szybko poprowadziły go po ledwie zauważalnych śladach. Strzała z liną oraz skok z pobliskiego dachu otworzyły mu drogę do uchylonego okna.
Garrett nie mylił się. Maggie rzeczywiście zatrzymała się w swojej kryjówce. Brała akurat kąpiel w dużej drewnianej balii. Jedynym źródłem światła w pomieszczeniu była mała świeczka, stojąca tuż obok.
Przysiadłszy na parapecie, Garrett zlustrował dokładnie pomieszczenie w poszukiwaniu swojej zguby. Była tam, leżała na stole parę metrów od niego, między oknem a balią. Formuła niemal lśniła, przyciągając uwagę jego oczu. Niemniej przyciągały ją także delikatne ramiona oraz plecy, wystające ponad poziom wody.
Garrett powoli i ostrożnie postawił stopę na podłodze. Akcja w posiadłości nie poszła do końca po jego myśli i kosztowała życie dwóch strażników. Nie było to dla niego problemem, ale mijało się z jego powołaniem. Był złodziejem, a nie zabójcą.
Tym razem zamierzał rozegrać to jak na Mistrza Złodziei przystało. Kolejne bezszelestne kroki skracały dystans, jaki dzielił go od łupu.
-Ach Garrett, Garett – szepnęła Maggie. Garret zamarł w bezruchu, po chwili jednak uśmiechnął się. Maggie bynajmniej nie zauważyła jego obecności – zwyczajnie mówiła do siebie na głos.
-Może nie powinnam zostawiać cię w tej alejce samemu sobie. W końcu gdyby nie ty, nigdy nie wydostałabym Formuły poza posiadłość. Gdybym miała dość serca, może nawet odpaliłabym ci coś z mojego łupu.
Wsłuchując się w jej słowa i delikatny, beztroski śmiech, Garrett dotarł wreszcie do stołu i jednym zwinnym ruchem porwał z jego powierzchni zwój.
Kiedy ponownie przysiadł na parapecie i przygotował do skoku na zewnątrz, zawahał się. Ten jeden jeszcze raz postanowił tej nocy dać znać o swojej obecności.
Niby od niechcenia potrącił ręką szklany flakon z perfumami, stojący na parapecie.

Gdy hałas tłuczonego szkła wyrwał ją z zamyślenia, Maggie szybko obróciła się w stronę okna. Jedyne, co zdążyła zauważyć to bezkształtny cień, duch, zsuwający się bezszelestnie z jej parapetu i znikający gdzieś wśród innych cieni, oplatających rozciągające się pod nocnym niebem miasto.”

Pytanie: mistrz który uczył garretta żyje?

prosił bym o chociaż lekkie odpuszczenie za błędy ortograficzne bo mam dysortografie . Jeśli można.

Mój tekst:

Wraz z nastaniem południa, długie cienie odrapanych kamienic przyczaiły się w kątach i załomach ścian, wynurzając z półmroku rozmokłą ziemię patia. Pod bezlistną, omszałą olchą siedział mężczyzna okutany w łachmany. Twarz przywdziała maskę bólu i rozpaczy, jak gdyby w jednej chwili stracił wszystko co miał i czym rozporządzał, odrzucony teraz jak bezużyteczna, do cna wykorzystana zabawka.
Kręcił się tam też grubas o podwójnie nalanym podbródku; gestykulował żywo, klął, potrząsał znajomym, a potem znów krążył wokół patia, próbując naciągnąć na ogromne brzuszysko ciasną koszulę i gładząc rozdarty w szwach tużurek.
- Jak to? Okradli cię? I nawet nie wiesz kto?
- Ktoś mnie ogłuszył, a potem zabrał formułę i zwiał.
- I co teraz? Jak go znajdziemy?
- Może poszukamy jakiegoś cwanego zbira z pałką i sprawdzimy na mojej głowie, czy to ta sama.
Basso parsknął mimowolnie, przykładając dłoń do czoła.
- Jeśli się nie ruszysz, sam zdzielę cię pałką.
- Jednego podejrzanego mniej – mruknął do siebie i wstał chwiejnie.
Prawie upadł, gdyż potylica odezwała się boleśnie, zasnuwając na moment oczy cieniem.
Ostrożnie przemierzyli główną ulicę; lgnąc jak szczury do ocienionych zaułków, skierowali kroki ku wieży zegarowej, na której kurant wybił ponuro godzinę trzynastą.
Na miejscu Garrett zrzucił lnianą szmatę i rozgrzewając klatkę piersiową, otworzył kufer z ubraniami.
- Szybko, nie mamy wiele czasu – wychrypiał paser, spoglądając na doki przez okno pod tarczą zegara.
- Gdzie ci się tak spieszy? Nie mamy formuły, skradziono mi łuk, strój, nawet pałkę ktoś sobie pożyczył.
- W przeciwieństwie do ciebie, ja zasięgnąłem języka, zamiast wylegiwać się do południa w podejrzanej dzielnicy. Za pół godziny odbędzie się wymiana nieopodal molo. Jeśli dopisze ci szczęście, znajdziesz swoje rzeczy.
***
Mimo zarazy, ludzie tłumnie ciągnęli do doków, gdzie kwitł nie całkiem legalny handel. W tawernach żeglarze i flisacy rozpuszczali wieści o szerokim świecie, o niebezpiecznych i niedostępnych wodach, podsycając ciekawość gawiedzi. Werbowano na statki żądnych przygód młodzieńców, grano w karty przy skocznych melodiach skrzypiec i pianina, popijając przy tym uzdrawiającą ze wszelakich chorób magiczną wodę.
Garrett i Basso wsiąknęli w okolicę, porwani chaotycznym strumieniem ciżby, która przewalała się po placu i dopływach mniejszych ulic.
Nagle mignęła Garrettowi przed okiem burza blond włosów i purpurowa suknia.
- Maggie – rzekł mimowolnie.
- Coś mówiłeś?
- Muszę coś załatwić. Spotkamy się w gospodzie.
Paser chciał coś odrzec, lecz Garrett zniknął w roju ludzkich głów. Machnął więc ręką i ruszył dalej.
***
Złodziej uchylił ostrożnie skrzypiące drzwi i wszedł na górę obskurną klatką schodową. Chciał iść dalej, gdy mignął w dole smukły kontur trzewika i brzeg czerwonej sukni, a po chwili wysypał się z mieszkania stukot obutych stóp, gnany przekleństwami.
Powódź złotych loków zamigotała na schodach. Dziewczyna dostrzegła wychylonego Garretta, który chwycił ją za rękę i pociągnął w głąb korytarza. Uruchomił glif na ścianie, znikając razem w tajnym pomieszczeniu.
- Dobrze cię widzieć żywego – odparła, ciężko dysząc. Zaniemówiła, dostrzegając w turkusowym blasku skrzep na potylicy złodzieja. – Na Budowniczego, wszystko w porządku?
- Tak z grubsza. Gorzej wygląda sprawa Formuły… Straciłem ją.
Maggie jednak uśmiechnęła się dobrodusznie i głaszcząc Garretta po głowie, odparła:
- Głuptasie, to ja jestem Formułą. – I zrzuciła bolerko, ukazując plecy.

Garrett obudził się w ciemnym zaułku ulicy z wielkim bólem głowy. Czuł się jak by wypił za dużo,strasznie bolała go głowa. Z przyzwyczajenia postanowił sprawdzić czy wszystko ma,w czasie przeszukiwania rzeczy zobaczył że brakuje formuły oraz naszyjnika. "Cholera! gdybym był ostrożniejszy nigdy by do tego nie doszło! " wykrzyczał tak że przechodnie obracali się w jego stronę i przyglądali się z zaciekawieniem. Wypytywał wszystkich ludzi o to czy coś widzieli,jednak każdy z nich mówił że leżał tu już tak od kilku godzin " no pięknie,teraz to już nie odzyskam formuły" pomyślał zrezygnowany Garrett . udał się do okolicznej karczmy w którym jak zawsze spotykał się z swoimi pracodawcami,pijąc kolejny kufel jasnożółtego piwa zorientował się że karczma ma nowych bywalców,Starał się wyczytać z ich twarzy kim są i czego chcą. Młodzi mężczyźni nie byli zachwyceni widokiem Garretta,gdy tylko ten podszedł wszelakie rozmowy ucichły,Garrett odrazu zrozumiał że coś tutaj nie pasuje....

Obudził się. Znajdował się w pomieszczeniu o ceglanych ścianach, leżał na prostym lecz wygodnym łóżku, odrobinę światła dawał płomień tlący się w kominku. W kącie pomieszczenia stały jeszcze jakieś meble, w tak fatalnym stanie, że Garretta zaczęło zastanawiać jakim cudem jeszcze stoją. Gdy chciał usiąść poczuł okropny ból w potylicy, starał się to zignorować lecz bezskutecznie. Padł na łóżko, dotknął głowy i zaklął dość szpetnie i całkiem głośno. Gdy odpoczywał do pomieszczenia wszedł siwy mężczyzna.
- Jaśnie panie – odezwał się staruszek – przyprowadziła was do mnie pewna dama, poleciła byś się śpieszył. Zostawiła też ten list.
- Kim jesteś? – zapytał słabym głosem.
- Nikim, panienka ta prosiła wam dać ten list i flakon. Więcej nie wiem, pewnie list wam więcej wyjaśni. – odrzekł wręczając przedmioty.
- Była to blondynka, ładna?
- Szatynka, Margaret miała na imię – odrzekł staruszek i wyszedł.
Rozwinął list od tajemniczej sojuszniczki i zaczął czytać – „We flakonie jest pewna mikstura, która uśmierzy ból i pozwoli wykonać misję. Ten kto ma Formułę o północy będzie płynął rzeką na łodzi z oznaczeniami Straży Miejskiej. Niestety nie mogę ci nic więcej powiedzieć. Margaret”
Zgniótł list w kulkę i cisnął nią w ogień, wypił jednym chlustem miksturę i zawołał:
- Która godzina?
- Wieczór już panie, za godzinę północ.
- A moje rzeczy?
- Tutaj są!
Wstał, nie czół już bólu z tyłu głowy, wręcz przeciwnie - był pełen energii i determinacji by wykonać powierzona mu misję, jak na uczciwego złodzieja przystało.
Gdy wyszedł poczuł na twarzy przyjemny i znajomy chłód nocy. Był w dokach, tak mu się przynajmniej wydawało. W Mieście, gdzie nie brakowało miejsc w których biedota się gnieździła, mieszkała w rozpadających się domach. Garrett dostrzegł dość wysoki i solidny budynek, którego szczyt nadawał się wprost idealnie na punkt obserwacyjny, który pozwoli wytyczyć mu drogę do ostatniego mostu przed ujściem rzeki. Podbiegł wolno do budynku, z bliska wyglądającego na opuszczony. Przyjrzał się szukając drogi na szczyt, zastanowił się przez ułamek sekundy i zaczął się wspinać. Po chwili był już na szczycie, a pod nim rozpościerały się niczym ocean, setki, ciasno ustawionych obok siebie budynków.
- Do mostu mam całkiem niedaleko – powiedział spokojnie do siebie, wykonał głęboki oddech, oddał skok na budynek stojący dwa metry niżej i popędził po dachach kierując się w stronę ostatniego przed ujściem mostu na rzece.
Był już na moście, czekał na jego krawędzi na łódź o której mówiła Margaret, myślał o niej. Z zamyślenia wyrwało go światło sunące po wodzie. „ To oni” – pomyślał.
- Idę po ciebie – powiedział złowrogim szeptem i skoczył w ciemność.
Całe szczęście łódź poruszała się powoli, dzięki czemu mógł wspiąć się po burcie, gdyby płynęła trochę szybciej mógłby spartolić całą akcję, stwierdził, że w przyszłości musi bardziej poskromić emocje, gdyż działanie pod ich wpływem może się kiedyś źle skończyć.
Musiał szybko zniknąć z pokładu, nie chciał aby Strażnicy Miejscy go dorwali. W odległości kilku metrów od siebie zobaczył drzwi prowadzące do wnętrza statku. Nie czekając aż straż go znajdzie, przekroczył je.
W środku pomieszczenie było puste, znajdowały się tam tylko kolejne drzwi, stawiając wszystko na jedna kartę dobył sztyletu i przekroczył je. W pokoju stało tylko małe biurko a na zdobionym krześle leżało ciało człowieka w masce jakiejś bestii. Na biurku dostrzegł Formułę i jakaś karteczka. Schował formułę, przeczytał wiadomość która brzmiała - „Wygrałeś”. Przed wyjściem zdjął maskę martwego już wroga.
- Maggie?

Tum dum dum, tum dum dum. "Clair de lune" Claude'a Debussy'ego przeszywało dźwięcznie przestrzeń. Cichy idealny kształt, nieokiełznana radość, ale równie mocny smutek rodził się w najciemniejszych szarych zwojach najciemniejszego złodzieja świata.
-Starzeje się - Pomyślał Garrett nie otwierając oczu. -Uziemiony na dobre, pierwszy raz w życiu.- Przejechał palcami po teksturze na której leżał - Perski kaszmir, miękki i delikatny jak płatek wosku świecy. Nie jestem tu sam.. - Kolejna myśl zawróciła mu w głowie. Wziął głęboki wdech i otworzył oczy. Jego zmysłami zawładnął zapach róż i widok leżącej na łożu z baldachimem, przepięknej istoty, o kształtach bogini Wenus. Była naga i tylko czerwony rubin wypoczywał między piersiami nieznajomej, należy wspomnieć, że bardzo rzucał się złodziejowi w oczy.
-Szukasz formuły, Basso się spisał wysyłając tutaj Ciebie. - Rzekła ze szczodrym spokojem, podrzucając delikatnie płatki róż, na których leżała.
-Zapewne. Zdradzisz mi gdzie spoczywa moja zguba, zanim opętasz swoim spojrzeniem resztę moich uczuć? - Pierwszy raz w życiu poczuł się jak drobny kieszonkowiec, uśmiechnął się sam do siebie.
-Formuła.. Pomyśl, co nią jest.. Czy Twój najlepszy handlowy przyjaciel ściągał by Cię do jakiegoś psychopatycznego gwałciciela, po bzdetny świstek papieru? - Sens słów płynął z Jej ust jak muzyka.
-Fakt, to do niego dość niepodobne. - Poczuł bezradność i samotność. Jednakże z każdą chwilą wpatrując się w karminowe usta i głębie spojrzenia tajemniczej kobiety, czuł że chce z Nią zostać, być przy Niej, opiekować się Jej tajemniczością, jak każdej błyskotki, wartej tyle co nic w porównaniu z wymiarem piękna, którego doznawał. -Ja.. -
zająknął się. -Czy Ja Cię kocham..?
Chwila zastygła bez pamięci. Od teraz nie było formuły, czas przestał istnieć, był tylko On i jego największy skarb.
-To jest nasz sen, nasz świat, nasza miłość. -
Bordowy cień. Uczucie zręcznego spełnienia. Cisza.

Garrett ocknął się z luką w pamięci w domu Basso. Ten powiedział mu, że Lord zmarł za sprawą jego byłej złodziejki o imieniu Maggie, która przejęła majątek Lorda i zdradziła Gildię Złodziei. Zdezorientowany Garrett uwierzył we wszystko co powiedział mu paser i przyjął jego zlecenie wykradnięcia Formuły z byłej posiadłości Lorda, ostrzegając go przed przebiegłością Maggie. Mistrz obiecał Basso, że będzie cieszył oczy widokiem Formuły już następnego ranka.

Kiedy mrok, jedyny przyjaciel Mistrza Złodziei spowił już wszystkie miasta i wsie, Garrett rozglądał się wtulony w mur okalający podwórko przy posiadłości Lorda, jednak poczuł się dziwnie. Jednak nie zwracając uwagi na dziwne odczucia, kroczył spokojnie zważając na każdy ruch w stronę okienka do piwnicy o którym dziwnym trafem wiedział. Wnętrze piwnicy również wydało się Mistrzowi znajome, jak i zapach stęchlizny unoszący się dookoła. Z ostrożnością na jaką przystało złodziejowi kroczył dalej ciemnym korytarzem do głównego holu. Tam od razu rzucił mu się w oczy znajomy kryształowy żyrandol, lecz stukot obcasów wydobywający się z wyższego piętra i trzask drzwi bardzo zaciekawiły Garrett'a. Przykurczony i skoncentrowany Mistrz Złodziei kroczył spokojnie po schodach na piętro skąd słyszał dźwięki i podszedł do jedynych drzwi spod których wydobywało się światło.
-Wejdź Mistrzu Złodziei!- zabrzmiało z pokoju przy którym stał Garrett. Nieświadomy niczego Złodziej otworzył drzwi i ujrzał piękną kobietę leżącą na łożu z baldachimem.
-A więc to Ty jesteś Maggie? -spytał.
-Tak, wiem dla kogo pracujesz, dlatego wysłuchaj mnie proszę. -spokojnym tonem odpowiedziała Maggie.
-Cóż ważnego masz mi do powiedzenia? -spytał zdezorientowany Mistrz.
-Najpierw musisz wiedzieć, że to ja uderzyłam Cię wczoraj w głowę i wykradłam Ci Formułę...
-To niemożliwe! Przecież nie było mnie tu wczoraj, a zlecenie na Formułę dostałem dzisiaj rano. Nigdy tu nie byłem... Skąd wiesz... Nic nie rozumiem! -przerwał zdenerwowany Garrett.
-Byłeś tutaj wczoraj, wykradłeś Formułę, a ja dzięki Tobie pozbyłam się Lorda i przejęłam jego majątek. Nie muszę już pracować dla tego łotra Basso. Jednak znalazłam pewien list w szufladzie Lorda w którym było wyjaśnione co zawiera Formuła. Nie mogłam dopuścić do tego, aby znalazła się ona w rękach Basso, więc wybacz mi, że musiałam Cię uderzyć. Muszę Ci jeszcze o czymś powiedzieć... Basso chce się Ciebie pozbyć, tak samo jak chciał mnie. Ja również dostałam zlecenie na pewną Formułę, która zawierała recepturę na Miksturę Zapomnienia. Jestem pewna, że Twoja amnezja jest powiązana z tą Miksturą. -wyjaśniła Maggie.
-A co jeśli Ci nie ufam? Jestem tylko złodziejem, nie interesują mnie sprawy moich pracodawców.
-Basso to nie interesuje, on chce się pozbyć wszystkich którzy cokolwiek o nim wiedzą. Musisz mi zaufać!
-Co takiego zawiera ta Formuła?- spytał Garrett
-Recepturę na Miksturę Nieśmiertelności... -ze strachem w głosie odpowiedziała Maggie.

Rankiem Bassa przebudziło mocne walenie w drzwi. Pełen nadziei, że to Garret, natychmiast wstał i otworzył je. Na ziemi leżało coś owiniętego w cienki, skórzany materiał. „To zapewne Formuła!” z uradowaniem krzyknął Basso. Paser zaczął ostrożnie odwijać materiał, gdy nagle poczuł słodki zapach który wręcz natychmiast przejął kontrolę nad jego zmysłami i ciałem. Mężczyzna upadł na ziemie i z pianą na ustach powoli umierał, patrząc w stronę okna w którym stał i obserwował widowisko Garrett.
„Widzisz drogi przyjacielu, tak kończy się igranie z Mistrzem Złodziei”-powiedział odchodząc.

poniżej mój tekst (załóżcie proszę, że mistrz Garretta żyje)

Garrett ocknął się w bocznej alejce nieopodal. Próbował się podnieść, lecz bez skutku. Oparł się więc o mur łapiąc się za miejsce uderzenia. -"Ten kto to zrobił zna się na rzeczy." - Pomyślał. Nagle spostrzegł, że zamiast formuły włożono mu inną zapisaną kartkę. - "Mój były uczniu. Wybacz te środki ostrożności, lecz dokument który zdobyłeś, jest zbyt niebezpieczny by wpadł w niepowołane ręce. Obserwowałem twojego pasera, i jego klienta. Gdybyś sprzedał tę kartkę, nastał by chaos. Nie mogę ci więcej powiedzieć, niestety. Jeśli jednak chcesz zarobić, spytaj pasera o klejnot zwany duchem. I jeszcze jedno: pod kratą po twojej lewej znajdziesz miksturę. Uśmieży ból i poprawi ci samopoczucie." Garret złożył kartkę i odłożył ją, Lecz gdy tylko dokument znalazł się na ziemi, zaczął płonąć zielonym ogniem. Złodziej nalazł i wypił miksturę, wstał i zaczął iść w kierunku wyjścia z alejki – "Jedynym tropem jest Basso. Dlaczego trudne zadania zawsze są jeszcze trudniejsze?" - Rozważał w drodze do niego. Gdy był już u Bassa zaczął wypytywać o tajemniczy klejnot. - Powiedz mi, czy wiesz coś na temat „ducha”? - Basso zastanawiał się chwilę. Trapiło go to, że jego najlepszy „dostawca uwolnionych przedmiotów” porywa się na taką misję. - Posłuchaj mnie proszę. Mówiłem, że z formułą będzie łatwizna, Bo to co chcesz zrobić teraz, jest o wiele gorsze... - Lubię wyzwania. - Przerwał mu ironicznym głosem. - To masz coś? - Basso sięgnął pod ladę lecz zamiast map lub dokumentów wyjął klejnot. Świecił się on mocniej i piękniej do jakiegokolwiek klejnotu który złodziej kiedykolwiek widział. Widać było w nim coś na kształt zastygniętego płomienia. - To on? - Spytał – Raczej klucz do niego. Jakiś czas temu był tu człowiek który powiedział, że gdy zapytasz o „ducha”, mam dać ci to... - Garrett z zainteresowaniem słuchał – otóż przy budynku straży ujrzysz ognistą bramę, powiedział. Powiedział też, że ten klejnot pozwoli przejść przez bramę tylko prawdziwym złodziejom. - A mówił coś o duchu? - tylko to, że mogę go spokojnie kupić. - Mistrz złodziei od razu ruszył. Na miejscu zobaczył bramę a za nią klejnot. Wziął klejnot bez namysłu, i wrócił do Bassa. Przekroczył próg i zastał pasera nieprzytomnego na krześle obok. Z ciemnego narożnika wyłoniła się tajemnicza postać. - Witaj złodzieju. - Rzekł spokojnym lekko mrocznym głosem – Ktoś ty!? - Wybacz, po tylu latach nie poznajesz swojego byłego mistrza? - Garret ze złością na twarzy słuchał dalej i nie przerywał – Otóż widzisz, dotrzymam umowy. To twoja działka za klejnot. - Przy czym rzucił ciężką sakwę ze złotem na ladę i kontynuował. - Lord Verminus cały czas szukał tego klejnotu do swojej kolekcji. Jednak gdyby go zdobył i zbliżył do Pierścienia „ciało” stał by się ucieleśnieniem szachraja. - nie mogłeś mi tego powiedzieć od razu? - Garrett, sam wiesz, że gdy nie zaprzątasz sobie głowy takimi rzeczami to nie popełniasz błędów. - a co z formułą? - Posłuży do zniszczenia ducha. Pozwól teraz, że się rozejdziemy. Basso żyje, nie martw się.

Po przebudzeniu Garret poczuł się jak na najgorszym kacu w życiu. "Przecież nic wczoraj nie piłem", pomyślał. Chaotycznie pojawiające się obrazy w jego głowie, powoli zaczęły nabierać logicznej chronologii. Oparł się na łokciach, ale paraliżujący potylicy uniemożliwił mu dalsze ruchy. Postanowił więc skorzystać z chłodu brukowanego podłoża.
Powoli się rozejrzał, ale ciemność panującej nocy, o ironio, tym razem mu nie pomagała. Przetarł oczy pozbywając się nieprzyjemnej mgiełki rozmazującej kontury i kształty.
Przyzwyczajony do ciemności wzrok szybko się wyostrzył i Garret zorientował się gdzie się znajduje. Oczekując na Basso zawędrował w uliczkę między domami mieszczan, skąd miał perfekcyjny widok na miejsce spotkania. Jego zawodowe oko dostrzegło, że piwniczne okienko jednego z domów przepuszcza wąską strugę światełka. Normalnie nie oparłby się pokusie oprowadzenia się po majętnej rezydencji, ale teraz nie czuł pełni formy. No i chciał jak najszybciej wyjaśnić tę dziwną sprawę.
Pomasował dłonią tył głowy i ocenił, że śmiało może już chociaż wstać. Wolnymi i delikatnymi ruchami postawił się do pionu. Mimo ostrożności zakręciło mu się w głowie i żołądku. Oparty plecami o kamienną ścianę, stłumił niemiłe uczucie.
Przeanalizował kierunek swoich kroków, pozycję w jakiej się ocknął oraz gabaryty guza. Doszedł do wniosku, że napastnik zaszedł go od tej samej strony, z której sam wszedł w uliczkę. Spróbował sobie przypomnieć czy nie widział niczego podejrzanego kierując się w zaułek, jednak nic mu nie świtało. Domyślił się też, że został ogłuszony za pomocą podobnego, lub tego samego narzędzia, którego on sam używał - typowej złodziejskiej pałki. Przeszedł go zimny dreszcz. "To już nawet złodziej przeciw złodziejowi występuje?".
Rozejrzał się za śladami. Szukał czegokolwiek; fragmentów oderwanego odzienia, śladów po butach, zgubionej biżuterii, albo znaku rozpoznawczego, jakie to niektórzy początkujący złodzieje mieli w zwyczaju zostawiać na miejscu zbrodni. Potem coś przyszło mu do głowy. Sprawdził kieszenie w poszukiwaniu jakiejś wiadomości czy notatki, ale nic nie znalazł. Ani śladów, ani wiadomości.
W swoich stronach, Garret mógłby mieć jeszcze nadzieję uzyskać informacje od skulonych w kątach bezdomnych umierających powoli na posępność, a w bogatej dzielnicy wszyscy porządni przecież obywatele o tej porze spali już w ciepłych łóżkach.
Postanowił wrócić więc do "swoich stron". Mknąc ciemnymi alejami starał się unikać przechodzenia dachami i balkonami bojąc się o kolejny niekontrolowany zawrót głowy, który mógłby się skończyć niebezpiecznym upadkiem.
Dotarł do położonej w Czarnej Alejce kryjówki Basso. Zastał go spacerującego nerwowo po sali i coś mamroczącego pod nosem. Spostrzegł znajomego złodzieja i podskoczył w przestrachu.
- Ile razy mam ci mówić, że do tego pomieszczenia wchodzi się drzwiami? - zapytał retorycznie, ale Garret nie wyczuł zwyczajowego, szczerze pretensjonalnego tonu. Jego pytanie raczej miało suchy i obojętny charakter.
- Spartaczyłem, Basso. To nie była "banalna robota", ale Formułę zdobyłem. Tylko... - Garret podrapał się z tyłu głowy - ktoś mi ją ukradł.
- Wiem - odpowiedział.
Złodziej uniósł brwi w zdziwieniu i podążył wzrokiem za dłonią Basso wskazującą na jakąś kartkę leżącą na jego biurku. "Formuła!", zauważył. Szok odjął mu mowę. Spojrzał tylko pytająco.
- Ktoś się chyba stara o moje względy - w szerokim uśmiechu zleceniodawca Garreta pochwalił się pełnym uzębieniem, po czym zaśmiał się wesoło. - I jest na prawdę dobry.

Tekst ma 2998 znaków :)

1. Mam nadzieję, że będzie dobrze skopiowane
2. Serdeczne życzenia dla Pań!

Skrzeczenia wron obudziły go. Zaczął odzyskiwać świadomość, choć ból w tyle głowy nie pozwalał się skoncentrować. Układał wydarzenia sprzed uderzenia. Leżał dokładnie tam gdzie upadł, prawdopodobnie atakujący myślał, że Garrett nie żyje. Gdy odzyskał do końca świadomość i ból odszedł wiedział co musi zrobić.
Wszedłszy do mieszkania Bassa, Garet zastał go siedzącego na krześle, gdy podszedł bliżej, ujrzał rękojeść sztyletu wystającą z klatki piersiowej. Podbiegł do niego i szturchając za ramię pytał co się stało. Początkowo nieruchomy, po dotknięciu Złodzieja, wziął ciężki, płytki oddech. W jego oczach początkowo można było ujrzeć rozpacz i nienawiść, lecz gdy rozpoznał swojego przyjaciela wyraz oczu zmienił się w nadzieję i ulgę. Charcząc zdołał tylko powiedzieć jeden wyraz.
- Ma-ggie.. – Gdy to rzekł skonał w ramionach Garretta.
Mistrz Złodziei wiedział, że chodziło jej o Perfekcyjną Formułę. Gdy wychodził zabrał wszystkie plany i dokumenty związane z posiadłością, martwego już, Lorda Verminusa. Swoją akcję zaplanował na noc z pełnią księżyca, która wypadała trzy dni po śmierci jego przyjaciela.
Owa noc nadeszła nader szybko. Przekradając się przy murze okalającym posesję słyszał głosy co najmniej pół tuzina strażników. Po chwili odnalazł wyznaczone wcześniej przez siebie miejsce. Wspiął się na mur i zeskoczył lądując miękko na mchu, płynnym ruchem skrył się za najbliższym drzewem. Odczekał chwilę wysłuchując reakcji ze strony strażników. Gdy nie słyszał żadnego zainteresowania zaczął poruszać się na kuckach, cicho niczym kot. Spotkał trzech strażników idących razem i rozmawiających ze sobą. Nie mieli oni pochodni. Bez żadnego źródła światła nie sposób było dojrzeć Króla Złodziei w mroku.
Tym razem Garrett postanowił wejść głównym wejściem, którego strzegł tylko jeden strażnik. Rozproszył go ciskając kamień w mrok. Gdy ten ruszył się ze swojego stanowiska kierując się w stronę rzuconego kamienia Złodziej jednym susem skoczył do wejścia, delikatnym ruchem nacisnął na klamkę i uchylił sobie drzwi. Wszedł i zamknął je szybko bezszelestnie. Zdziwienie go ogarnęło, ponieważ nie spodziewał się w domu panującego mroku i głuchej ciszy. Nie było słychać żadnych rozmów, szeptów ani nawet oddechów. Znając drogę począł iść do pokoju Maggie. Przejść musiał przez cały dom na wskroś, lecz pierwsze dźwięki jakie usłyszał dobiegały z jej pokoju. Spod drzwi biło delikatne czerwone światło. Początkowo myślał, iż słyszy muzykę z zepsutego gramofonu. Po chwili przysłuchiwania się dotarło do niego, że musi być to język z którym nie miał do tej pory styczności. Odczekał jeszcze moment i zdecydował się na ciche wejście do pomieszczenia. Kiedy drzwi oderwały się od framugi poczuł mocny zapach mieszanki ziołowej imbiru z mandragorą. Gdy tylko przeszedł przez nie zauważył kontem oka błysk, było to ostrze sztyletu lecące w jego stronę. W ostatniej chwili zdążył je zablokować. W mgnieniu oka wyciągnął prawą ręką nóż do rzucania z pochwy na lewym przedramieniu rzucając nim w postać patrzącą z niedowierzaniem. Trafił w klatkę piersiową w okolice serca.
-Dlaczego to zrobiłaś? – Spytał już spokojny Złodziej
-Perfekcyjna Formuła miała dać mi nieśmiertelność, ale w ostateczności przyniosła mi śmierć.
Dopełniając zemsty po przyjacielu Złodziej wziął formułę, wyskoczył przez okno i nie bacząc na strażników uciekł z posesji.

Czuł pod sobą zimną posadzkę. Cienie i światła tańczyły mu przed oczami.
Uchylił lekko powieki. Ból świdrował mu potylicę, a otoczenie zlało się w barwną plamę. Zacisnął zęby i mrugał oczami, póki zaburzenia wzroku nie ustąpiły.
Wtedy ukazał mu się dziwny widok. Obok jego nóg na kamiennej podłodze spoczywał płowy, otyły kot. Zwierzak wyczuł na sobie jego wzrok i na chwilę uniósł lśniące w mroku oczy. Potem wrócił do pałaszowania martwej myszy.
— To Spacja, pupil Lorda. Ponoć żarłok jest gotów zabić za odrobinę jedzenia.
Spojrzał w kierunku, z którego dobiegł znajomy głos.
— Basso?
Mizernie wyglądający paser siedział obok. Ręce miał związane i założone za belkę, o którą się opierał. Garrett zorientował się, że też został w ten sposób unieruchomiony.
— Jesteśmy w piwnicy rezydencji? Co się stało?
— Maggie — odparł z goryczą Basso. — To ona zleciła mi kradzież Formuły. Płaciła dużo, więc od razu przekazałem sprawę tobie.
Wpierw mnie wykorzystała, potem uśpiła mą czujność i odzyskała łup.
— Ona tu jest?
— Po tym, jak jej ludzie mnie porwali, ta wariatka otruła ich na moich oczach, bredząc o darach dla Leśnego Pana i jakiejś siostrze. Formuła może mieć związek z Szachrajem?
Nie odpowiedział, tylko spojrzał na Spację. Emocje wzięły górę a gniewne machnięcie nogą przegoniło kota na drugi koniec piwnicy. Blade ślepia zmierzyły go z oburzeniem.
Wtedy wpadł na pewien pomysł. Kopniakiem posłał mysz za plecy Bassa.
— Prędko, łap ją mocno!
Paser zrobił wielkie oczy, ale spełnił jego prośbę i chwycił martwe zwierzątko założonymi za plecami rękoma.
— Po c… Aaał!
Kot nagle pojawił się za plecami Bassa i sycząc zaczął drapać jego dłonie do krwi.
— Napieraj na sznur!
Garrett z satysfakcją dostrzegł, iż atakujący w furii kot zaczął rozrywać więzy.
Basso poczerwieniał z wysiłku i bólu. Garrett słyszał w życiu wiele dźwięków, ale odgłos pękającej liny był jednym z najsłodszych.
— Osz ty! – Ucieczka uratowała kota przed kopniakiem Bassa. Po chwili obaj byli wolni.
— Łap parę błyskotek i zmykamy. — Weszli na górę, a oczarowany wystrojem holu paser zapomniał o bólu.
— Nie bez Formuły – odparł stanowczo. To była kwestia jego dumy.
Po odgłosie kroków poznał, że Basso idzie za nim.
— Oko odzyskałeś. Wątpię, by Mechaniści dali ci nową głowę – burknął paser.
Wspięli się po schodach. Idąc korytarzem, ujrzeli ciało we krwi.
Bober.
Wyciągając zza pasa ochmistrza sztylet, Garrett dostrzegł uchylone drzwi balkonu w pokoju klubowym.
— Tam coś jest!
Gdy wyszedł na balkon, chłodny wiatr owiał jego twarz, a oczy skupiły się na tym, co ujrzał pod nogami. W kałuży krwi leżał zwitek pergaminu, opatrzony runami i siedmioramienną gwiazdą. Formuła.
— Basso, tutaj! — zawołał.
— Witaj, Garrett.
Odwrócił się błyskawicznie. Maggie trzymała nóż na gardle Bassa, a w oczach miała obłęd.
— Dam memu Panu to, czego pragnie. Formułę Rezurekcji i krew zabójcy mej siostry, Verminusa, już mam. Teraz przeleję waszą krew. Wtedy odzyskam siostrę! Mój Pan obiecał!
Teraz Garrett zrozumiał, o kim mowa.
— Szachraj umie mącić umysł — uniósł sztylet. — Ale Leanny nie wskrzesi. Puść go!
— Obiecał!
Wystarczył ruch jej nadgarstka, by podjął decyzję. Sztylet ugodził ją w szyję.
Puściła Bassa i osunęła się z jękiem na podłogę. Zapadła cisza.
— Pusty dom, pełen kosztowności — rzekł w końcu. — Czas zebrać łupy.
— I to jest Garrett, jakiego znam!
Upewniwszy się, że Bassa pochłonęły bogactwa, szybko schował Formułę do kieszeni. Po co? Sam nie wiedział. Zadumany spojrzał na spowite nocą Miasto.
— Garrett!
Otrząsnął się. Czas kraść.
Był złodziejem, taki jego los. Kradł, by żyć. Żył, by kraść.

Praca ma 2995 znaków (bez spacji). Dołączam do niej namalowany przeze mnie akrylami obrazek ostatniej sceny. Dziękuję za świetną zabawę z konkursem i liczę na więcej takich przedsięwzięć! :)

-Szybko! Chodź tu! Budzi się!- po pomieszczeniu rozniósł się niespokojny kobiecy głos. Garrett gdy odzyskał przytomność nie wiedział co się dzieje po chwili zorientował się że znajduje się w czyimś domu.-Prawie Ci się udało Garrett!- złodziej od razu rozpoznał ten głos. To był Basso. Garrett wstał z łóżka jednak każdy ruch sprawiał mu ogromny ból.-Co się stało i co tutaj robię?- zapytał się nieco zdziwiony Garrett -Znalazłem Cię nieprzytomnego na miejscu naszego spotkania. Wcześniej udało mi się zobaczyć sylwetkę kobiety, która zabierała Ci jakąś kartkę.-odpowiedział Basso -Formuła!- wykrzyknął niespokojnie Garrett -Tak drogi kolego. Leżałeś nieprzytomny trzy tygodnie, a twój rabuś zdążył w tym czasie podwoić majątek Verminusa, przejąć wszystkie skarby z czarnego rynku a nawet wprowadzić terror gorszy niż za czasów Verminusa. Chyba wiesz już że chodzi o naszą przyjaciółkę Maggie!- Garrett nie mógł uwierzyć w słowa które usłyszał. Czy Maggie naprawdę mogła to zrobić? - Co się tak dziwisz! Ja sam zostałem oszukany! Ufałem jej - powiedział rozzłoszczony Basso -A ty tak leżałeś. Zacząłem kopać Ci grób. Ale obudziłeś się. Sądzę że mi pomożesz. Mam plan jak odzyskać formułę. Piszesz się na to?- Propozycja wydawała się kusząca -Zgadzam się. Tylko teraz nie dam rady. Za duży ból- odpowiedział złodziej -Rozumiem. Pech chciał, że upadłeś na kamień. Uszkodziłeś kość ale za kilka dni powinieneś się lepiej poczuć. Teraz czuj się jak u siebie. Marie się tobą zajmie-.
Garrett poznał szczegóły akcji. Gdy złodziej odzyskał siły prędko wziął się za przygotowywanie sprzętu. Nastała noc. Mieszkańcy miasteczka udali się do swoich domów. Była to idealna pora na przeprowadzenie akcji. Garrett szybko dostał się pod mury rezydencji. Teraz to jest forteca nie do zdobycia. Złodziej szybko wdrapał się na drzewo i przeskoczył na kolejne. Był już na terenie rezydencji wystarczyło tylko dostać się do środka. Problemem byli strażnicy. Wejście na dach przez kolumnę nie sprawiło mu większego problemu. Złodziej rozejrzał się czy na dachu nie ma jakiś strażników. Niestety Maggie przewidziała i to. Stało tu dwóch strażników. Garrett podszedł do nich, chwycił za głowy i mocno uderzył je o siebie. Nieprzytomnych strażników i schował za jednym z kominów. Garrett rozglądał się za wejściem. Zauważył duży komin. Złodziej nie miał innego wyboru, wlał do komina dwie butelki wody i skoczył w dół. Teraz wystarczyło odnaleźć formułę. -Witaj ponownie mistrzu złodzieju. Wpadłeś prosto w moją pułapkę!- z końca pokoju rozległ sie głos Maggie -Maggie. Już rozumiem dlaczego Verminus Cię wybrał. Jesteś taka jak on- odpowiedział Garrett - Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak mi pomogłeś. Dzięki Tobie przejęłam majątek tego tyrana i zdobyła Perfekcyjna Formułę. Dzięki niej podwoiłam majątek co dało mi też kontrolę nad wami złodziejami. Jesteście zbyt prości, dacie się przekupić za parę groszy. Już niedługo a cała gospodarka kraju będzie pod moja kontrolą! Możesz jeszcze do mnie dołączyć. Potraktuję Cię łagodnie-nagle rozległ się potężny huk. Mieszkańcy miasteczka dostali się do rezydencji. -Bo widzisz moja droga ja jestem tu tylko dla formuły. Ale mieszkańcom raczej nie podoba się to jak ich traktujesz- Garrett podbiegł do Maggie, wydarł jej formułę z ręki i wyskoczył przez okno. W tym czasie kilka osób weszło do komnaty i zaprowadziło Maggie do celi. Złodziej dostarczył formułę Bassowi. -Jeśli można. Do czego służy ta formuła?- zapytał Garrett -Czy to istotne? Ważne jest, że przynosi zysk- Basso zapłacił i odszedł w ciemną uliczkę.
2997 znaków

Wrzucam jeszcze raz po dopiero teraz zauważyłem błąd, a nie mogę już edytować. Zabrakło jednego słowa, przez które wyszłoby 3001 znaków. Poprawione:

Po przebudzeniu Garret poczuł się jak na najgorszym kacu w życiu. "Przecież nic wczoraj nie piłem", pomyślał. Chaotycznie pojawiające się obrazy w jego głowie, powoli zaczęły nabierać logicznej chronologii. Oparł się na łokciach, ale paraliżujący ból głowy uniemożliwił mu dalsze ruchy. Postanowił więc skorzystać z chłodu brukowanego podłoża.
Powoli się rozejrzał, ale ciemność panującej nocy, o ironio, tym razem mu nie pomagała. Przetarł oczy pozbywając się nieprzyjemnej mgiełki rozmazującej kontury i kształty.
Przyzwyczajony do ciemności wzrok szybko się wyostrzył i Garret zorientował się gdzie się znajduje. Oczekując na Basso zawędrował w uliczkę między domami mieszczan, skąd miał perfekcyjny widok na miejsce spotkania. Jego zawodowe oko dostrzegło, że piwniczne okienko jednego z domów przepuszcza wąską strugę światła. Normalnie nie oparłby się pokusie oprowadzenia się po majętnej rezydencji, ale teraz nie czuł pełni formy. No i chciał jak najszybciej wyjaśnić tę dziwną sprawę.
Pomasował dłonią tył głowy i ocenił, że śmiało może już chociaż wstać. Wolnymi i delikatnymi ruchami postawił się do pionu. Mimo ostrożności zakręciło mu się w głowie i żołądku. Oparty plecami o kamienną ścianę, stłumił niemiłe uczucie.
Przeanalizował kierunek swoich kroków, pozycję w jakiej się ocknął oraz gabaryty guza. Doszedł do wniosku, że napastnik zaszedł go od tej samej strony, z której sam wszedł w uliczkę. Spróbował sobie przypomnieć czy nie widział niczego podejrzanego kierując się w zaułek, jednak nic mu nie świtało. Domyślił się też, że został ogłuszony za pomocą podobnego, lub tego samego narzędzia, którego on sam używał - typowej złodziejskiej pałki. Przeszedł go zimny dreszcz. "To już nawet złodziej przeciw złodziejowi występuje?".
Rozejrzał się za śladami. Szukał czegokolwiek; fragmentów oderwanego odzienia, śladów po butach, zgubionej biżuterii, albo znaku rozpoznawczego, jakie to niektórzy początkujący złodzieje mieli w zwyczaju zostawiać na miejscu zbrodni. Potem coś przyszło mu do głowy. Sprawdził kieszenie w poszukiwaniu jakiejś wiadomości czy notatki, ale nic nie znalazł. Ani śladów, ani wiadomości.
W swoich stronach, Garret mógłby mieć jeszcze nadzieję uzyskać informacje od skulonych w kątach bezdomnych umierających powoli na posępność, a w bogatej dzielnicy wszyscy porządni przecież obywatele o tej porze spali już w ciepłych łóżkach.
Postanowił wrócić więc do "swoich stron". Mknąc ciemnymi alejami starał się unikać przechodzenia dachami i balkonami bojąc się o kolejny niekontrolowany zawrót głowy, który mógłby się skończyć niebezpiecznym upadkiem.
Dotarł do położonej w Czarnej Alejce kryjówki Basso. Zastał go spacerującego nerwowo po sali i coś mamroczącego pod nosem. Spostrzegł znajomego złodzieja i podskoczył w przestrachu.
- Ile razy mam ci mówić, że do tego pomieszczenia wchodzi się drzwiami? - zapytał retorycznie, ale Garret nie wyczuł zwyczajowego, szczerze pretensjonalnego tonu. Jego pytanie raczej miało suchy i obojętny charakter.
- Spartaczyłem, Basso. To nie była "banalna robota", ale Formułę zdobyłem. Tylko... - Garret podrapał się z tyłu głowy - ktoś mi ją ukradł.
- Wiem - odpowiedział.
Złodziej uniósł brwi w zdziwieniu i podążył wzrokiem za dłonią Basso wskazującą na jakąś kartkę leżącą na jego biurku. "Formuła!", zauważył. Szok odjął mu mowę. Spojrzał tylko pytająco.
- Ktoś się chyba stara o moje względy - w szerokim uśmiechu zleceniodawca Garreta pochwalił się pełnym uzębieniem, po czym zaśmiał się wesoło. - I jest na prawdę dobry.

2996 znaków bez spacji. Przepraszam za kłopot.

michu9212: według punktu 10. (Jeden użytkownik może zgłosić maksymalnie jedną pracę. W momencie, gdy jeden użytkownik zgłasza ich większą liczbę, brana pod uwagę jest tylko ta, która została nadesłana jako pierwsza.) regulaminu tylko pierwsza praca się liczy przykro mi :(

2998 znaków. (Nawiązanie do DLC ''WŁAMANIE DO BANKU'').

Minęło kilka kwadransów w mieście zapadł ponury mrok, ulice skąpała lekka mżawka a zakapturzony mężczyzna przypominający przeora spał na krawędzi odnowionej kamienicy. Tajemnicza postać nie okazała się duchownym był to słynny król złodziei. Jego strój był czarny a twarz biała jak mgła dzisiejszego wieczoru. Wokół jego głowy rozlana była gęsta karminowa ciecz która powoli skapywała na gzyms budynku. W jego stronę szedł puszysty mężczyzna który zauważywszy sytuacje podbiegł do Garretta zbudził go ze snu i zapytał.
Co się tutaj stało?! –krzyknął paser
Nie widzisz? –odpowiedział wstając na proste nogi.
Widzę, zabrali Ci wszystko prawda? –dopytywał Basso
Gdy puszysty mężczyzna zadawał pytania złodziej badał miejsce ataku. Znalazł kawałek czerwonego lakieru do paznokci. Pamiętał kto takiego używał.
Nie zabrali mi broni myśleli że nie będzie mi potrzebna. –odparł złodziej
Co teraz zrobimy?
Ty, nie wiem ja idę odebrać formułę.
Basso nie zdążył nawet odpowiedzieć bo mężczyzna był już kilka dachów i ulice dalej. Był już w pobliżu domostwa z którego stosunkowo niedawno wrócił. John Dowe szef straży byłego Lorda pilnował pięknego, bogatego wnętrza. Wielkie komnaty i czerwone dywany których pojedyncze sztuki kosztowały tyle ile mieszkanie w średnio zamożniej dzielnicy miasta. Wszedł na gzyms pierwszego piętra i zerkając przez okno wszedł do pustego pomieszczenia. Nie było to jedne z licznych pomieszczeń w ogromnym domostwie, był to pokój kobiety. Nie była to też byle jaka kobieta, była to ta która podarowała mu formułę i ją skradła. Maggie po chwili weszła do swojej siedziby i zastała kogoś kogo w zupełności nie chciała widzieć. Garrett w mgnieniu oka napiął cięciwę łuku.
-Na co czekasz złodzieju?
-Na wyjaśnienie.
-Nie ma wyjaśnienia, ktoś powiedział mi że formuła jest dużo cenniejsza niż myślałam. Więc ci ją odebrałam.
-Gdzie ona jest? –powiedział przez zęby Garrett
Czy to ważne, tym razem jest lepiej zabezpieczona niż zwykle Królu Złodzi.
Garrett prędko powtórzył pytanie. Maggie tym razem zdecydowała się odpowiedzieć.
-W banku, w największej, najlepiej zabezpieczonej skrytce.
-Do niezobaczenia Maggie. –po czym rzucił obok niej przedmiot z wygrawerowaną treścią ''powoduje wymioty i biegunkę, używać ostrożnie’’. Przedmiot zaczął się dymić. Maggie po chwili zasnęła.
"Włamanie do banku" nie mogło być proste. Wślizgnął się przez ogromną bramę i zobaczył 4 strażników pilnujących wejścia. Tym razem postawił na nieco głośniejsze wejście. Wystrzelił 4 strzały usypiające i w jedną chwile strażnicy osunęli się na marmurową posadzkę. Wkroczył i wystrzelił usypiające strzały jeszcze kilka razy. Gasił raz po raz świece i lampy był jak cień. Wiedział że ma już mało czasu a strażnicy zaraz się obudzą. Wsunął dwa pręciki do kłódki słysząc tylko głos dobrze ustawionych zapadek. Wsunął drewienko przez dobrze wyczuty czujnik nacisku. Zostało mu tylko wydostanie się z wielkiego banku. Mad Matt wybierał się do skarbca ale zastał tylko śpiących strażników. Zaczął krzyczeć i wzywać ponownie straż. Garrett mnąc przez następne korytarze rojące się od strażników strzelał dymnymi strzałami. Cały budynek był biały od dymu a Garrett znalazł do ucieczki dogodne okno. Wyskoczył przez nie rozbijając szybę. Był już w pobliżu ponownego spotkania z Basso. I już widział jak sprzedaje urzędnikowi jakiś przedmiot. Spotkali się 5 minut później w tym samym miejscu co wcześniej.
-Proszę Basso oto formuła.
-Nie chcesz wiedzieć co jest w środku?
-Nie, bierz ją nie chcę mieć z nią nic wspólnego.
-A więc żegnaj złodzieju.

Pierwszą rzeczą, którą Garret poczuł po przebudzeniu, była lepka, zaschnięta krew na lewym policzku. Drugą zaś rzeczą była ogromna złość na Bassa. Garret spróbował wstać. Lekko się zachwiał, jednak w porę przytrzymał się zimnego muru jednej z kamienic. Przypomniał sobie Złodzieja i Formułę, którą mu ukradł. Mężczyzna postanowił wydedukować, kto to mógł być. Na pewno znał miejsce spotkania jego i Bassa. Nie wyjawił tego Maggie, więc… musiał być to ktoś z najbliższych współpracowników! Lub też jakiś szpieg… Garret spojrzał na niebo. Właśnie świtało, czyli Basso też nie dotarł na spotkanie! Złodziej musiał sam go wykończyć, a gdy zobaczył, że ten nie ma Formuły, przyszedł po Garreta! Mężczyzna nie zbliżył się do odgadnięcia, kto to mógł być, więc postanowił poszukać śladów w okolicy. Niestety, nie znalazł nic godnego uwagi (poza mieszkiem z kilkunastoma monetami). Zdecydował się ruszyć do domu Bassa. Gdy się do niego zbliżał, coś mu nie pasowało. Nigdzie nie było strażników! Tak samo, przed frontowymi drzwiami. Postanowił zaryzykować i używając wężowego wytrychy otworzył cicho drzwi, po czym zanurzył się w przyjemnym mroku. Na szczęście pulsująca głowa nie przeszkadzała mu. Po chwili wpadł na genialny pomysł. Skoro Bassa nie ma w rezydencji, może warto „znaleźć lepszy dom” dla niektórych błyskotek? Garret natychmiast ogołocił kilka szafek z drogocennych naszyjników i innych skarbów. Gdy już nic ważnego nie było do roboty na tym piętrze, złodziej postanowił przeszukać sypialnię Bassa. Poszedł, więc do kuchni i stamtąd tajemnym szybem wspiął się do komnaty. Przed otworzeniem włazu, zatrzymał się na chwilę, jednak nie usłyszał nic podejrzanego. Jednak w razie bezpieczeństwa płynnym, wyćwiczonym ruchem założył strzałę na cięciwę i otworzył właz. Widok zaszokował go dogłębnie. Naprzeciwko niego siedział Basso! Ręce i nogi miał przywiązane do krzesła, a z zakneblowanych ust , dochodziła do Garreta seria chrząknięć, mruknięć i jęków. Tuż za nim stał… Pitalus. Był to „rywal” Garreta w Mieście. Często utrudniał mu misje i okradał jego skrytkę. Dlatego też nasz bohater często zmieniał jej miejsce.
- Witaj – rzekł Pitalus i nim Garret zdążył jakkolwiek zareagować, chociażby wypuścić strzałę, już leżał martwy na ziemi. *** Garret szybko otworzył oczy. Leżał na drodze, na którą upadł po ciosie Złodzieja. Zaraz za sobą usłyszał charczący śmiech.
- Hahaha. A więc znów się spotykamy? Hahaha – choć Garret tego nie widział, zaczajony w ukochanym cieniu Pitalus, wręcz zataczał się ze śmiechu.
- Podałeś mi fitrydymeks. Mała dawka wywołuje halucynacje. Dość realne zresztą.
- Taak, Basso przeszedł przez to samo, jednak… on nie miał Formuły.
- A więc na tym ci zależy?
Garret wstał, nałożył strzałę na cięciwę i skrył się mroku po drugiej stronie ulicy. Zrobił to tak szybko, że nawet Pitalus był tym zaskoczony. Jeszcze bardziej Złodzieja zaskoczyła strzała. Zdążył jednak w porę się odchylić i dobyć gladiusa. Tymczasem Garret nałożył kolejną strzałę i śladem drugiego mężczyzny wyszedł na środek ulicy. Zaczęli okrążać siebie nawzajem. Pitalus skoczył do Garreta. Ten szybko wypuścił strzałę, która rozdarła szatę rywala i zablokował spadający cios łukiem. Metale zazgrzytały, posypały się iskry. Wtem, łucznik niezauważenie nałożył strzałę i strzelił. Strzała utkwiła w sercu Pitalusa, który osunął się na ziemię. Szeroko otwartymi oczyma patrzył jak Garret zabiera Formułę i idzie w kierunku zbliżającego się Bassa. Gdy Złodziej właśnie umarł, jego przeciwnicy wesoło się przekomarzali.

Moje zakończenie:
Garrett oprócz obolałej głowy, miał także nadszarpnięty honor złodzieja. Sytuacja w jakiej został postawiony Basso, nie była dobra i dla jego reputacji, a w pewnych kręgach oznaczało to załamanie się interesu i kłopoty finansowe.
- Jak sądzisz, kto trzepnął cię w czerep i zabrał Formułę? - zapytał Basso z troską na jaką mógł sobie pozwolić tylko paser. Garrett rozcierając kark popatrzył na okrągłą twarz wspólnika – Po tym co zdążyłem zobaczyć, za nim zapadłem w ciemność to był gibki kształt i poczułem... tak... poczułem różany zapach!
Z błyskiem w oku spojrzał na pasera - Przyjacielu, nie lubię kiedy się mnie okrada! Czas złożyć nocną wizytę.
Dawna posiadłość Lorda tonęła w mroku nocy oświetlona nielicznymi latarniami. Garrett zrozumiał że ten mrok, to zaproszenie skierowane specjalnie do niego. Korzystając ze szpona wspiął się po murze okalającym posiadłość i znieruchomiał na jego szczycie. Balansując, pochylony, wolno przesuwał się do przodu po krawędzi muru. Nagle znieruchomiał. Poniżej, pomiędzy drzewami pojawiły się złowrogie cienie strażników.
- Jak sądzisz, przyjdzie dziś?
- Kiedy się zjawi poczęstujemy go strzałami...
Zostawił w tyle zasadzkę. Dotarł do drzewa, które rosło pomiędzy murem a budynkiem posiadłości. Wydobył łuk i założył na cięciwę sznurową strzałę. Szybko wybrał odpowiednią gałąź i strzelił. Wspinając się po sznurze dokładnie obserwował okna. Lekko rozbujawszy linę przeskoczył miękko i cicho na gzyms budynku. Przywarł do ściany i rozpoczął mozolną wędrówkę. Dotarł do okna. Wychylił się, zza krawędzi obserwując uważnie wnętrze. W środku pokoju, przy nocnym stoliku, siedziała rozczesując włosy Maggie. Garrett uśmiechnął się pod nosem. Na jej szyi wisiał podłużny medalion, taki, w którym zamyka się tajemnice. Złodziej przełożył nogę przez parapet. Szybko go przeskoczył i stanął tuż za dziewczyną, zakrywając dłonią jej usta i tłumiąc okrzyk zaskoczenia.
- Witaj ponownie Maggie. Przyszedłem po coś co należy do mnie. Maggie ze złością go odepchnęła - Sprytny jesteś! Ale nie tak jak sądziłam! Nagle drzwi szafy stojącej obok otworzyły się gwałtownie i wyskoczył z nich Steve, dzierżąc w dłoni sztylet. Garrett okręcił się na pięcie uderzając z półobrotu pałką w głowę napastnika. Steve padł jak ścięty. Złodziej kątem oka zauważył Maggie kierującą się w stronę drzwi. Doskoczył do niej stając na brzegu powłóczystej nocnej koszuli, gwałtownie zatrzymując dziewczynę.
- Rozumiem Maggie że to wszystko wcześniej ze Stevem to były kłótnie kochanków? Garrett przyciągnął dziewczynę do siebie. Poczuł zmysłowy różany zapach.
- Nie mam jej tutaj! - Syknęła.
- Morderczyni, złodziejka to jeszcze rozumiem ale... kłamczucha!? Szybkim ruchem zerwał z jej szyi złoty medalion . Magie próbowała rozpaczliwie wyrwać go z dłoni Garretta. Odepchnął ją na łóżko i jednym susem przeskoczył przez okno, w mrok nocy. Nad posiadłością ciszę rozdarł krzyk pełny wściekłości. Garret jednak był już daleko.

- Budzi się. - Aksamitny kobiecy głos, był pierwszą rzeczą, jaką Garrett usłyszał po przebudzeniu.
Minęło kilkanaście sekund, nim przyzwyczaił się do światła, jakie dawała stojąca na stoliku obok świeczka. Czuł, że ból głowy stopniowo maleje, wciąż jednak dawał o sobie znać. Rozejrzał się. Znajdował się w małym pomieszczeniu. Zmarszczył brwi, gdy biorąc oddech, poczuł smród moczu i potu. Kilka metrów obok niego, po prawej stronie, leżał związany mężczyzna. Wszystko wskazywało na to, że był nieprzytomny.
"Lub martwy" – pomyślał ze zgrozą.
Złodziej spojrzał przed siebie i poczuł, jak przewraca mu się w żołądku. Chciał pobiec przed siebie, lecz uniemożliwiły mu to grube liny, którymi przywiązany był do krzesła. Skończyło się więc tylko na gwałtownym szarpnięciu. Spróbował krzyknąć. Tę czynność uniemożliwiły mu natomiast zakneblowane usta.
Przed nim stała Maggie, uśmiechając się paskudnie i przekładając z ręki do ręki zwój papieru. Obok kobiety znajdował się ktoś, kogo Garrett absolutnie się nie spodziewał. Ktoś, czyjego kapelusza i charakterystycznego zarostu nie mógł pomylić z nikim innym.
Mężczyzna szybkim ruchem odwiązał kneblujący usta Garretta kawałek materiału i otworzył usta, chcąc coś powiedzieć.
- Basso, draniu! Po tym wszystkim, co razem przeszliśmy! - krzyknął złodziej, uprzedzając pasera.
- Wybacz, lecz nie mogłem sobie pozwolić na taki wydatek. Zbyt wysoko cenisz swoje usługi, mistrzu - odparł Basso ze smutną miną. Zamilknął na moment i zamknął oczy, przełykając ślinę. Po chwili potrząsnął energicznie głową i uśmiechnął się. - Widzisz, mam nowego wspólnika. - Mówiąc to, poklepał Maggie po ramieniu.
Obydwoje wycofali się w kierunku drzwi, zostawiając Garretta samego.
- Czym jest formuła? - spytał nagle złodziej.
Nie doczekał się odpowiedzi, Basso tylko uśmiechnął się ponownie i wyszedł z pokoju razem ze swoją nową partnerką, zamykając za sobą drzwi.
Nie minęła minuta, nim drzwi otworzyły się z charakterystycznym kliknięciem i stanęła w nich zamaskowana postać o drobnej sylwetce. Przybysz bez słowa przeciął więzy Garretta i odszedł, tak samo nagle, jak się pojawił, zostawiając przed mężczyzną sztylet.
Mistrz złodziei tkwił chwilę w miejscu, zaskoczony obrotem spraw, w końcu podniósł broń i podszedł do drugiego więźnia, który leżał w kącie. Rozpoznał w nim Steve'a. Tak jak się spodziewał, strażnik Verminusa nie oddychał. Garrett pokręcił głową z dezaprobatą i opuścił pomieszczenie. Znalazł się w niskim korytarzu, instynktownie skierował się w jego prawą stronę. Po pokonaniu kilkunastu stopni wszedł do kolejnego pomieszczenia, dużo bogatszego od piwnicy, w której był przetrzymywany. Ujrzał przed sobą Basso, który wyglądał przez otwarte okno. Za pas zatkniętą miał Formułę. Ostrze sztyletu zalśniło, kiedy kierowany żądzą zemsty złodziej podkradał się do pasera. W ostatnim momencie zawahał się, ze względu na dawne czasy. Zamiast zabijać dawnego wspólnika, zręcznie wykradł Perfekcyjną Formułę i osunął się w cień.
Spojrzał na zwój papieru trzymany w dłoni. Czas znaleźć kupca.

Ilość znaków bez spacji - 2994.
Dodatkowo załączam trzy wykonane przeze rysunki.

Jako pierwszy zareagował zmysł dotyku, pozwalając na wpół przytomnemu Garrettowi poczuć nieobcy mu skądinąd chłód kamienia. Niemalże jednocześnie wybuchły zmysły smaku i węchu, kiedy to wypluł naleciałą z przegryzionego języka krew, a jej woń szybko zanikła pośród innych, nie zawsze przyjemnych, zapachów dzielnicy. Jako iż słuch nie rejestrował niczego, nawet najcichszego szmeru, Garrett niechętne zmusił się do otwarcia oczu.
Leżał w wąskim zaułku, zupełnie niewidocznym z opustoszałej ulicy, gdyż nie docierało tu światło z pobliskiej latarni. Dobrze znał to miejsce, bo nie raz i nie dwa korzystał z niego w tym samym celu, co jego napastnik.
Nosił wilk razy kilka… pomyślał mimowolnie.
Po chwili dotarło do niego, co zaszło i zaklął w duchu. Nie wiedział, na co był bardziej zły: na własną nieostrożność, czy na fakt, że tylko dzięki łasce owej osoby nie siedzi teraz w ciemnicy i nie oczekuje wątpliwej przyjemności jaką są tortury. Nieważne jak niecodzienna była ta misja, miał teraz nauczkę, żeby to przenigdy nie tracić czujności.
Z jękiem dźwignął się do pozycji siedzącej. Nie znał tożsamości sprawcy, ale gdyby lubił się zakładać, to postawiłby swój mieszek złota na mieszkańców posiadłości Lorda Verminusa. I gdyby tylko zechciał, to natychmiast by tam wrócił i odzyskał Formułę.
Tak… Formuła… przypomniał sobie i podtrzymawszy się ściany, nieco chwiejnie wstał. W tym momencie zdał sobie sprawę, że wokół twarzy nie czuje znajomego dotyku kaptura. Ktoś zsunął mu kaptur i zdjął maskę z twarzy, którą dodatkowo zabrał ze sobą. Czyżby napastnik chciał go w ten sposób jeszcze bardziej upokorzyć, a maskę przywłaszczył sobie jako trofeum? Wielce prawdopodobne.
Nieoczekiwanie, Garrett uśmiechnął się szyderczo i sięgnął za pazuchę, wyciągając… starannie złożoną Formułę! Owszem, ogłuszono go niczym śmierdzącego mlekiem nowicjusza, ale i sam napastnik dał się oszukać jak nowicjusz. Garrett z doświadczenia chował wszystkie drobne przedmioty i dokumenty w niewielkiej sakwie, tak przemyślnie uszytej i schowanej, że trzeba było wiedzieć o niej wcześniej, by ją znaleźć. Wszak nie na darmo zwano go mistrzem złodziejskiego fachu… A „łup” napastnika? Cóż, pomyślał Garrett zapewne wkrótce ów nikomu niepotrzebny świstek papieru zostanie ze złością rzucony na pożarcie ogniowi, chociażby kominkowemu.
Usatysfakcjonowany, założył z powrotem kaptur i sięgnął po swój nieodzowny łuk, który do tej pory leżał niedbale porzucony w kącie zaułka. Już nawet nie dziwił się, czemu napastnik nie zabrał również i tej wspaniałej broni. Jednak po wzięciu jej do ręki zrozumiał. Łuk, jego nieodłączny towarzysz, został zniszczony! Jedno z ramion było odłamane, a w samym środku łuku widniało głębokie pęknięcie, tak iż broń w każdej chwili mogła się przepołowić. Zerwana cięciwa zaś zwisała smętne z ocalałego ramienia. Ktoś uczynił to z premedytacją, ażeby łuk stał się zupełnie bezużyteczny.
Tym razem Garrett zaklął już głośno, obiecując sobie, że odnajdzie sprawcę. Jednak jak na jedną noc miał szczerze dosyć.
Delikatnie schował łuk do kołczanu i cicho wynurzył się z zaułka, chcąc jak najszybciej znaleźć Bassa i oddać mu tę po trzykroć przeklętą Formułę. Nie zdążył ujść dziesięciu kroków, kiedy to z pobliskiej alei dobiegł go tajemniczy głos.
- Garrecie… mielibyśmy dla ciebie zadanie… oczywiście…
- Z odpowiednim wynagrodzeniem – bezceremonialnie przerwał mu Garrett – Przyjdźcie tu jutro o tej samej porze, a pomyślę, czy znowu mam ratować wam, Strażnikom, skórę.
I nie czekając na odpowiedź, zniknął w mroku ulicy.

Garrett stojący przed wejściem do posiadłości Lorda Verminusa:
http://imageshack.com/a/img577/5493/vhyd.jpg

Z Formułą:
http://imageshack.com/a/img716/255/iyfg.jpg

Ze zniszczonym łukiem:
http://imageshack.com/a/img28/1949/hsho.jpg

Kurczę, ciężko jest napisać tylko na 3000 tyś znaków. Ja jestem w połowie i stwierdziłem sprawdzę sobie ile mi jeszcze zostało znaczków a tutaj 4000 tyś bez spacji ;/ No nic muszę zacząć od nowa z bardziej ubogim językiem.

Ocknąwszy się ujrzał przepiękne, przeszywające go na wylot spojrzenie. To była Maggie. Czekała aż się zbudzi.
-"Pewnie z góry wiedziała że tak się stanie" - pomyślał. Teraz wszystko zaczynało nabierać sensu. Przecież wiedziała że tam będę, ale skąd mogła to wiedzieć ? Basso. Wiedział, wiedział że jej pomogę i w podzięce da mi Formułę.
- Maggie.. - Powiedział z jękiem w głosie.
- W końcu ! Już myślałam że nigdy się nie zbudzisz - Szybko podbiegła do niego i zaczeła mu pomagać podnieść się z łóżka.
- Ty wiedziałaś że tak się stanie - ciągnął dalej, powoli stając na nogi - czemu mi tego nie wyjawiłaś ? Mogło to się skończyć inaczej.
Garrett dopiero teraz ujrzał że znajduję się w małym, ciemnym i przytulnym pokoiku. Było w nim zaledwie tylko jedno łóżko, usytuowane zaraz pod oknem z którego był przepiękny widok na pobliskie miasto. Po środku pokoju znowu znajdował się malutki stolik, z mała lampką naftową i jedno krzesło.
- Chciałam, naprawdę ale.. - na chwilę przerwała, spojrzała głęboko w jego oczy - gdybyś nie dostarczył mu tej Formuły, zabił by cię - powiedziała drżącym głosem.
- Nie łatwo mnie zabić Maggie - odparł - gdybym poznał prawdę mógłbym zabić go pierwszy.
- Garrett - odwróciła się szybkim ruchem w stronę okna, i wyjrzała za nie - nadal nie rozumiesz ? Basso nie jest sam.
- Nie ma to dla mnie żadnego znaczenia.
- Ma ! - przerwała mu - Myślisz że jako jedyny posiadasz tak rozwinięte umiejętności które czynią cię mistrzem w swym fachu - ciągnęła, nadal spoglądając za okno, nadal myśląc o tym co było, jest i co będzie - Basso bardzo dobrze chowa swą prawdziwą twarz, ma za sobą grupkę ludzi którzy zrobią dla niego wszystko o co poprosi.
- Maggie - podszedł do niej i również spojrzał za okno, na przepiękną metropolie miasta - nawet nie wiem po co to wszystko - odwrócił się w jej kierunku spojrzał na jej twarz w której było wyraźnie widać nadzieje i smutek - nie wiem kim jesteś i dlaczego próbujesz mi pomóc.
- Jestem.. - spuściła głowę lekko w dół, próbując zamaskować smutek jaki pojawił się na jej twarzy - Basso pozbawił mnie rodzinny, od jakiegoś czasu szukam sposobu na zemstę - przerwała, powoli odwróciła się i usiadła na krzesełku, zaraz koło małego stoliczka. Przez chwilę patrzyła na Lampe, na płomień który kołysał się raz w lewo, raz w prawo.
- " Poprosi, wiem że poprosi o pomoc" pomyślał.
- Wiem że to zbyt wiele ale.. - Głoś Maggie przerwał jego myśli - sam zostałeś oszukany, obrabowany i prawie zabity - zwrócił się w jej kierunku, lekkim krokiem ruszył w kierunku łóżka i usiadł na skraju nadal nie odrywając od dziewczyny wzroku.
- Chce cię prosić o pomoc w odnalezieniu Basso i.. - jej głos zadrżał - zabiciu go.
Dziewczyna schyliła głowę, Garrett nie myślał długo nad odpowiedzią. Znał ją już od samego początku rozmowy.
- Maggie jestem złodziejem, lubię diamenty, złoto, rubiny jednym słowem wszystko co błyszczące - wstał, powoli zbliżył się do niej, przykucnął zaraz przy jej boku spoglądając w jej oczy - a ty Maggie w moich oczach błyszczysz jak nie jeden.
Wstał, zbliżył się do okna i oparł się prawą ręką o framugę.
- Wyruszamy o świcie - odwrócił się w jej kierunku - zjedz coś i prześpij się bo potem już nie będzie na to czasu.
Maggie rzuciła mu się na szyję, Garrett przytulił ją lekko i położył z powrotem na ziemię..
- Podziekujesz mi po wyprawie - uśmiechnął się do niej najładniej jak potrafił - tymczasem prześpij się jak mówiłem, ja w miedzy czasie zbiorę ekwipunek.
Postąpił tak bo sam kiedyś stracił rodzinne, był jeszcze młody i nie mógł zbyt wiele zrobić. Dlatego jest tym kim jest. A jest złodziejem, Mistrzem złodziei i nazywa się Garrett.

Zimna, nieprzyjemna mżawka spływała mu na nieosłonięty kapturem kawałek policzka. Gdy tylko udało mu się odzyskać zalążek świadomości, chwiejnie podniósł się i czujnym okiem obrzucił ciemną uliczkę oświetloną jedynie nikłym światłem kilku latarni tlących się na jej końcu. Zaklął w myślach i opierając się o mokrą ścianę za jego plecami zaczął przeszukiwać kieszenie. Szybko zorientował się, że tajemniczy napastnik pozbawił go dokumentów i Formuły, na którą tak ciężko pracował. Garrett zaklął cicho pod nosem i ponownie uważnie lustrując uliczkę, ruszył powoli w stronę domu Bassa, który przecież powinien już dawno zjawić się na umówionym spotkaniu. Gdyby ten cholerny paser się nie spóźnił, teraz głowa złodzieja nie pękałaby na milion kawałeczków, a Formuła i dokumenty spokojnie leżałby w jego kieszeniach albo jeszcze lepiej- pod łapą Bassa, a w dłoniach Garetta słodko dźwięczałoby kilka ciężkich sztuk złota. Na myśl o tym złodziej skrzywił się i przyspieszył nieco. Bez dokumentów w City należał mu się pręgież. Nie mógł pozwolić sobie na powolne spacery, musiał się spieszyć. Czujnie rozglądając się po kolejnych coraz bardziej obskórnych uliczkach, kryjąc się w ich mroku, zbliżał się do domu passera. Musi sobie z nim pogadać. Najpierw nie wspomniał mu nic o Maggie, a później spóźnił się w umówione miejsce. Garrett był tak pochłonięty myślami i swoją wściekłością, że niemalże nie zauważył dwóch strażników miejskich. Złodziej przywarł do śliskiego muru, wczepiając w niego mokre palce. Starając się nie oddychać zbyt głośno, przeczekał, aż odgłosy cięzkich butów znikną daleko za rogiem domu, do którego z taką paniką się przytulił. Teraz postanowił wzmóc czujność. Biorąc pod uwagę to, że deszcz uporczywie lejący się z szarego nieba, ograniczał widoczność do minimum było to dość trudne zadanie. Smród wzmagający się w obleśnych kątach, podpowiadał mu, że znajduje się coraz bliżej domu pasera. Zbliżył się do jego drzwi i już miał wpaść do środka z impetem, aby zedrzeć skórę z Bassa, gdy zobaczył, że w pokoju na piętrze tli się słabe światło. Co Bass o tej porze robił na stryszku? Przecież nie szedłby spać, zanim nie uregulowałby spraw z królem złodziei. Wiedział dobrze co to oznacza. Garrett obrzucił wzrokiem wąską uliczkę, do której przylegał dom pasera. Spokojnie oceniając odległość, wdrapał się na rozlatujące się beczki, ustawione na rogu ślepego zakamarka, potem zwinnie prześliznął się na wąski murek i ostrożnie balansując zbliżył się do okna na piętrze. Zajrzał, nie wychylając się zbyt, aby nie zostać przyłapanym. W środku w nikłym świetle świecy, siedział Basso. Był przygarbiony, a jego umęczona twarz mówiła, że stało się coś strasznego. Nagle Garrett dostrzegł za jego plecami niewyraźny ruch. Nie był pewien czy wzrok nadal płata mu figle po uderzeniu w głowę, czy też coś rzeczywiście się poruszyło. Jednak jego wątpliwości rozwiały się już po chwili. Zza pleców pasera wyłonił się smukły cień. Dziewczyna miała na sobie ciemny, workowaty płaszcz z kapturem, lecz jej piękne kobiece kształty mimo wszystko niemalże płonęły wraz z knotem świecy. Kobieta najwidoczniej zwróciła się do Basso, bo ten odwrócił głowę w jej stronę. Garrett pomyślał, że paser musiał wiedzieć, że tajemnicza postać przebywa w jego domu i jakby na nią czekał, jednak przerażenie na jego obliczu mówiło, że nie był to mile oczekiwany gość. Garrett pierwszy raz widział Basso w takim stanie. Paser niemalże wił się pod ciężarem słów kobiety. Złodziej żałował, że nie może jej usłyszeć. W jego głowie powoli kiełkował plan, w którym przechwyciłby Basso z jej rąk. Wprawdzie mógłby znaleźć sobie innego pracodawcę, jednak Basso miał wysokie stawki i od jakiegoś czasu nawet dobrze się dogadywali. Po za tym, byłoby zbyt nudno, gdyby odpuścił kolejną okazję do wykazania się sprytem. Jednak musiał dowiedzieć się trochę więcej. Był pewien, że kobieta nie jest sama. Garrett już, już wyciągał z kołczanu jedną z ukrytych tam strzał. Już miał ładować ją na kuszę, gdy ponownie obrzucił wzrokiem pomieszczenie. Basso niemalże klęczał przed kobietą, prosząc ją o coś. Ta błysnęła śnieżnobiałymi zębami spod ciemnego kaptura, po czym z gracją zrzuciła go na plecy, odkrywając twarz. Blond włosy spłynęły złotą kaskadą na szczupłe ramiona, w mroku błękitne oczy zalśniły niebezpiecznie. Między długimi, smukłymi palcami obracała niezwykłą Formułę. Zaskoczony Garrett wziął głęboki oddech. "Maggie"

Obdarłem to opowiadanie trochę ze skóry i myślę, że zabrałem mu wiele uroku ale w końcu okroiłem do 3000 tyś znaków co nie było łatwe, efekt nie jest co prawda powalający, ale rozumiem jak najbardziej te wymagania w końcu trochę tych opowiadań będzie, a nikt nie ma ochoty przy tym spędzić wieczność.

Garret odzyskiwał świadomość powoli, głowa bolała go nie miłosiernie i z pierwszą próbą otworzenia oczów, przeszył go ogromny ból, któremu uległ zamykając je z powrotem, musiał odczekać kilka minut przed kolejną próbą. Gdy otworzył oczy pierwsze co ujrzał była beczka, stojąca tuż przy jego twarzy. Powoli wstał i zrozumiał, że schowali go w bocznej uliczce za kilkoma takimi beczkami, które stały już tam jakiś czas. Widocznie napastnik stwierdził, że jego ofiara nie żyje. Mistrz złodziej zastanowił się jak było można tego nie sprawdzić, tym bardziej, że ten cios na pewno nie był tylko po to by go ogłuszyć. Nim zrobił cokolwiek innego szybko sprawdził zawartość swojej torby, była pusta. Cały wysiłek z kradzieżą naszyjnika a co ważniejsze formuły poszedł na marne. „ Bassa na pewno nie będzie zadowolony z takiego obrotu sprawy, będzie trzeba go poinformować”- pomyślał złodziej otrzepując się z kurzu i powoli ruszając w stronę bezpiecznej przystani pasera. Wybrał drogę nieco trudniejszą ale „bezpieczniejszą” tym bardziej, że ostatnim razem gdy podróżował po ulicy dostał pałką w głowę. Przeskakiwał między dachami, niczym kot. Przy okazji nie omieszkał odmówić swojemu instynktowi złodziejskiemu zajrzenia do kilku mieszkań górnie ulokowanych, zabierając z nich kilka pucharów, świeczników czy nawet nożyczek, napełniając lekko swoją torbę.
Gdy był już całkiem niedaleko jego oczom, rzuciła się postać kobieca z idącym obok mężczyzną, którego miał okazję poznać w rezydencji Lorda Verminusa. Bober sprawiał wrażenie nieco zdenerwowanego i podnieconego „ O proszę, kogo moje oczy widzą” – pomyślał Garret „i w dodatku podążają w tym samym kierunku co ja, chyba trzeba posłuchać o czym tak namiętnie dyskutują”. Mistrz złodziej chwilę później pojawił się na dolę uliczki i przylegają do ścian oraz tutejszych zakamarków podróżował za 2-ma postaciami, ciągle pozostając w ciemność, która dawała mu poczucie bezpieczeństwa, a przy okazji trzymał się na tyle blisko, aby słyszeć wyraźnie o czym rozmawiają.
- To na pewno się uda? Przecież Basso może nie uwierzyć w taką historyjkę. – Dopytywał mężczyzna z lekkim strachem w głosie.
- Bober spokojnie ja się wszystkim zajmę, ty jedynie masz poczekać na zewnątrz i dostaniesz swoją część działki. – Kobieta odpowiedziała mu wręcz z wyrafinowanym spokojem w głosie. Garett od razu ją poznał, była to piękna Maggie i pożałował swojej decyzji o jej ratowaniu. „Zachciało mi się być szlachetnym złodziejem” – pomyślał, przeklinając lekko pod nosem.
- W porządku to powtórz jeszcze raz na wszelki wypadek to co ustaliliśmy i już cię nie mecze Maggie.
- No dobrze skoro ma ciebie to uspokoić. Garret zakradł się do rezydencji niezauważony, ale niestety spowodował hałas wykradając naszyjnik, skoro byłam na miejscu pomogłam mu zabić 2 strażników i otruć Lorda, ale niestety jeden z strażników, który nadbiegał z pomocą zdołał go trafić w głowę, natychmiast się osunął i umarł. Wtedy ja skłamałam, że również próbował mnie zabić i zostałam Panią rezydencji, a teraz chcę się pozbyć kilku niepotrzebnych fantów aby spłacić wspólnika. – Opowiadała Maggie. „Ładnie to sobie wymyśliła, ale nic z tego kochaniutka nic z tego”- Garett właśnie się do niej zakradał i szybkim ale bezgłośnym ruchem pozbawił ją torby, w której trzymała wszystkie skarby. Znikając w czeluściach mroku, uśmiechnął się szeroko wiedząc, że jest tego trochę więcej niż przedtem i pomimo bólu głowy ładnie się wzbogacił. „Chciałbym zobaczyć jej minę, kiedy będzie już u Basso, ale nic straconego, powinienem tam być przed nimi” .

Witam, ja również chciałbym podjąć się konkursu :) Oto moje opowiadanie (2991 znaków bez spacji) wraz z dołączonym obrazkiem, który dopełni klimatu Thiefa, zrobionym w Photoshop. Miłej lektury :)

Ostre włókna worka ocierały się o twarz Garretta jakby złośliwie. Lecz ani zakryta głowa, ani związane ręce nie były tak dokuczliwe jak pozycja, w której się znajdował. Nie musiał wpatrywać się w szpary materiału by wyczuć, że wisi do góry nogami. Dudniąca głowa, od napływającej krwi, dawała do wiadomości, iż wisi tak już od dłuższego czasu. Starania przypomnienia sobie, co stało się wcześniej, szły na marne z każdym napływem bólu. Jedyne wspomnienie dotyczyło silnego ciosu w potylice.

Dopiero dochodzący do siebie Garrett nie usłyszał zbliżających się do niego postaci. Jedna z nich, uwolniła jego nogi z więzów. Mistrz złodziei upadł twardo na plecy, gubiąc oddech. Nie zdążył nacieszyć się upływem bólu z głowy, a ktoś ściągnął mu worek z twarzy. W pierwszym momencie, jego oczy, oślepił zrykoszetowany promień słońca, jednak po chwili rozpoznał stojącą przed nim postać.

Chciał coś powiedzieć, ale otwierając usta nie mógł się zdecydować, które pytanie zadać najpierw. Dlaczego, skąd, za ile?. Przed złodziejem stał Bass.

- Pewnie zastanawiasz się o co tu chodzi Garrett? – odezwała się postać podchodząca zza mężczyzny. Ten niezwykle kobiecy i uwodzący głos mógł należeć tylko do...

- Maggie! – Garret wypluł jej imię niczym truciznę z ust. Kobieta kucnęła przed nim obdarowując go tym samym cierpkim uśmiechem, jakie ujrzał w pokoju Lorda.

- Och mój przyjacielu, musisz mi wybaczyć, ale obiecano mi za twoją głowę sowitą nagrodę – mówił Bass. – Oferta przyszła zbyt późno, dałem więc nowe rozkazy Maggie by się ciebie pozbyła – urwał na moment napawając się zwycięstwem. – A wiesz co jest najlepsze? Upiekłem dwie pieczenie na jednym ogniu! – wrzasnął uradowany chyląc się ku mistrzowi złodziei. – Mam Formułę i ciebie! To podwójna wypłata! – mężczyzna poklepał leżącego po policzku. – A wiesz gdzie jesteś? U mnie! Czy nie jest tu pięknie? Nigdy nie umawiam się z nikim w tym miejscu ze względu na moje kosztowności, lecz dla ciebie zrobiłem wyjątek. Chcę rozkoszować się trunkiem patrząc jak twoja głowa wpada do worka po ziemniakach – Maggie, dotychczas przysłuchująca się monologowi mężczyzny, zaśmiała się. – Zaczekaj, gdzieś tu mam co nieco do picia – rzekł Bass po czym potruchtał do pokoju obok. Równocześnie z wyjściem właściciela, Maggie podbiegła do Garretta.

- Gdzie masz jakieś ostrze? Mnie wszystko zabrano przy wejściu. – rzekła oklepując kolejne kieszenie złodzieja, który zmrużył za zdziwienia oczy słysząc poprzednie pytanie.

- Co ty wyprawiasz? – zdołał jedynie wyszeptać, a już w progu pojawił się Bass.

- Podnieś go kochana, czas to zakończyć.

- Tak jest, mój panie – odpowiedziała wypełniając rozkaz. Spojrzenie złodzieja utknęło w podłodze. Zrozumiał nagle co planuje Maggie. Mogła zabić go i zabrać Formułę. Miała mnóstwo okazji, tymczasem przed samym Bassem ogłuszyła Garretta. Gdyby chciała go zabić, to już by to zrobiła. Dostałaby zapłatę, a w dodatku pozbyłaby się konkurenta. Garrett domyślił się, iż Maggie chciała wejść do apartamentu Bassa, by móc go okraść. Dom był fortecą, jednak z tak cennym łupem jak Garrett, Bass nie mógł odmówić jej wejścia. Głowa Garretta nie mogła równać się sumie jaką uzyska za wszystkie skarby mieszkania.

- Lewy rękaw – wyszeptał do kobiety wskazując położenie sztyletu, który w jego placie „c” albo i „d” miał mu zapewnić ucieczkę. Maggie wyciągnęła niewielkie ostrze i jednym zamachem odebrała życie Bassowi.

- Dzięki, ale teraz zmykaj Garrett – dodała uwalniając złodzieja. Obolały mężczyzna przypomniał sobie swoje słowa: „Doskonała robota jak na tak… niewinną osóbkę”.

Mam pytanie czy dla inny użytkowników będzie jakaś niespodzianka?

Witam, znaków bez spacji 2977.

- I jak Ci się podobało? Usłyszał Garrett otwierając powoli powieki oczów. Położenie mistrza złodziei nie było zbyt zadowalające, ponieważ siedział przywiązany do krzesła, a ono nawet nie drgnęło jak złodziej próbował się poruszyć. Pomyślał, że zapewne krzesło jest przymocowane do podłogi. W pomieszczeniu było ciemno, jedynie widział stół, niewielką palącą się świecę na nim i postać która siedziała po drugiej stronie, nie widać było twarzy, ale tylko posturę.
- Już prawie skończyliśmy, ale nie przejmuj się, zapewne znowu niczego nie pamiętasz, ale to nie jest istotne, najważniejsze, że jesteśmy coraz bliżej celu, widzisz Garrett nie jesteś pierwszą osobą, która ma styczność z tym, a nawet nie chcę wspominać ile tu już jesteś. Jesteś zaszczycony bycia moim gościem, tak jak i pozostali też utalentowani w różnych dziedzinach osobistości. Nie chcę Ci wszystkiego zdradzać, cóż to byłby za zawód jakbyś przegapił niespodziankę, która ma nastąpić. Garrett milczał ciągle chcąc przypomnieć co się stało, lecz odrzucił wszystko na bok i starał skupić się na pomieszczeniu i szukać jakichś przedmiotów, którymi mógłby się posłużyć, aby się uwolnić. W tej chwili nieznajomy wstał odwrócił się i zawołał: Siostro poproszę jedną dawkę hibernatu autentycznego. Mistrz złodziei nikogo teraz nie widział, ale odczuwał obecność kogoś tuż obok niego, nagle poczuł ukłucie i zasnął.
Garrett przebudził się i wstał, zamyślił się, cóż to był za dziwny sen, od razu przypomniał sobie, że został ogłuszony i stracił przytomność, sięgnął za pas, lecz tam nie było formuły i rzekł w myślach – pora na spotkanie z Basso i wyjaśnienie paru spraw.
Poszedł w stronę karczmy mając nadzieję, że Basso pije piwo w wesołym nastroju. Zajrzał przez okno i zauważył, że akurat głośno żegna się z karczmarzem i chwiejnym krokiem wychodzi z budynku. Wszedł w ciemną uliczkę, a tam czekał na niego już Garrett. – Ale mnie chlip wystraszyłeś chlip hehe jak tam zdrówko chlip coś taki poważny, nie spinaj się chlip. W mgnieniu oka sztylet znajdował się przy jego gardle, ostrze dotykało jego szyi, aż po chwili poleciała stróżka krwi. Oczy Basso zrobiły się jak dwie złote monety i od razu wytrzeźwiał. Garrett milczał i patrzył na niego, zauważył, że Basso jest zdezorientowany tą sytuacją. W końcu mistrz złodziei przemówił: Za ile? Przestraszony odpowiedział: Jak za ile, znasz zasady, nie można ceny zmienić, dostałeś tyle ile miałeś dostać. Garrett milczał i dalej złowrogo patrzył na tego człowieka, rzekł - Kto? Basso odpowiedział – Tak właśnie wydawało mi się, że to nie byłeś Ty, ale wygląd miał identyczny, strój, chociaż twarzy nie widziałem i bardzo gadatliwy jak Ty hehe Garrett odsunął sztylet od szyi zleceniodawcy misji. Basso otrząsnął się i powiedział - popytam gdzie trzeba, ale Garretta już nie było. W głowie Garretta kłębiły się różne myśli – Maggie? Verminus? Czym jest Formuła? Był już zbyt zmęczony wszystkimi ostatnimi wydarzeniami. Położył się do swojego łoża i zasnął.
- Wojna, wojna nigdy się nie zmienia, ktoś mi o tym mówił. Garret znowu siedział przywiązany na krześle, znowu w tym samym pomieszczeniu i znowu słyszał ten głos. Jednak tym razem widział dłoń postaci, przebierającą i stukającą palcami po stole. Garret zauważył ten niezwykły srebrny pierścień. Znowu tajemnicza postać się odezwała - Siostro szybko, są jakieś braki w procesie, proszę przynieść hibernat oczyszczający.
Garrett przebudził się, szybko wstając i w myślach rzekł - tylko u jednego człowieka widziałem taki pierścień i wyskoczył przez okno na dach.

Pierwsze co ujrzał po ocknięciu się to twarz Bossa nerwowo rozglądającego się po okolicy.
-Wstawaj nie mamy czasu do stracenia musimy odzyskać formułę!-nerwowo powiedział
Bosso. Garret wstał przetarł oczy i rozejrzał się.Nagle zobaczył zakapturzoną postać wyglądającą zza budynku,zaczął powoli iść w jej stronę.Postać zaczęła uciekać wąskimi uliczkami między bogato zdobionymi,wysokimi domami,Garret i Bosso wiedzieli że to może być pułapka ale nie mieli wyjścia,musieli odzyskać recepturę.Złodziej w biegu wyciągnął rękę i złapał postać za pas.Oboje upadli na ziemię,Garret złapał postać za ręce a Bosso zdjął jej kaptur wraz z maską.Była to piękna czarnowłosa kobieta z zielonymi oczami.
-Kim jesteś,dlaczego uciekałaś! -nerwowo zapytał Garret.
-Widziałam jak jakaś kobieta cię ogłuszyła i zabrała jakąś kartkę śledziłam ją do momentu gdy weszła jakiejś rezydencji potem wróciłam zobaczyć czy nadal tam leżysz ale był tam już twój przyjaciel.-odpowiedziała wystraszona kobieta. -Wskażesz nam gdzie weszła? -zapytał dość spokojnie Bosso.
-Tak ale najpierw twój przyjaciel musi mnie puścić.-odpowiedziała kobieta.
Idąc nikt się nie odezwał,Garret i Bosso uważnie obserwowali kobietę zważając na każdy jej krok.W końcu doszli do ogromnej rezydencji która wyróżniała się z pośród innych nie tylko wielkością ale i specyficznymi zdobieniami.
-To tu robi wrażenie prawda? - powiedziała zielono oka
-Dziwne jeszcze tu nie byłem. -zażartował Garreet
-Nie czas na żarty.Jesteś pewna że ta kobieta tu weszła?.-Zapytał Bosso
-Tak-oznajmiła
-To zrobimy tak ja zakradnę się do środka a ty zaczekasz z dziewczyną.-Powiedział Garret
Jak powiedział tak zrobił Garret wślizną się do budynku a Bosso z dziewczyną zostali na zewnatrz.
Garret po wejściu do środka zobaczył Maggie która stała przy stole alchemicznym i na podstawie formuły,którą wcześniej dobrowolnie mu dała,warzy jakąś miksturę o ciemnofioletowym kolorze.Wyszedł z cienia wyjął nóż który przystawił do jej gardła,przybliżył się i powiedział jej do ucha:
-Jesteś lepsza niż myślałem
-Po prostu mnie nie doceniłeś myślałeś że ot tak od dam ci formułę?-odpowiedziała Maggie
Garret związał ją po czym wziął recepturę i wyszedł z rezydencji.Stało przed nią grupka uzbrojonych ludzi która była wrogo nastawiona do niego,nie widział Bossa i kobiety wiec miał pewność że gdzieś uciekli.Wiedział co się święci i w mgnieniu oka wyjął tą samą kulkę co użył w rezydencji Verminusa i rzucił ją pod nogi uzbrojonej grupki,po czym skręcił w wąską uliczkę i zaczął uciekać w stronę kryjówki...

Obudził go kopniak w żebra.
- Nie baw się trupem! - powiedział ktoś za jego plecami.
- Sprawdźmy chociaż, co ma przy sobie.
- Chcesz się zarazić? Zostaw tego śmiecia, mam już dość na dziś.
Garrett błogosławił instynkt, który powstrzymał go przed otwarciem oczu, zanim jakakolwiek przytomna myśl zdołała przedrzeć się przez watę spowijającą mózg. Jeżeli będzie miał szczęście, strażnicy odejdą. Usłyszał odgłos splunięcia, lepka wilgoć spłynęła mu po policzku. Nawet nie drgnął, dopóki nie ucichł odgłos oddalających się kroków.
Otworzył oczy. Nadal znajdował się nieopodal miejsca, w którym umówił się z paserem. Wciągnął do płuc powietrze przesycone zapachem róż, tak nietypowym dla Miasta. No tak, dzielnica bogaczy... Wiedział, że lada chwila może się pojawić kolejny patrol. Podniósł się ostrożnie, obawiając się skutków uderzenia w głowę, ale na szczęście kaptur uchronił go przed najgorszym. I nadal miał swój worek! Chwiejnym krokiem dotarł do najbliższej plamy mroku, sprawdził ekwipunek. Wszystko było w komplecie, tajemniczy napastnik nie ukradł niczego poza Formułą. Dziwne...
Dalsze stanie na ulicy było ryzykowne, więc wspiął się na dach jednej z kamienic. Niech Budowniczy błogosławi tych, którzy w swej próżności każą ozdabiać ściany rzeźbami! Zegar na wieży wskazywał, że upłynęło ledwie kilkanaście minut od chwili, gdy złodziej stracił przytomność. Basso nigdzie nie było widać. Być może paser miał jakieś problemy po drodze?
Ostra bryza, która na tej wysokości mogła wiać bez przeszkód, otrzeźwiła złodzieja do reszty. Kilka uderzeń serca później zerwał się do biegu, w szaleńczym pędzie przeskakując z dachu na dach w stronę rezydencji Verminusa.
Cała historia ułożyła się w logiczną całość w chwili, gdy zorientował się, że na dachu nadal czuje zapach róż, wprawdzie przytłumiony rybnym odorem, jaki bryza niosła znad portu, jednak wciąż obecny. Obwąchał swoje dłonie i rękawy, wpakował nos pod pachę. Nie, to nie to, zwłaszcza pod pachą. Więc skąd?
Sakwa, z której napastnik skradł Formułę.
Garrett wiedział, że ma niewiele czasu. Musiał dotrzeć do rezydencji, zanim autor tej intrygi zdąży ustawić dekoracje, wezwać publiczność i odegrać rolę swego życia.
Gdy zakapturzona postać wbiegła do ogrodu, złodziej już czekał. Nie zdążyła nawet pisnąć, gdy przycisnął ją do muru, jedną dłonią zakrywając jej usta, drugą zdzierając kaptur. W świetle, dobiegającym od strony wejścia do rezydencji, błysnęły jasnozłote włosy.
- No proszę, miałem rację. Pachnąca Maggie.
Odszukał ukradziony dokument i pomachał nim przed nosem dziewczyny.
- Nie interesuje mnie, czym naprawdę jest ta „Formuła”, ale pozwolisz, że ją zabiorę.
Maggie szarpnęła się gwałtownie. Uniosła ręce, patrząc na złodzieja błagalnie.
- Zależy ci? Więc słuchaj mnie uważnie. Rozumiem, że potrzebowałaś kogoś, na kogo można było zrzucić winę za śmierć tej kanalii, Verminusa. Straż miała mnie znaleźć z workiem pełnym dowodów, prawda?
Błysk w jej oczach wystarczył za odpowiedź.
- A ja ci życie uratowałem... - pokręcił głową z niesmakiem.
Wzruszyła ramionami.
- To nie przejdzie – kontynuował. - Nie zrobisz ze mnie mordercy.
Usiłowała coś powiedzieć, więc Garrett zdjął dłoń z jej ust.
- A Formuła?
- Zatrzymam ją jako zabezpieczenie. Kiedy będę pewny, że nikt nie łączy mnie z tą sprawą, oddam ją Basso, a ty mu zapłacisz, tak jak się umawialiście.
Po chwili wahania Maggie skinęła głową.
- Steve nadal leży w mojej szafie - powiedziała, spoglądając w stronę domu. - Chyba mam dla niego nową rolę.
Kiedy się odwróciła, po złodzieju nie było nawet śladu.

Dodaję jeszcze link do drugiej ilustracji: http://i.imgur.com/MQqLIfi.jpg
Nie zauważyłam, że wkleiła się tylko jedna. :(

Mam pytanie czy dla innych użytkowników będzie nagroda pocieszenia?

Nie mogę edytować, więc wrzucam to samo opowiadanie po korekcie ilości znaków (2989 bez spacji).

Ocknął się z okropnym bólem głowy. W ustach czuł słodki posmak krwi, jednak najbardziej bolała urażona duma. Dał się podejść jak uczniak. Otworzył szerzej oczy i świat zawirował. Siedział na solidnym krześle z dziurą w siedzeniu, ręce miał przywiązane rzemieniami do poręczy. Spróbował poruszać palcami, ale jedyne co osiągnął to tępy ból rozlewający się po przedramieniu. Rozejrzał się i pożałował, że spotkał Basso.
- Tak, przyjacielu. Paser cię sprzedał i to bez mrugnięcia okiem - głos, który usłyszał zmroził mu krew w żyłach. - Choć przyznam, że tani nie był.
- To niemożliwe - wychrypiał. - Ty nie żyjesz...
- Tylko oficjalnie, złodzieju. - Verminus wyłonił się z cienia. - Od jakiegoś czasu planowałem to zniknięcie. Może nazbyt melodramatycznie, ale za to skutecznie. Widzisz, pozostając w mroku można dostrzec dużo więcej niż w blasku dnia.
- Przecież Maggi...
- Kobiety są jak biżuteria, kosztowne i zniewalające. Ale nie można ich spuszczać z oka. A ty zachowałeś się jak prawdziwy mężczyzna i pomyślałeś nie tą głową co trzeba.
Delikatna i zimna jak lód dłoń musnęła policzek, po plecach przeszedł mu dreszcz. Maggi pochyliła się nad nim, a on mimowolnie nie mógł oderwać spojrzenia od rozsadzających dekolt piersi.
- Przynajmniej odruchy masz prawidłowe - kontynuował Verminus z kpiącym uśmiechem na ustach. - Takim wdziękom nikt się nie oprze. Jednak jak na Mistrza Złodziei okazałeś się nazbyt przewidywalny.
- Po co to przedstawienie? - otaksował wzrokiem pomieszczenie. Migotliwe światło pochodni nie pozwalało za dużo ujrzeć. Czuł stęchliznę i wilgoć, byli w jakiejś piwnicy i to nie w bogatej dzielnicy. Do tego smród fekaliów i pisk szczurów. Dzielnica portowa? Pewnie Verminus chciał w nocy opuścić miasto. - Nie lepiej od razu pchnąć mnie nożem?
- To byłoby nieuzasadnione marnotrawstwo - mimo, że na ustach pełgał uśmieszek w oczach lorda nie było znać żadnych emocji. - Po co mam cię zabijać, skoro mogę cię wykorzystać? Ciebie i twoje legendarne umiejętności.
- Nie wystarczyło zwyczajnie zapłacić?
- Sęk w tym, że stawka jest zbyt wysoka. No i cel misji mógłby ci się nie spodobać. Dlatego musiałem zainscenizować ten mały dramat. Kochanie, czyń honory.
Lord skinął na Maggi. Kobieta bezceremonialnie złapała Garreta za policzki i wlała mu w usta jakąś cuchnącą breję. Złodziej krztusząc się przełknął płyn. Jego ciałem targnęły skurcze, zwymiotował resztki jedzenie, puściły zwieracze. Z trudem zogniskował spojrzenie na twarzy Verminusa.
- To bardzo droga trucizna - lord zdawał się napawać własnym głosem. - A zdobycie do niej antidotum graniczy z cudem. Najpierw zaczniesz się pocić, później będziesz miał problemy z koncentracją, na końcu przyjdą omany. Jednak zanim ugotuje ci się mózg utopisz się własną krwią.
- Co mam zrobić? - wychrypiał złodziej.
- Masz dwa cele. Pierwszy to uratować własne życie. Natomiast twój drugi cel pozwoli mi sfinalizować pewien misterny plan. Oczywiście zaczniemy od końca. Jeżeli zdołasz wykonać zadanie, zdradzę ci gdzie znajdziesz odtrutkę. To chyba uczciwa propozycja?
Garret chciał splunąć, ale jedyne co mu się udało to osmarkać własną brodę.
- Chyba nie mam wyboru - światło pochodni zatańczyło na ostrzu, którym Maggi przecięła mu więzy. - Dowiem się czegoś więcej?
Kobieta pochyliła się nad jego uchem. Jej szept paraliżował zmysły jednak to co usłyszał sprawiło, że zaczął rozważać czy nie rzucić się na własny miecz. Tak byłoby prościej... Gdy skończyła mówić Mistrz Złodziei wstał i chwiejnym krokiem ruszył w stronę mroku, który spowił go niczym zimny całun śmierci.

Po kilkunastu lub kilkudziesięciu minutach, Garret zaczynał odzyskiwać świadomość. Uderzenie pałką było tak silne, że każdy dźwięk sprawiał mu nieopisany ból.
- Co się stało?- zapytał sam siebie Garret. Jego wrodzony instynkt złodzieja zaczął mu podpowiadać, że ktoś go okradł i sprawdził ekwipunek.
- Chyba wszystko jest na miejscu – powiedział Garret – brakuje tylko formuły. Garret zaczął się zastanawiać kto to mógł zrobić, przecież był bardzo dyskretny.. Nie potrafił sobie darować jak można okraść mistrza złodziei – Nie zasługuję już na ten tytuł – pomyślał.
Nagle usłyszał nadchodzących dwoje ludzi. Jego instynkt złodzieja zareagował samoczynnie, szybko zerwał się na nogi aby schować się w cieniu , ale zaraz osunął się na ziemię i zaatakował go ból głowy.
- nie dam rady uciec – pomyślał Garret – muszę wymyśleć coś innego. Garret wpadł na pomysł, że będzie udawał nieprzytomnego, był to jedyne rozsądne wyjście, gdyż nie byłby w stanie uciec i walczyć. Garret ułożył się na ziem , zamknął oczy, zwolnił oddech i zaczął nasłuchiwać zbliżających się nieznajomych. Jego zmysły były lekko przyćmione po uderzeniu, ale nie dawał za wygraną, przecież chodziło tu o jego życie .
Dwoje nieznajomych zbliżało się do Garreta. Jeden z nich trzymał pochodnie i oświetlał drogę, - to zapewne strażnik – pomyślał Garret.
- Jest!!- powiedział jeden z mężczyzn – znaleźliśmy go!!. Garret się nie pomylił był to strażnik z bardzo głupkowatym głosem. Garreta bardziej zainteresowała postać w długim płaszczu z kapturem.
- Zwiąż go – powiedziała tajemnicza postać- musimy go zabrać do naszego mistrza. Garret starał się przyjrzeć tajemniczemu mężczyźnie, ale nagle poczuł ból i znowu stracił świadomość. Strażnik ogłuszył go i związał.
– Gotowe – powiedział strażnik.
- Zabieramy go do zakonu- powiedział tajemniczy mężczyzna – Tylko szybko! – ponaglił strażnika i zniknęli w ciemnym zaułku.
Garret zaczął znowu odzyskiwać świadomość – Gdzie ja jestem? – pomyślał. Ciągnięty po ziemi przez strażnika spostrzegł, że jest w jakim klasztorze. Pochodnie i świece lekko oświetlały korytarz, nadając mu jeszcze bardziej złowrogiego wyglądu. Strażnik posadził Garreta na krześle na samym środku pomieszczenia. Wyglądało to na jakiś ołtarz, wkoło było wiele dziwnych symboli i znaków.
Wypij to- powiedział do niego tajemniczy mężczyzna – poczujesz się lepiej. Garret z niechęcią wypił daną mu miksturę i po kilku minutach całkowicie odzyskał świadomość a ból zniknął.
Do Garreta podszedł inny, także zakapturzony mężczyzna.
-Mistrzu, przyprowadziliśmy go zgodnie z twoim życzeniem – powiedział strażnik padając na kolana.
- zostawcie nas samych – stwierdził tajemniczy mistrz.
Strażnik i drugi mężczyzna opuścili niezwłocznie salę zamykając za sobą drzwi.
- Nazywam się Terminus – powiedział mężczyzna – a ja nazywam się…. Nie interesuje mnie twoje imię stwierdził Terminus. Bardziej interesuje mnie co się stało z Formuła, którą bezczelnie ukradłeś!!! – krzyknął mężczyzna. Garret opowiedział całą historię nieznanemu mężczyźnie ale czuł, że może mu zaufać.
Nawet nie wiesz w jakie tarapaty się wplątałeś – odpowiedział mu Terminus – Jeżeli ta formuła wpadnie w niepowołane ręce, może się to skończyć tragiczne . Musisz ją odnaleźć i przynieść ją do mnie, bo inaczej świat, który znasz nawet ten „twój świat” niedługo się skończy. Garret zaskoczony informacjami o których się dowiedział od Terminusa postanowił przyjąć zlecenie – Zrobię to, ale nie dla was tylko dla siebie. Udowodnię że jestem mistrzem złodziei – stwierdził Garret i zniknął w cieniu.

shepard312 - możesz napisać, aczkolwiek pod uwagę w konkursie będzie brana tylko pierwsza zgłoszona praca.
bezimieny-emeryt - na chwile obecną ich nie przewidujemy.

-Garett!
Usłyszał swoje imię dobiegające gdzieś z oddali. Świadomość powoli wracała. Znajomy głos. Znajoma twarz. Basso. Paser pomógł złodziejowi podźwignąć się do pozycji siedzącej. Garett rozejrzał się i rozmasował bolący kark. Na szczęście uderzenie nie było zbyt mocne. Spojrzał w górę na nocne niebo. Jako stworzenie nocne umiał z niego wyczytać wiele istotnych informacji. W tej chwili najbardziej zainteresowała go pozycja Księżyca, która mówiła mu, że nie minęło nawet 5 minut od momentu, kiedy to jego głowa stanęła na drodze jakiemuś ciężkiemu przedmiotowi. Zerwał się na nogi.
- Co się dzieje Garett? – zaniepokoił Basso.
- Z której strony przyszedłeś? – zainteresował się złodziej.
- Z tamtej – wskazał w kierunku rynku paser.
- Komu jeszcze mówiłeś o mnie i naszym spotkaniu? I nie kłam, wiem o Maggie!
- Nikomu więcej. Przysięgam. Co tu się stało? Nic Ci nie jest? Masz formułę?
- Zawrzyj gębę! Muszę pomyśleć - rozkazał Garett.
Sformułowanie wniosków zajęło mu kilka sekund. Czy ocenił sytuację właściwie dowie się w ciągu najbliższych kilkunastu minut, ale nie było chwili do stracenia. Ruszył szybkim krokiem w kierunku rynku, pociągając pasera za sobą.
- Już możesz mi powiedzieć co się tam stało? - ponowił pytanie Basso.
- Posiadłem Perfekcyjną Formułę wcześniej niż zaplanowałem. Dzięki pomocy Maggie. Z tego powodu nie śpieszyłem się zbytnio na nasze spotkanie, gdyż nie lubię wystawać za długo w jednym miejscu. Człowiek staje się wtedy łatwiejszym celem, chociaż w tym przypadku ostrożność zadziałała na moją niekorzyść. Zostałem wyprzedzony.
- Przez kogo? – wtrącił się paser.
- Naszą nową wspólną znajomą. Maggie. Spróbujemy przeciąć jej drogę, zanim wróci do rezydencji. Musimy odzyskać formułę
- Jak?
- Nie mogła udać się w stronę rynku, gdyż zobaczyła, że się zbliżasz. Na pewno uciekła na wschód, a potem skręciła wzdłuż parku. Wyłączając naszą to najkrótsza trasa. Powinniśmy zdążyć.
- To czemu nie biegniemy?
- Biegnący człowiek zawsze zwróci czyjąś uwagę. Jak wiesz w moim zawodzie to dość niepożądany efekt działań, a ona ma tylko jakieś 5 minut przewagi.
- Ale dlaczego pomogła Ci zdobyć formułę?
- Jest jeszcze coś o czym Ci nie wspomniałem… Verminus nie żyje.
- Co? - krzyknął Basso.
- Cicho! – rozkazał Garett rozglądając się uważnie.
- Miało obyć się bez ofiar. Lord Verminus ma potężnych przyjaciół.
- Miał… A poza tym to nie ja go zabiłem. Został otruty przez Maggie. Pozwoliła mi uciec, gdyż potrzebowała kozła ofiarnego, a wiedziała, że nie wyjdę bez Formuły. W rezydencji są świadkowie, którzy mnie widzieli. A do tego zniknęło kilka przedmiotów. Straż nocna bez większych problemów powiąże fakty i rysopis z moją osobą, nawet jeżeli sprawa trafi na biurko wolnomyślącego kapitana Kovaala. Jeśli jej nie złapiemy, będę miał poważne kłopoty.
Zdążyli w ostatniej chwili. Maggie płaszczu z kapturem zbliżała się szybkim krokiem. Garett wysunął się z cienia, złapał złodziejkę za rękę i wyrzucił z siebie pytanie, które nie dawało mu spokoju przez całą drogę:
- Dlaczego?!?!
W oczach dziewczyny widział przerażenie i bezsilną rezygnację, gdy mu odpowiadała:
- Oni mają moje dziecko.
-Kto?
W ciszy jaka zapadła jedynym dźwiękiem był głośny świst, który przekształcił się w suchy trzask, kiedy strzała dosięgnęła celu. Garett przytrzymał upadającą Maggie, ale dla niej było już za późno. Na wszystko. Z oddali dochodziły tylko milknące echa kroków uciekającego mordercy.
Garett musiał się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodzi. Jedynym tropem była Perfekcyjna Formuła. Wystarczyło poczekać, aż ktoś się po nią zgłosi.

Obudził mnie ból w klatce. „E, gnojku! Wstawaj!” Usłyszałem głos oprycha, który chciał ponownie kopnąć mnie w żebra. Ból był ostry, nie przeszkodziło mi to jednak w sparowaniu jego ataku. Przechwyciłem jego nogę, po czym szarpnąłem do siebie. Zbir stracił równowagę co dało mi czas na wstanie z posadzki. Jeden celny cios – w odcinek szyjny, tuż pod uchem – i oprych, upadł na ziemie zastępując moje miejsce.
Nie mogłem leżeć długo, księżyc nieznacznie zmienił położenie.
Usłyszałem sapanie i odbijające się echo kroków. Ktoś biegł w stronę uliczki. Instynktownie schowałem się w cieniu tak by móc w możliwie zaistniałym przypadku przyglądnąć się biegnącej osobie. Osoba stanęła. Księżyc oświetlił jej sylwetkę, a ja zauważyłem ten tępy wyraz twarzy. Prosiak! Przyglądałem się mu. Strażnik stojąc wyciągnął zza pasa niewielkich rozmiarów kusze pistoletową po czym wycelował w ciało leżące na ziemi. Wystrzelił bełt po czym pobiegł naprzód, nie zauważając mnie. Wiedziałem! Kiedy w końcu naucze się, że nie powinienem ufać kobietom, które urodą znacznie przewyższają te karczmanne dziewki podające kufle z piwem?! Maggie za tym stoi! Po odkryciu spisku postanowiłem śledzić Prosiaczka. Jeszcze mi za to zapłacą! Biegliśmy w mroku. Cień zapewniał mi kryjówkę.
Strażnik zwolnił. W dali zobaczyłem sylwetki dwóch postaci – Basso i Maggie. Strażnik idąc już powoli, przytulił się do ściany i ręką chwycił kuszę. Zatrzymał się i wycelował prosto w kierunku rozmawiających osób. To był moment, w którym musiałem wyjść z cienia. Pobiegłem w jego stronę. Odwrócony plecami Basso nie mógł zobaczyć mnie ani zabójcy. Moja reakcja była późna, wykrzyknąłem więc jeszcze: „Basso! Uważaj! Ona Cie oszukała. Maggie, ta podła szma...” Nie dokończyłem. Wskoczyłem na strażnika, wbijając mu sztylet w część potyliczną czaszki. Za późno. Bełt przeszył powietrze po czym ugrzązł w ciele. Strażnik padł na ziemię a sekundę po nim kolejne ciało.
Cisza. Cisza, a potem odgłos ciała zderzającego się z brukiem.
Basso odwrócił się, wyglądał na zaskoczonego. Popatrzył się na trupa Prosiaczka, a zaraz po tym na ciało Maggie z bełtem wbitym w pierś. Osłupiał – myślał nad czymś. W końcu niepewnie podszedł do mnie mówiąc: „G-Garret ?! Dupsko mi uratowałeś. Chodź no tu!” Stałem w miejscu. Podszedł i położył mi dłoń na ramieniu. Prosiaczek celował wystarczająco długo. Z takiej odległości niemożliwe byłoby żeby ten nie trafił w cel. Chyba, że cel był inny.. Patrzyłem na dłoń kupca i zobaczyłem otwierający się pierścień, z którego nagle wystrzelił brązowy gaz. Cholera! Ten zasraniec mnie oszukał. Z opresji uratowało mnie zmechanizowane oko. „Martwe” błony śluzowe w nim, nie zareagowały z brązowym gazem, przez co nie zostałem ogłuszony i wciąż mogłem widzieć. Basso niezdarnie usiłował pchnąć mnie sztyletem. Udało mi się przechwycić jego rękę i wykonać dźwignię. On już wykonał swój ruch, teraz przyszła kolej na mnie. Uderzyłem go pięścią w twarz, usłyszałem dźwięk pękających kości. Ćwieki z mych rękawic pozostawiły na policzku czerwony ślad. Basso upadł. „Garret! D-daj spokój. Wciąż mogę Ci zapłacić. Ba! Dostaniesz pięć razy tyle”
Powoli zacząłem zbliżać się w jego stronę. Przed sobą wciąż widziałem ciało niewinnej Maggie.
„Garret, dostaniesz dużo więcej niż ta gówniana formułka jest warta! Odezwij się ! Nie podchodź w ten sposób”.
rzadko lubię bawić się w Pana życia i śmierci, nie powinienem tego robić, nikt nie powinien. Ja po prostu czasami jestem do tego zmuszony. A gdy już zaczynam to jedyna maska jaką ubieram to maska śmierci…

23.59
uffff
mam nadzieję, że zdążyłem :)

Hmm... limit całkiem zrozumiały.
W prawdzie nie grałam jeszcze w "Thiefa", jednak planuję to nadrobić tą częścią... tylko jak potanieje i przejdę Finale, które mam :P
Ogólnie to fajny pomysł na konkurs. Szkoda, że dowiedziałam się o nim wcześniej, bo poczytałabym więcej o realiach, albo obejrzałabym jakieś cosie na yt.

A! No i nie rozumiem, dlaczego ludzie aż tak się spinają ;) Przecież czas jest do poniedziałku :)
Mam kilka opowiadań do napisania na weekend, więc nie siądę do tego przed niedzielą. Jestem ciekawa, ile tekstów pojawi się jeszcze siedemnastego ;)

A... tylko nagłówek: "Weź los redaktorów..." dziwnie brzmi :P

smrol - termin jest do 17 marca, tak więc spokojnie, zdążyłeś ;)

Karmelkowa - na allegro można "Thiefa" w wersji steam już za 50 zł dostać

Gdy Garret oprzytomniał, miasto nadal pogrążone było we śnie, podniósł się z gruntu i opanował mrok który pojawił się ponownie w jego oczach, następnie podwinął rękaw płaszcza i sprawdził godzinę na ostatnio skradzionym zegarku. Miałem szczęście, nie leżałem tu dłużej jak kilkanaście minut. Złodziej strzepnął piach ze swej twarzy i dokładnie sprawdził zawartość sakw. Zniknęła tylko formuła. Chciał się trochę rozejrzeć, jednak usłyszał tętent zbliżających się obiektów, ucho złodzieja łatwo rozpoznało, że do jego pozycji nadbiegają dwie osoby. Cień rzucany przez śmietnik stojący nieopodal był świetną kryjówką, złodziej zwinnie przemknął w jego stronę i zniknął w mroku.
-Szybciej Prosiak, według jej planu, powinien być tutaj.- Ujrzał dwie zakapturzone postacie wyłaniające się zza rogu budynku. Bober i Prosiak, szukają mnie.- Widzisz go gdzieś?
- Zobacz, pałka. To tutaj. Zostawiła tu pałkę, ale gdzie złodziej?
- Nie wiem, może uciekł, ale jeżeli go nie znajdziemy, to będzie najwyższy czas na zmianę pracy. Maggie jest nieobliczalna, sam widziałeś co zrobiła z Verminusem
Garret wiedział już wszystko. Jeżeli się pośpieszy, może zdąży pojawić się w posiadłości tuż przed Maggie. Korzystając ze zdezorientowania mężczyzn, przemknął za ich plecami, skręcił w jedną z alejek i ruszył w stronę posiadłości. Po dachach będzie szybciej. Naciągnął strzałę z liną i wypuścił ją w stronę jednej z wystających dachowych krokwi.
http://images.tinypic.pl/i/00509/918gihm64hjc.jpg

Do posiadłości dotarł w kilkanaście minut. Na parterze paliły się światła. Czyżby Maggie była szybsza? Garret ponownie zdecydował się na okno piwnicy. Gdy przeszedł kilka metrów, ujrzał czerwoną ciecz na podłodze, zwolnił kroku i zbliżył się do krawędzi ściany. Gdy wyjrzał zza niej, zobaczył spoczywające na posadzce zbrukane krwią ciało Steve’a . Ta kobieta to potwór. Złodziej przekroczył zgrabnie leżące ciało i ruszył dalej szukając czegoś, o co można wytrzeć buty.
http://images.tinypic.pl/i/00509/dno1a5cgzu7y.jpg

Na pogrążonym w ciemności korytarzu pierwszego piętra, usłyszał ciche pluski dobiegające z łazienki, Garret skierował się w jej stronę. Dlaczego ona nigdzie nie wystawiła strażników? Drzwi do łazienki były otwarte, a w powietrzu unosił się delikatny zapach olejków do kąpieli. Garret przywarł do ściany i zajrzał do środka. Płomienie świec stojących na kredensie delikatnie połyskiwały w mroku. Na płytkach leżało brudne od krwi ubranie, a na wannie siedział zaniepokojony kot. Złodziej wszedł cicho do łazienki i zbliżył się do Spacji, kot trącał łapą unoszące się na powierzchni wody bezwładne ciało Maggie. Nie żyje. O co tu chodzi? Zza parawanu w łazience dobiegł znajomy głos.
http://files.tinypic.pl/i/00509/cbu2d05san9y.jpg

- Witaj mistrzu.- powiedziała figlarnie Eris, wychodząc z ukrycia.- Zdziwiony?- W ręce trzymała bombę błyskową.
-Eris?- Garret nie ukrywał zaskoczenia.- Ty zabiłaś Maggie?
-Och-westchnęła.- Całkiem możliwe. Nie przejmuj się nią, była podła. Mnie również zależy na tej formule, tak samo jak Tobie, czy też Jej.- Wskazała na ciało.- No. Jej już nie zależy.- Uśmiechnęła się szyderczo.
- Eris! Nie na tym polega nasza praca. Oddaj mi formułę.- Garret wyciągnął dłoń i ruszył w stronę złodziejki, zapomniał jaka jest szybka. Dziewczyna przewróciła na niego parawan i upuściła bombę błyskową, przestraszony kot uciekł z pomieszczenia.
- Emeryt.- Uśmiechnęła się i wyskoczyła przez okno zsuwając się po linie. Nim Garret się otrząsnął i podbiegł do okna, Eris była już nieosiągalna. Złodziej nie wiedział jeszcze wtedy, że gdyby nie te wydarzenia, nigdy nie wszedłby w posiadanie szponu. Może faktycznie jestem już za stary, formuła przepadła.
http://files.tinypic.pl/i/00509/oa4qbbli7tsb.jpg

Do niedzieli postaram się wrzucić coś od siebie. Przy okazji zapraszam fanów uniwersum na polskie forum i nasz wewnętrzny konkurs. Detale pod http://thief-forum.pl/viewtopic.php?f=6&t=6154

Nie można usłyszeć stąpającego kota, oddychającej ryby, jak i dostrzec samego wiatru, a tylko kołyszące się liście. Ciężko jest odgadnąć myśli człowieka, równie niełatwo jego zamiary. Jedno jest jednak pewne – nie można okraść złodzieja.
Deszcz bez pośpiechu wybijał swój rytm. Obijał się o okiennice i kamienne parapety domów, strugi wody spływały po płaszczach przechodniów, bruku i rynsztokami. Było szaro, a ludzie szybko zmierzali tam, dokąd gnały ich własne sprawy.
Garrett również. Bolała go głowa, nie mógł zebrać myśli, na włosach miał jeszcze resztki zaschniętej krwi, ale w promieniu wielu mil nikt, kto wychylił głowę za drzwi, nie uśmiechał się tak, jak teraz Mistrz Złodziei. Dopisywało mu szczęście, co przy nieuwadze rzadko idzie w parze.
Gęsty dym wypełniał pustą przestrzeń karczmy między stołami a sufitem, gdzie mieszał się z unoszącymi się okrzykami i śpiewami. Lecz teraz te wszystkie dźwięki i zapachy znikały za parawanem alkierza. Nareszcie Garrett był sam na sam ze swoimi myślami. Póki co nie śpieszyło mu się, skrytka była pewna, a skradziono mu tylko naprędce przygotowaną kopię – bo i spodziewał się pościgu. Śmiał się w duszy do rozpuku, bowiem ten, kto go wytropił był, widocznie, na tyle zaaferowany, że nie przyjrzał się temu, co zabiera.
Garrett wodził wzrokiem po małej salce, nie przyglądając się niczemu w szczególności. Przeszło mu przez myśl, że zgłodniał. W rogu dojrzał pająka, nieruchomo czekającego na swoją ofiarę – a w pobliżu małą muszkę. Jeszcze chwila, sekunda...
Odezwało się drewno z podłogi zaraz za parawanem. Garrett zesztywniał w oka mgnieniu, a jego ręka spoczęła na sztylecie. Jeszcze przez chwilę nic się nie działo, po czym przed złodziejem stanął nieznajomy mężczyzna. Przynajmniej tak mu się wydawało.
- Nieźle – zaczął niespodziewany gość, na moment spotykając się wzrokiem z Garrettem. – Można się było tego spodziewać, ale nie zaszkodzi spróbować, prawda? – ciągnął, na chwilę zamarł w bezruchu, po czym usiadł naprzeciwko zachowującego zimną krew złodzieja.
Garrett milczał. Mężczyzna przysunął się bliżej.
- A teraz oddasz Verminusowi jego własność.
Być może nie byłby tak pewny siebie, gdyby wiedział o sztylecie znajdującym się milimetry od jego tętnicy udowej. Rozmówcy obserwowali się nieustannie, nie odrywali od siebie wzroku, niczym partnerzy w tańcu. Tańcu na parkiecie pełnym wnyk.
Mężczyzna poddał się pierwszy:
- Nie chcesz. Rozumiem – wstał, po czym podszedł do parawanu. – Chłopcy!
Odwrócił się, ale Garrett był szybszy. Sztylet już wbijał się w szyję przeciwnika. Walka o władzę po Verminusie, jak widać, trwa w najlepsze. Trzeba szybko się stąd wynosić – pomyślał.
„Chłopcy”, jak widać, nie podzielali zapału swojego szefa, bowiem śmiali się i bawili już w najlepsze. Nie minęła chwila, a karczma pochłonęła ich całkowicie, tak, że nawet nie słyszeli, albo słyszeć nie chcieli tego, co działo się za parawanem. Przypadkiem, lub nie. Tak, to dobry czas na zmycie się.
I znowu Garrett szedł w strugach deszczu. Znowu uśmiechnięty i znowu to fortuna uśmiechała się do niego. Nie można okraść złodzieja. Zazwyczaj też nie można go wyśledzić, jeśli sam tego nie chce. Najważniejsze jest jednak, by mimo błędów i niepowodzeń, być tym, który wieczorem może się uśmiechnąć.

2977 znaków bez spacji i zdjęcia :)
Garretta, z wymuszonego snu, obudziły nawoływania Bassa. Otworzył oczy i spojrzał na niego. Bolała go głowa i czuł pod kapturem zlepione krwią włosy. Twarz miał zaniepokojoną. Rzadki to był widok dla pasera - leżący na bruku mistrz złodziei. Pomógł mu wstać, po czym zaczął wypytywać o wszystko. Garrett, zachowując spokój odpowiedział na wszystkie pytania Bassa.
- Co zamierzasz teraz zrobić, Garrett? - spytał
- Odbiorę to, co mi zabrano i nie pozwolę, by ktoś ubiegł mnie w zgarnięciu nagrody - odpowiedział złodziej.
- Gdy odzyskasz Formułę, będziesz wiedział gdzie mnie szukać.
Basso ruszył ciemną ulicą w kierunku swojej dziupli, zostawiając złodzieja samego.
Garrett, po odejściu pasera, sprawdził, czy poza Formułą i dumą nie stracił czegoś wiecej. Na swoim czarnym stroju zauważył długi blond włos. Wziął go do ręki i przyjrzał się mu.
- Hmm, co my tu mamy? - zapytał sam siebie.
Tego wieczora Garrett spotkał wiele osób, ale chyba żadna z nich nie miała długich i w dodatku blond włosów. Poza jedną! Próbował przypomnieć sobie napastnika. Wyraźnie czuł ten różany zapach. Nagle Garretta oświeciło. Rozważał, którą drogą mógłby udać się rabuś. Wychwycił swym prawym mechanicznym okiem, delikatne, niewidoczne dla zwykłego śmiertelnika, ślady na bruku. Ruszył tym tropem. Szedł ciemną ulicą, zważając na każdy krok. Czasami musiał się kryć przed żołnierzami Barona i Młotodzierżcami, którzy patrolowali teren wokół Katedry Św. Edgara.
Miasto spowite było ciemnością i tylko księżyc rozjaśniał je, dodając nieco uroku temu miejscu. Nie spuszczał sokolego oka ze śladów, czasami nie wiedząc dokąd idzie i nie mając pewności, czy ktoś nie czyha za zakrętem. Wszedł w ciasną uliczkę, która skąpana była w całkowitym mroku. Nagle usłyszał przed sobą ciężkie kroki i dźwięczenie żelastwa. Tuż za rogiem kamienicy dostrzegł dwóch Młotodzierżców. Jeden z nich trzymał pochodnię, która rozświetlała im drogę. Garrett rozejrzał się za kryjówką, lecz żadnej nie znalazł.
- No to w górę.- powiedział do siebie i zaczął się wspinać po wystających kamieniach i parapetach domów.
Zastygł w bezruchu obserwując patrol. Widział młoty na plecach osiłków, słyszał strzępki ich rozmowy.
- Nie chciałbym się na takiego natknąć – pomyślał i gdy tylko odeszli, zeskoczył bezszelestnie na kamienną uliczkę. Pomknął przed siebie, pragnąc jak najszybciej dotrzeć do celu. W końcu ujrzał znajomy widok – dzielnicę pasera. Ślady prowadziły prosto do jego domu. Ruszył więc w tym kierunku, mając nadzieję, że za chwilę potwierdzą się jego przypuszczenia.
U Bassa panował półmrok, ale wyczuwał, że oprócz niego był w pomieszczeniu ktoś jeszcze. Kątem oka zauważył Formułę bielącą się stoliku przy fotelu.
- Garrett, jesteś wreszcie! Czekaliśmy na ciebie! - ucieszył się Basso – Zapewne domyśliłeś się, kto skradł ci Formułę?
- Tak, ale zastanawiam się, dlaczego zdzieliła mnie pałką – powiedział Garret, dotykając bolącej głowy.
Kobieta stanęła przed nim, opierając dłoń na biodrze. Czerwone paznokcie odcinały się na tle jej skórzanego stroju.
- Mistrzu – rzekła Maggie zsuwając kaptur wraz z blond peruką, odsłaniając brązowe włosy – nieprzyjaciel poderżnąłby ci gardło.
Garrett zaniemówił. To była Erin! Cały czas udawała Maggie!
- To był mały test. Chciałem sprawdzić twoją czujność – skwitował Basso uśmiechając się z przekąsem – Oj, starzejesz się Garrett! Wezmę to pod uwagę przy nastepnej robocie.
- Nawet dla mnie czas nie stoi w miejscu - powiedział z nutą smutku w głosie mistrz złodziei – Erin, zmyj ten makijaż, bo cię szpeci...

[link]

Super, wstawiłem linki do zdjęć i pisze jakieś [link], a czas już upłynął >.<

Gdy Garrett się obudził, złapał się za swoją potylicę lewą ręką, ponieważ prawą miał przykutą kajdanami do kolumny obok. Obok siebie zauważył swego pasera Bassa, który także był do niej przywiązany. Był nieprzytomny.
- Basso, obudź się! - krzyknął Garrett, ale on nie reagował, więc wziął mały kamień z ziemi i rzucił lekko w głowę swego pasera, która była zaplamiona zaschłą krwią. Od razu się obudził.
-Co się... - głos mu się urwał - Ach, wiedziałem , że nie można jej ufać.
-Komu? - zapytał Garrett.
-Maggie, miała być dywersją dla Verminusa - mówił to takim głosem jakby obwiniał siebie. Garrett wyjął wytrych i błyskawicznie otworzył zamek swoich kajdanek, a następnie Bassa.
-Dobrze, daj mi formułę - powiedział paser. Garrett sięgnął do kieszeni.
-Nie mam jej - burknął. Basso rozkazał znaleźć Maggie. Złodziej, po chwili namysłu, ruszył do posiadłości Verminusa.
Przed wejściem zobaczył strażnika Jake'a, uzbrojonego w miecz. Mistrz złodziei chciał po pnączu wejść do środka. Udałoby się to bezszelestnie, gdyby się one nie zerwały. Jakaś postać wyjrzała przez okno, ale Garrett nie był w stanie rozpoznać twarzy przez oblewający ją cień. Nie zwrócił jednak na to uwagi, gdyż Jake był coraz bliżej. Odruchowo przywarł do ściany i przez przypadek wcisnął ukryty guzik. Otwarło się przejście, przez które wpadł do spiżarni. Czekała tam na niego pewna niespodzianka.
-Witam, Mistrzu złodziei - powiedziała Maggie, zmysłowo kręcąc loka.
- Boli Cię rączka? Dość mocno ścisnęłam kajdanki - zaśmiała się szyderczo.
-Ty to wszystko zaplanowałaś? -zapytał z niedowierzaniem.
-Tak -odpowiedziała ze zirytowaniem - A teraz pozwól, że zawołam straż.
Garrett nie mógł na to pozwolić. Wyciągnął łuk, naciągnął na cięciwę strzałę i wystrzelił ją. Pocisk trafił tuż pod nogi Maggie. Uniósł się zielony opar, a dziewczyna upadła niczym ścięte przed chwilą drzewo. Garrett podbiegł do niej i przeszukał ją. Znalazł kartkę. Miał nadzieję, że to formuła, jednak zawiódł się. Był to zwykły kawałek kartki, na której widniał rozmazany napis: "Przykro mi, że nie było mnie na rocznicy, ale będę co drugą ". Na odwrocie kartki znajdował się niezrozumiały ciąg cyfr:" 6,5,2,3,8,9". Przeszukał pokój i poszedł na górę.
Zobaczył hol. Nie było w nim strażników. Przeszedł połowę korytarza, gdy nagle usłyszał kroki. Wszedł do pokoju po prawej stronie, drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Na środku czerwono-krwistej ściany wisiał podejrzany obraz. Złodziej przywarł do drzwi i nasłuchiwał kroków, które się oddalały. Garrett niezwłocznie podszedł do niego. Za ramą wyczuł wypustkę, wcisnął ją, obraz ospale uniósł się do góry i wtedy Złodziej zobaczył sejf. Miał on trzy pokrętła z cyframi od 0 do 9. Wyciągnął karteczkę Maggie.
- Co druga cyfra... Przecież to oczywiste! - pomyślał. Wpisał 5,3,9 i w tym samym momencie sejf odkrył swoje oblicze. Była tam formuła. Złodziej pochwycił ją i odwrócił się. Zobaczył zielone oczy kota Verminusa, który arogancko zrzucił wazon ogonem. Chwilę potem do pokoju wszedł Prosiak.
-Garrett - powiedział chłodno.
-Co tu robisz? - zapytał Złodziej.
-Niczego się nie domyślasz? - odpysknął - Nie wiesz, że to ja wszystko zaplanowałem?
-Słucham? - Garrett był bardzo zdziwiony - Przecież ty jesteś...
-Bezrozumny - przerwał mu Prosiak - Właśnie tak miałeś myśleć. Chciałem się Ciebie pozbyć, ale Maggie nie miała odwagi Cię zabić. Teraz ja to zrobię!
-Po co? - zapytał Garrett.
-Dla formuły.
W tym momencie Prosiak rzucił się na niego, ale Garrett wyskoczył przez okno i uciekł, dając się pochłonąć odmętom ciemnych alejek Miasta...

Musiało minąć parę dobrych godzin, aby ogłuszony złodziej mógł dojść do siebie. Głowa bolała go okrutnie, jak niejednego obywatela Miasta o poranku, który smutek swojego życia postanowił leczyć poprzedniego wieczoru w tawernie. Garrett rozejrzał się wokół siebie. Znajdował się bowiem w słabo oświetlonej piwnicy. Zdziwiło go to niezmiernie, gdyż jedyne co pamiętał zanim stracił przytomność, to dzielnica, w której umówiony był z Bassem. Po chwili zauważył, że ktoś pozbawił go łuku. Nie myśląc dłużej postanowił czmychnąć do cienia. Nagle usłyszał charczący, nieludzki głos. Można było go porównać do głosu starego bełkotliwca, lecz ten był znacznie bardziej wyraźny.
- Szmat czasu Garrecie…
Złodziej gwałtownie obrócił się w stronę skąd dobiegały te słowa, gdy nagle jakaś siła pchnęła z powrotem na ścianę. Oszołomiony siedział opierając się o nią. Z mroku wyłoniła się postać. Była to mocno poraniona kobieta, blada jak trupy na wozach zbierane w owych czasach z ulic. Garrett zbadał postać wzrokiem i z trudem próbując stłumić ból głowy, pomyślał „Leanna… Verminus i jego chore rytuały…”. Istota zrobiła krok w przód, a ciepłe światło świecy przegoniło cień z jej twarzy. Uwagę złodzieja przykuły jej oczy o odmiennych kolorach.
- Szachraj! Czego ode mnie chcesz? Oddawaj Formułę.
- Właściwie, to nie jest mi ona do niczego potrzebna – odpowiedział naigrywającym się z Garretta tonem, wyciągnął Formułę i z powrotem schował ją za pasek – ale i tobie za chwilę też nie będzie potrzebna – na te słowa Szachraj wyciągnął sztylet i powoli zaczął zbliżać się w stronę Garretta. Nieudolnie pozszywane rany na nogach nie pozwalały na gwałtowne ruchy. Działało to na korzyść przeciwnika, który odczuwał spory niepokój. Złodziej skupił się, wiedział, że z każdym krokiem wroga ma coraz mniej czasu na jakiekolwiek działanie. „Pałka w tej sytuacji na nic mi się nie zda, biorąc pod uwagę jego nadprzyrodzone moce”. Garretta i Szachraja dzieliły już tylko dwa metry. Opierając się o ścianę, mistrz złodziei poczuł, że ma na sobie kołczan, a w nim kilka strzał. Garrett uśmiechnął się szyderczo, a następnie powiedział z satysfakcją w głosie – Ostatni błąd – po czym rzucił strzałą w Szachraja. Sądząc po jego minie, nie spodziewał się ataku. Strzała trafiła go w oko. Wróg padł jak długi na twarz, która spłynęła krwią ze śmiertelnej rany.
- Lepiej to wezmę – Garrett chwycił formułę, po czym skierował się ku wyjściu z piwnicy. Za półkami z winem, które minął zauważył swój łuk. Uwagę złodzieja przykuły pozłacane butelki. Chowając je do jednej z wielu kieszeni jego stroju wyszedł na ulicę. „Muszę iść do Basso, pewnie niepokoi się o Formułę”.
W biurze Basso zgasło światło.
- Garrett, mówiłem ci tyle razy, żebyś, do cholery jasnej wchodził normalnie, drzwiami!
Złodziej wyciągnął Perfekcyjną Formułę i położył na stole, a następnie powiedział - Sprawy trochę się skomplikowały… Starzy znajomi. Heh, daj to już lepiej klientowi, pewnie się niecierpliwi.
Wyszedł na zewnątrz, po czym zanurzył się w mroku ulicy.

Złodziej obudził się z uczuciem okropnego bólu na swojej potylicy, próbując ją rozmasować zrozumiał że został przywiązany do krzesła , tylko jego nogi nie były skrępowane. W pomieszczeniu byłoby ciemno, gdyby nie srebrna poświata bijąca przesz uchylone okno dzięki księżycowi w pełni. Rozejrzał się po lochu mając nadzieję że znajdzie coś, co pozwoli mu na rozcięcie więzów na jego nadgarstkach. Zauważył coś błyszczącego stojącego na półce, która wisiała po lewej stronie drzwi. Ostrożnie wstał na ugiętych nogach z przywiązanym krzesłem do jego rąk i podszedł bliżej do małej półki. Błyszczącym przedmiotem była przezroczysta butelka, jej etykieta wskazywała na to że była ona po wódce, najbardziej lichej jaką można było dostać w Mieście. Garett wiedział jak jej użyć, był tylko jeden problem, czym? Nadgarstki przywiązane do krzesła, jego cały sprzęt zarekwirowany, musiał znaleźć coś innego. Rozglądał się po całej celi nie widząc nic, co mogłoby mu się przydać do strącenia butelki. Podszedł ostrożnie, starając się nie hałasować do jednego z rogów pomieszczenia. Poczuł wszechogarniającą ulgę gdy znalazł tam mały, o nieregularnym kształcie kamień. Przysunął się do niego bliżej złapał, go dwiema stopami i ostrożnie przenosił go odcinkami do miejsca, w którym wisiała półka. Ustawił się na wprost butelki, złapał kamień parą stóp, nogi podniósł wysoko i rzucił w przedmiot. Wiedział że narobi hałasu, ale nie miał wyboru. Na jego nieszczęście nie trafił ani za pierwszym, ani za drugim razem. Próbując jeszcze raz i podnosząc nogi wysoko czuł pracujące mięśnie w swoich nogach. W momencie gdy już miał rzucić usłyszał głos kobiety i mężczyzny.
-Dobrze się spisałeś Verminusie.
-No ja myślę, nikt nie będzie bezkarnie kradł tego, co należy do mnie.
"Wykiwali mnie we dwójkę..."- pomyślał Garett ciskając kamieniem w butelkę po trunku. Kamień zderzył się z butelką, która z charakterystycznym dźwiękiem spadła na ziemię rozpadając się na kilkanaście części. Garett szybko podszedł do zbitego szkła, usiadł na krześle i odepchnął się od podłogi nogami aby spaść na oparcie krzesła. Przewrócił się na jeden bok i wziął w dłoń największy kawałek szkła, przecinając więzy, które krępowały mu nadgarstki. Wstał na równe nogi i podszedł do drzwi. Wyjrzał przez kratę i sprawdził czy da się je otworzyć. Powoli nacisnął na klamkę, która bez żadnych oporów ugięła się pod jego dłonią. Uchylił drzwi i wyszedł, zamykając je za sobą. Musiał odzyskać swój sprzęt tylko nie wiedział gdzie szukać. Poszedł prosto korytarzem zaglądając ostrożnie do każdej z cel. W żadnej z nich nie było jego własności. Skręcił w lewą odnogę i się uśmiechnął. Wszystkie rzeczy Garett'a były strzeżone przez strażnika, który postanowił zasnąć. Zabrał swoją własność i korzystając z okazji przeszukał strażnika. Ktoś nadchodził.
-Wykazuj ruchy Maggie. Chcę żeby ten złodziej kwiczał jak wieprzek!
-Uspokój się lordzie, nie będę za tobą biegła.
Był tylko jeden problem, złodzieja już dawno nie było ani w celi, ani w posiadłości.

Garrett wstał parę chwil po uderzeniu. Było ono zbyt lekkie aby pozbawić go przytomności, lecz wystarczająco mocne aby dać tajemniczej osobie kilka chwil na wykradzenie mu formuły. W powietrzu wciąż dało się wyczuć zapach delikatnych perfum. „A więc to była kobieta.”- stwierdził złodziej. Kątem oka zauważył ruch w ciemnej uliczce. To był Basso, który widział z daleka całe zajście i biegł mu na pomoc, jednocześnie wskazując ręką na przeciwległy kraniec placu. Garrett od razu rzucił się w pogoń za tajemniczą złodziejką. Pomimo tego, iż miała ona kilka chwil przewagi Mistrz Złodziei nie dawał za wygraną. Korzystając ze swoich niezwykłych umiejętności wdrapał się na gzyms jednego z budynków aby mieć lepsze rozeznanie w tak niedogodnej dla niego sytuacji. „Szczyt bezczelności – okraść złodzieja.” - mruknął pod nosem jednocześnie bacznie obserwując całą ulicę. Wciąż znajdował się w bogatej dzielnicy Miasta pełnej sklepów. Po drugiej stronie alei dostrzegł w cieniu delikatnie zarysowany, nieregularny kształt. „Nie schowasz się w cieniu, kiedy przed nim uciekasz!”- krzyknął, aby wypłoszyć zakapturzonego rabusia z ukrycia. Te słowa wyraźnie zaskoczyły obecnego posiadacza Formuły ponieważ rzucił się on do panicznej ucieczki wzdłuż drogi. Po krótkiej gonitwie ścigany wpadł do jednego z budynków ryglując za sobą drzwi. Mistrz Złodziei już wdrapywał się do środka przez otwarte okno nad wrotami. Garrett znajdował się na piętrze owej kamienicy. Przez balustradę koło schodów miał wgląd na niższą kondygnację budynku. Cała izba była oświetlona jedynie przez podwieszony na suficie świecznik w kształcie koła a przy drzwiach złodziej dostrzegł swojego konkurenta. Chciał dokładnie zablokować zamek, lecz nie był świadomy zagrożenia czyhającego na niego w środku. Garrett sprawnie przeskoczył przez barierkę wprost na środek izby, zagradzając drugiemu złodziejowi dalszą drogę ucieczki.
- „Po prostu oddaj mi mój łup, a rozejdziemy się w pokoju”- syknął Mistrz Złodziei.
- „To nic osobistego – przyznał rabuś – Po prostu twoi klienci nie są jedynymi, którzy chcą mieć Formułę na własność.” - powiedział odkrywając kaptur.
Przynajmniej w jednym Garrett miał rację. To była kobieta. „ Ach ta konkurencja...” -stwierdził w myślach. Nagle złodziejka uczyniła ruch ręką jakby odpędzała osę z jej ramienia. W tym samym momencie pojawiło się czterech uzbrojonych ludzi, gotowych zabić Mistrza za choćby mrugnięcie okiem. - „Chyba nie sądziłeś, że się nie przygotuję Panie Mistrzu ?”. Wtedy stało się coś, czego nawet Garrett się nie spodziewał. Przez drzwi wpadł Basso, który przez cały czas podążał jego śladami. Na taką okazję czekał złodziej. Korzystając z rozproszonej uwagi przeciwników chwycił za swój łuk i strzałą strącił świecznik wprost pod nogi strażników. W pokoju zapanowała ciemność. Kilka chwil później było już po wszystkim. Po zapaleniu pochodni najemnicy nie znaleźli Bassa, Garretta, Formuły ani swoich sakiewek ze złotem. Kilka przecznic dalej Mistrz Złodziei przekazywał swemu paserowi kartkę. Wiedział, że nie może zapytać o jej zawartość, gdyż byłoby to niezgodne z jego zasadami, lecz rozchmurzył się natychmiast, gry Basso rzucił mu sakiewkę ze złotem. „Zasłużyłeś” - przyznał z uznaniem, po czym poszedł w stronę swego biura. Garrett spojrzał na sklep zegarmistrza znajdujący się obok niego. Na zegarze znajdującym się na wystawie widniała dopiero godzina druga. „A więc noc dopiero się zaczęła” powiedział cicho Garrett i oddalił się ciemną aleją w stronę bogatej dzielnicy.

2989 znaków - Pozdrawiam.

-Zabierz go.- Rozległ się głos w ciemności.
-Niebywałe jak to łatwo przecenić czyjeś umiejętności. He he ten Garret miał być niewidzialny. To miał być profesjonalista, a tymcza …
-Zamilcz Jeff. Masz za długi język. Chyba nie chcesz skończyć tak jak Basso?
-Daj spokój Rob. Facet był sam, a w tej okolicy nawet w dzień jest pusto. O zobacz ile zdążył zwędzić.Za ten naszyjnik mógłbym żyć jak król…
-Włóż mu to do sakwy. –Powiedział wyższy wyciągając w stronę Jeffa dłoń z miedziakami.
-No coś ty zamiast dawać mu pieniądze spokojnie możesz go obrabować, szef się nie obrazi.
-Bądź cicho i rób co mówię. Pieniądze możesz sobie zatrzymać, ale wszystkie pamiątki i ten naszyjnik należą do szefa, rozumiesz.
-Phi pamiątki, masz na myśli te bazgroły i połamany wytrych?
- Wszystko co może przypominać mu przeszłość.
-Naprawdę chcesz wcielić w życie ten zwariowany plan?
-Ja tylko wykonuję swoją pracę.
- Dlaczego go po prostu nie zabijemy.
-Złodziej jeszcze nam się przyda. Przeszukałeś go już?
-Tak, ale nie znalazłem niczego interesującego, za sentymentalny to on nie jest. Dam znak chłopakom.
-Czekaj, jeszcze nie. Weź to.- Mężczyzna podał swojemu towarzyszowi czarną maskę, którą jednym szarpnięciem zdjął z twarzy Garreta. Następnie zamachnął się i uderzył nieprzytomnego w twarz łamiąc mu nos.
-No wież co, też mógłbym to zrobić.
-Siedź cicho! –Odburknął Rob pozbawiając złodzieja broni.
-Teraz jest gotowy, wołaj naszych.
Garret obudził się w karczmie. Głowa go bolała a na spuchniętej twarzy czuł zaschniętą krew.
-Nareszcie się pan obudził! A jużem myślała, że martwy. –Złodziejowi zaczęły wracać wspomnienia. Zaczął pośpiesznie przeszukiwać kieszenie. Wywracał je do góry dnem, a znalezione przedmioty układał przed sobą. Niczego nie rozpoznał.
-A czego to szuka? Chyba nie tamtego papierzyska o którym ciągle powtarza?
-Papierzyska?- Zapytał spoglądając uważnie na kobietę.
-A no. Tego o który się pobił jak już wypił czwarty kufel. –Garret dotknął obolałej głowy.
-Boli? Nie dziwota, przecie i w twarz nieźleście oberwali. Jeśliby kto inny tak się pobił to dawno by wstępu tu nimał, ale pan to bywalec stały i wstyd by było swego za drzwi. Jeno taka prośba by nie co wieczór bić się o bzdety. –Milczał.
-A bo to bzdury nie są? Jak można ludziom papiery wyrywać wrzeszcząc „Perfekcyjna Formuła”. Panie przecie to niepoważne. A kiedy posłyszał pan o śmierci mego wuja Verminusa to tak się pan uśmiechać zaczął jakoby jakie szczęście się stało. –W tym momencie ktoś zawołał „Magie” i przez okno wskoczyła kotka.
„Niemożliwe”- Pomyślał. „Czyżby wszystko co pamiętam było majakami?”. Spojrzał na siebie był brudny, niechlujnie odziany i śmierdział chmielem. Nieopodal siedział dryblas z podbitym okiem, chmurnie patrząc na złodzieja. „Czyżbym to z nim się bił?, Nie z nikim się nie biłem, przecież pamiętam dobrze wczorajszą noc. Wykonywałem robotę dla Basso, miałem zdobyć Perfekcyjną Formułę i pomogła mi w tym… tutejsza kotka. Dlaczego teraźniejszość nie zgadza się z przeszłością. Gdzie jest prawda?” Rozejrzał się w poszukiwaniu jakiejś wskazówki. Wszystko wyglądało normalnie, nagle jego uwagę zwrócił pozostawiony przez nieuwagę nóż na szynkwasie. „Mam nóż w podeszwie.”Pomyślał i by to sprawdzić schylił się. Nóż rzeczywiście tam był. Pięknie wykonany, niewielki zupełnie nie pasujący do opowieści karczmarki. „A więc kłamie, tylko po co ktoś zadał sobie tyle trudu by mnie oszukać? Musze się stąd wydostać. Ale nie teraz. Niech myślą, że dałem się nabrać. Którejś nocy. Noc jest sprzymierzeńcem złodziei.”

Oto moje zakończenie (2997 znaków, bez spacji):

Obudziło go głośne szczęknięcie metalicznego zamka i chłodny powiew nocnego powietrza. Ból głowy po uderzeniu jeszcze nie ustał, na domiar złego okazało się, że jest mocno i równie boleśnie przykuty do ściany. Na jego nadgarskach oraz kostkach znajodwały się ciężkie kajdany, a w szyję wrzynała się metalowa obręcz, przytwierdzona sztywno do ściany celi. Znajdował się w niewielkim pomieszczeniu, z małym, zakratowanym okienkiem znajdującym się wysoko nad Gerretem. Pozbawiono go całego sprzętu. Nagle usłyszał drugie szczękniecie i do środka wszedł... Basso.
- Witaj Garrecie, wybacz, że nie spotykamy się w lepszych okolicznościach.
- Przyszedłeś mnie stąd wyciągnąć? Czy sprzedałeś się Straży Miejskiej? – doparł lekko zdezorientowany złodziej.
- Och, nie jesteśmy w lochu Straży, Garrecie.
- To zadanie od początku mi śmierdziało, Basso, ty psi....
- Wstyrzmaj język! – przerwał mu paser – Gildia musi jakoś utrzymywać się na powierzchni! Myślisz, że jest to takie łatwe? Całe miasto wydaje się być przeciw nam! Jestem tylko pionkiem, Garrecie. Ty też nie myślisz chyba, że jesteś jakimś tam królem złodziei? Wszyscy w tym tkwimy i wszyscy płacimy swoja cenę. Teraz twoja kolej. I zachowuj się grzecznie, masz ważnego gościa.
Do celi wszedł szczupły, łysy jegomość o siwym, krótkim zaroście i drapieżnym wyrazie twarzy. Na sobie miał długą do ziemi, biało – czerwoną szatę przepasaną sznurem. Na piersi widniał symbol – złoty młot, a z szyi zwisał mu również złoty, ciężki łańcuch, zakończony rubinowym słońcem. W dłoni trzymał świecznik, jedyne źródło światła, co jeszcze bardziej dodawało mu dostojeństwa i otaczało go dziwną aurą władzy. Wolną ręką wyjął spod poły szaty Formułę. Spojrzał na więźnia i uśmiechnął się nonszalancko.
- Proszę, proszę, pan Mistrz Złodziej, we własnej osobie... Czyżby noga się powinęła?
- Inwizytor... – Garret splunął na podłogę.
Basso podszedł i uderzył Garreta w twarz otwartą dłonią.
- Wystarczy, nie chcemy zrazić do siebie naszego gościa – machnął do pasera, aby tamten się usunął. Podszedł do więźnia i pokazał mu Formułę.
- Czy wiesz co to jest, Mistrzu Złodziei? Ta Formuła, to rozwiązanie naszych najtrudniejszych problemów. Dzięki niej uporamy się z bandą heretyków z Doków, zaprowadzimy porządek w Mieście... Dzięki niej.... – przysunał twarz do ucha Garreta i szepnął mu do ucha – Dzięki tobie...
Garret wzdrygnął się na dźwięk jego jadowitego głosu, jednak nic nie powiedział.
- Małoś rozmowny, Złodzieju. Cóż, myślę, że w nagrodę należy ci się parę wyjaśnień. Tak naprawdę dzisiaj nie pracowałeś sam. Zapewne miałeś okazję poznać Maggie. Jest naszą agentką, bardzo oddaną. Czuwała, żeby wszystko poszło tak jak powinno. I to jej zawdzięczasz tego guza, ale nie miej jej tego za złe... Gildia od zawsze służy Inkwizycji. A przy okazji kontroluje ona każdego złodzieja, kieszonkowca i rabusia w Mieście, ciebie równierz, czy tego chcesz, czy nie. Dlatego jutro oficjalnie zostaniesz stracony, za swoje przewinienia względem co bogatszych obywateli naszego miasta. Jednak, dzięki mojej łasce, zamiast ciebie zginie jakiś głupiec, którego Straż znalazła zalanego w rynsztoku, a ty pracujesz teraz dla mnie... Za godzinę przyjdzie tutaj strażnik, zapewniam cię, że będzie pijany w trupa. Już Twoja w tym głowa, jak to zrobisz.
Inwkizytor schował pieczołowicie Formułę w rękawie swojej szaty i podniósł świecznik. Podszedł do Garreta i jeszcze chwilę mu się przyglądał.
- Nie zawiedź mnie Mistrzu Złodzieju – zgasił świecę a w mroku błysnęła biel jego zębów widoczna pod chytrym uśmiechem...

Garret szedł przez ciemny korytarz, gdy nagle w zakątku uliczki zauważył małe światło.Szło w jego strone wyciągnął łuk,zauważył że to strażnicy miał już strzelać ale nagle jeden strażnik zauważył go i krzyknął do pozostałych strażników.Echo rozprzestrzeniało się ponieważ budynek był wielki.Garret ogłuszył go i uciekał ale z każdej uliczki wybiegał strażnik, więc wyskoczył przez okno.Znalazł się na podwórzu uciekał ile sił w płucach ale z każdej uliczki wybiegał strażnik.Garret wkońcu się zmęczył,strażnicy go złapali.Garret trafił do lochów przez dwadzieścia pięc lat knuł jak uciec i udało mu się.

Garett uciekł a słuch ponim zaginął jedyne co nie pokojiło ludzi to dlaczego dalej znikały : złoto,biżuterie oraz cenne przedmioty
Nie świadomi ludzie nie wiedzieli że Garett zapanował nad ciemnością pojoł jej sekret i stał się najbardziej tajemniczą i zagadkową osobom
w całym kraju nikt go nie widział a kto go zobaczył ginął z rąk ciemności Garetta .
Garett stał się legędą człowiekiem ciemności
gdy słuch po nim zaginoł królestwem zapanował nowy naj bogatszy ród na świecie a wszystkie jego złoto przywiezono do królestwa
Geratt wiedząc że jest władzcą ciemności postanawia poraz sotatni okraść i ród i miasto jak długo będzie żyć jego przeszłość będzie nie zapomniana
Garett staja się ostatnim z żyjących misztrzów złodżeji
-Ostatnia cenna rzecz jest moja !!

PERFEKCYJNA FORMUŁA
Garrett obudził się, przykuty do ściany lochów domostwa Verminusa. Chwilę potem drzwi się otworzyły i do komnaty weszły trzy postacie Maggie, Bober i nieznajomy mężczyzna, ubrany dosyć szykownie.
-Maggie, nie powinienem był cię słuchać.
-Musisz jej wybaczyć.-odrzekł nieznajomy. Nigdy nie ufaj kobietom. To by była dobra rada dla mojego zastępcy lorda Marvina, któy został otruty.
-Jak to? Przecież to był Verminus...
Tak to miało wyglądać mój drogi. Ja jestem lord Verminus, a ty dałeś się złapać w pułapkę. Wszystko co się tutaj wydarzyło miało się tak wydarzyć, ta kartka nie była prawdziwą Formułą. Chciałem, żebyś myślał, że jest, bo tak naprawdę zależało mi aby odnaleźć Basso, ale on się nie zjawił i ty teraz mi powiesz gdzie on jest! Garrett się zawahał. -Łączą nas tylko interesy. - KŁAMIESZ! -ryknął lord. Jednak możemy się dogadać. Uwolnię cię a ty mi odpowiesz na pytanie.
-Niech będzie. Na znak lorda Moose i John odpieli złodzieja.
-Basso mieszka w tawernie naprzeciwko ratusza. Na tą odpowiedź lord poderżnął gardło dziewczyny. -TY POTWORZE!- krzyknął i rzucił się na niego. Bijatykę przerwał hałas wywarzanych drzwi. Do lochów wbiegło 4 najemników oraz Basso. Szybko opanowali sytuację. -Skąd wiedziałeś, że mnie porwano w drodze na spotkanie? -Każdy paser ma swoje tajemnice... Gdzie jest Perfekcyjna Formuła? Verminusie, gadaj! Lord zaczął przeszukiwać kieszenie -Zaraz, dałem ją Boberowi, żeby schował...-BOBER! Że też nikt go nie zauważył...- krzyknął Garrett i ruszył w pościg.
Ochmistrz lorda był już kawał drogi od rezydencji, na szczęście Garrett znał Miasto najlepiej ze wszystkich mieszkańców i pędząc na skradzionym od Verminusa koniu przez dobre skróty, dogonił zdrajcę.- Bober, nawet twój pan się tego nie spodziewał. Jedziemy z powrotem do domostwa.
Niestety Mistrz Złodziei był sam, nie mógł jednocześnie prowadzić wozu i pilnować jeńca. W trakcie przejeżdżania przez most, Bober skoczył na główkę do potoku, tym samym popełniając samobójstwo.
Kiedy nadjeżdżał do rezydencji ktoś go zawołał- Garrett!-obcy głos znał jego imię. To był jeden z najemników Basso, dowiedział się, że w międzyczasie ktoś wezwał straż i Basso musiał uciec do swojej kryjówki.
Po dotarciu na miejsce Garrett zaczął: -Przed sprzedaniem ci Formuły, masz mi powiedzieć dlaczego tak wszyscy o nią walczyli. -Garrecie, Perfekcyjna Formuła jest jedną z najrzadszych przedmiotów w Mieście. Ponoć głęboko pod Miastem znajduje się podziemna metropolia wybudowana przez pierwszych Młotodzierżców. Miała być ona lepszym miejscem do życia niż nasz świat, ale została zamknięta na specjalny zamek. Wynalazca twojego mechanicznego oka znał kod i przed śmiercią go zapisał na papier, ale tylko ja uzyskałem informację gdzie się znajduje to wejście, dlatego Verminus chciał mnie schwytać. -Nie wiem czy powinienem ci ją sprzedać. W niepowołanych rękach może być zgubą dla ludzi. -Uwierz mi będzie bezpieczna, poza tym zapłacę potrójnie! Garrett był złodziejem, ale nie głupcem, dlatego przyjął ofertę. Jednak reakcja Basso przeszła wszelkie oczekiwania. Paser podszedł do kominka i spalił w ogniu Perfekcyjną Formułę.- Zdziwiony? Od początku zamierzałem to zrobić. -To dlaczego mi zleciłeś abym ją ukradł? Mogłeś wtargnąć do rezydencji Verminusa z najemnikami i ją zniszczyć! -Po prostu musiałem mieć przynętę, dlatego zleciłem to tobie. Po tej rozmowie Garrett podziękował i wyszedł, myśląc: -Każdy paser ma swoje sekrety, o których lepiej nie wiedzieć, ale kim byliby bez nich złodzieje?

linki do zdjęć:
Garrett w lochu:
https://imageshack.com/i/n6adpuj
Verminus i spółka:
https://imageshack.com/i/2hftp6j
Jej życie za informację:
https://imageshack.com/i/jjrc6tj
Maggie umiera:
https://imageshack.com/i/0w9lpwj
Drużyna Bassa:
https://imageshack.com/i/mh24jmj
Pościg za Formułą:
https://imageshack.com/i/5jlmlzj
Przyłapany Bober:
https://imageshack.com/i/m95taej
Perfekcyjna Formuła w ogniu:
https://imageshack.com/i/goeln1j

Przewijające się obrazy. Chłopiec wspinający się na drzewo. Chłopiec patrzący na śmierć mężczyzny. Patrząc na jego załzawione oczy nasuwa się myśl, że człowiek ten był dla niego kimś bliskim.

Mężczyzna obudził się. Ech, znowu wspomnienia – pomyślał - Wspomnienia powracające we śnie. Wspomnienia, których później nie pamiętam... Monolog został przerwany, gdy Garrett przypomniał sobie, że przed chwilą otrzymał cios w głowę tępym narzędziem. Chwila okazała się dwoma godzinami. Złodziej wstał, otrzepał się i sprawdził, czy wszystkie części ciała są na swoim miejscu i wyruszył ulicą przed siebie. Czuł, że nie powinien zostawać zbyt długo w tym miejscu.

Już po chwili zobaczył idącego z naprzeciw Bassa. Paser był wyraźnie zaniepokojony. Czyżby już wiedział co się wydarzyło? Garrett zobaczył umówiony znak: tu jest niebezpiecznie, spotkajmy się jutro. Złodziej miał już odejść do swojej kryjówki, gdy nagle cień kładący się na ścianie pobliskiego budynku zwrócił jego uwagę. Był bowiem identyczny jak kontur postaci, którą zapamiętał jako ostatnią przed utratą przytomności. Inny człowiek nie zauważył by tego, a nawet jeśli zauważyłby to nie zwróciłby na to uwagi. Ale Garretta nie na darmo nazywano mistrzem złodziei. Właścicielka cienia, kobieta, której bohater nigdy wcześniej nie widział, miała minę jakby zobaczyła trupa. Żywego. Szybko jednak zorientowała się w sytuacji i zaczęłą uciekać. Mimo, że Garrettowi nadal szumiało w głowie, jego lata praktyki pozwoliły mu podjąć szaleńczą gonitwę, która szybko przeniosła się z wąskich zaułków na balkony i dachy. W pewnym momencie kobieta gdzieś zniknęła. Garrett zauważył fragment dachu wykonany z jakiegoś śliskiego materiału. Spochmurniał i spojrzał w dół, wiedząc co tam zobaczy. Ostrożnie zszedł na ziemię i przeszukał kieszenie kobiety. Tak jak się spodziewał, znalazł tam nieszczęsną formułę. Nie ucieszył się. Chciał nie tylko odzyskać formułę, ale wiedzieć też kim była ta kobieta.

Następnego dnia zgodnie z umową zjawił się w biurze pasera, który natychmiast wykrzyczał nowinę. -Wiem co się wczoraj stało! - Spokojnie, ochłoń trochę. - odpowiedział Garrett. - Też mam coś ciekawego, ale proszę, mów pierwszy. - Basso wziął łyk wody i zdecydowanie spokojniejszym głosem powiedział – Mówi ci coś nazwisko Edward de Rosso? Pewnie nie. To przyjezdny, który pojawił się tu niedawno, razem z dużymi pieniędzmi. Co cię zapewne interesuje to on jest zleceniodawcą na formułę. - No dobrze. I co z tego? Nigdy nie mówiłeś mi nic o zleceniodawcach. Co to ma z tym wspólnego? - Ech... Myśl Garrett! Choć rozumiem, że z takim guzem na głowie myśli się trudno. Więc słuchaj uważnie. Otóż człowiek ten próbował nas oszukać. Wymyślił sobie, że wykorzysta cię do najtrudniejszej części planu, czyli wykradnięcia formuły. A później weźmie ją sobie bez zapłaty. - Tego się nie spodziewałem - westchnął Garrett – Rozumiem, że z tym panem nie robimy już interesów? - A co niby moglibyśmy mu zaproponować? Przecież straciliśmy for... - Basso urwał, patrząc na kartkę, która naglę pojawiła się w rękach złodzieja – Skąd to masz?!- Odzyskałem, choć łatwo nie było. Czy twoi informatorzy powiedzieli ci, jak się nazywała się osoba, która mnie ogłuszyła? - Nie, nic mi o tym nie wiadomo.

Miesiąc później wybuchła afera, związana ze sprawą zniknięcia kolekcji obrazów należących do niejakiego Edwarda de Rosso, który niedługo potem popełnił samobójstwo, nie zobaczywszy nigdy wymarzonej formuły. Trafiła ona do tego, kto dał najwięcej. A imię tajemniczej złodziejki zostało zapomniane na zawsze...

Mechaniczne oko otworzyło się, tworząc szkaradną zieloną poświatę. Pierwsze co zarejestrowało to lśniące punkciki umiejscowione gdzieś bardzo wysoko – to gwiazdy - dotarło do zamglonego umysłu Garretta. Złodziej sięgnął dłonią by przetrzeć drugie oko, jednak poczuł blokadę, był skrępowany.
- Patrzcie no, śpiąca królewna właśnie się obudziła - powiedziała kobieta, siedząca naprzeciw Garretta. Umysł złodzieja powracający z mroków otępienia szybko ocenił sytuację: znajdował się na łodzi, pewien jegomość pieczołowicie wiosłował w kierunku wynurzającej się z mgły wyspy, a jego towarzyszka spoglądała wprost w oczy Króla Złodziei. Maggie. ‘’Jak mogłem być tak naiwny i zaufać panience z Ukwieconego Domu’’ – pomyślał Garrett.
- Dałam ci Formułę, tylko dlatego by móc ją później w łatwy sposób odebrać i załatwić cię na amen. Nic do ciebie nie mam, ale nie pozwolę by złoto uciekło mi sprzed nosa.
- Dlaczego jeszcze mnie nie zabiliście? – zapytał Garrett.
- To byłoby za łatwe. Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Matt podsunął mi ciekawy pomysł – odpowiedziała kobieta, obdarzając swoją ofiarę szelmowskim uśmiechem.
Milczący Garrett spojrzał w kierunku wyspy, natychmiast przez jego ciało przebiegł dreszcz. Zbliżali się do zakładu dla obłąkanych, tylko Mad Matt mógł wymyślić coś tak okropnego. Wkrótce łódź dobiła do celu. Cała trójka zmierzała długimi, zniszczonymi schodami prowadzącymi do mrocznego budynku.
- To tutaj dorastałeś Matt? – uśmiechając się pogardliwie zapytał Garrett.
- Stul pysk! – krzyknął Matt i popchnął rabusia.
Po chwili byli już w środku. Wnętrze było nad wyraz przerażające. Unosił się tu zatęchły zapach, po ziemi walały się nieznane przedmioty, a wszystko to zostało zalane przez blade światło księżyca. Nagle martwą ciszę przecięły opętańcze jęki.
- Słyszysz to? Za niedługo do nich dołączysz złodzieju. Zabijemy cię, a twój duch już na wieki będzie błąkał się po tym miejscu, wyjąc i prosząc by to się wreszcie skończyło – odparł Matt wyraźnie podekscytowany.
Garrett właśnie miał zabrać głoś, kiedy to obok nogi Maggie pojawił się kot Lorda Verminusa trzymający coś w pyszczku. Oprawcy wybuchnęli paskudnym śmiechem.
- A ten tu skąd? – zapytał Matt radosnym tonem.
- Ten leniuch musiał urządzać sobie drzemkę na łodzi, a niech mnie, że też go nie zauważyliśmy – powiedziała kobieta.
Zwierzak bezceremonialnie minął Maggie i rzucił swą zdobycz tuż pod nogi Garretta. Był to kwiat maku. Złodziej poczuł jak czas się zatrzymuję, jego wzrok się wytężył, a więzy, które już wcześniej rozpracowywał z łatwością puściły. Wydarł Mattowi sztylet i klingą rąbnął go w głowę. Ten opadł bezwładnie. Maggie zaczęła się wycofywać, jednak bezskutecznie. Nieznana siła podniosła ją i wciągnęła w głąb izolatki. Drzwi zamknęły się.
Garrett usłyszał dochodzący zza nich dziecięcy głosik:
- Pobaw się ze mną – a następnie przerażający krzyk Maggie.
Nie bez powodu pomyślał o Lauryl, duchu dziewczynki, która niegdyś spotkał. Być może to jej sprawka. Nie tracąc czasu podniósł kota oraz Formułę, która wypadła nieszczęsnej kobiecie i szybkim krokiem opuścił to przeklęte miejsce. Kiedy już wypłynął spojrzał na opatulonego workami lnianymi kota i powiedział: ’’Zawód złodzieja, tylko na pozór wydaje się łatwy, prawda?’’.
Krzyk Maggie jeszcze przez chwile unosił się powietrzu, po czym został zastąpiony posępnym śpiewem kruków. A potem była już tylko cisza, łagodny szelest wody. Kot ponownie zasnął, a sam Garrett leniwie wiosłował w kierunku miasta, oczami wyobraźni widząc kolejne łupy.

Serdecznie witam, moja praca liczy sobie 2980 znaków.

Moja wersja:

Potrząsanie przywracało go stopniowo do stanu świadomości. Najpierw skrystalizował się potworny ból z tyłu głowy, następnie dopiero zaczęły napływać dźwięki, a jako ostatni zmaterializował się obraz trzęsącego nim Bassa.
- No nareszcie! Co się stało? Gdzie Formuła?!
- Dzięki, że się o mnie troszczysz – skrzywił się Garrett, próbując mruganiem odgonić mroczki sprzed oczu – Formułę zabrała Twoja dziewczyna – skrzywił się jeszcze bardziej, macając ogromnego guza.
- Jaka dziewczyna?! Co ty bredzisz?
- No, ta od ‘ubezpieczania’, Maggie, mieszka u Verminusa – ‘świętej pamięci’, dodał w myślach, wstając, wspomagany ręką Bassa. Świat wciąż kołysał się lekko.
- Nie znam żadnej Maggie! Jak ona wyglądała?
-Wysoka blondynka, ciemne oczy? – głos stracił trochę na pewności – wiedziała o Formule, czekała na mnie…
- Anett – przecedził przez zęby Basso – Zabójczyni. Sympatyzuje z Młotodzierżcami, a specjalizuje się w wyznawcach Szachraja.
- Verminus nie żyje, otruła go. A teraz wyjaśnij mi o co chodzi z tą Perfekcyjną Formułą, dlaczego jest taka ważna i czemu wszyscy chcą ją mieć.
- Nie tutaj. Pogadamy u mnie.

Półmrok biura Bassa w jakiś dziwny sposób uspokajał Garretta, który zajął miejsce przy stole – Formuła – przypomniał.
- Ano Formuła… - zastanowił się Basso – Nikt nie wie za bardzo czego to jest formuła. Mówią że jakiegoś materiału mocniejszego niż żelazo, lżejszego niż pierze, inni że nie wykrywalnej trucizny, jeszcze inni że napoju dodającego siły… Teorii jest wiele, ale jedno jest pewne – wiele osób dałoby sobie rękę uciąć, żeby ją zdobyć.
- A Maggie? – poczuł lekkie ukłucie zranionej dumy, gdy wymawiał to imię. Tak się podejść jak jakiś szczeniak…
-Mówisz o Anett? Niezła z niej aktorka. Pewnie jej głównym celem był Verminus, a Formuła, to taka dodatkowa premia…
Garrett zastanawiał się tylko przez chwilę, ale i bez tego wiedział co by zrobił. Dowie się o co chodzi z tą Formułą. Znajdzie ją, a wtedy wszystko mu wytłumaczy. W końcu okradła złodzieja! Uśmiechnął się.
- Wiesz, gdzie mogę zacząć jej szukać?...

Przy okazji chciałbym też wyjaśnić pewne kwestie. Oczywiście wierny fan serii bez problemu zrozumie bez moich objaśnień ;)
Kwiat Maku - W najnowszej odsłonie Thief'a dzięki tej roślince nasz bohater uzyskuje super koncentrację, która umożliwia wykonywanie niektórych czynności szybciej, sprawniej.
Duch Lauryl - mowa tu oczywiście o duchu dziewczynki spotkanej w Przytulisku - zakładzie dla obłąkanych, który niegdyś był sierocińcem (Thief: Deadly Shadows). Została zamordowana i jej duch nie mógł stamtąd uciec, ponieważ między innymi została tam jej krew, w ten sposób ten zakład ją ''pamiętał''. W taki oto podobony sposób właśnie Mad Matt i Maggie chcieli pozbyć się Garretta na amen ;)

Niestety przeoczyłem i pominąłem pogrubienie jednej kwestii dialogowej, mam nadzieję, że to nie problem. Pozdrawiam, życzę wszystkim powodzenia ;)

Garrett obudził się w ciemnym, mrocznym miejscu, lecz jego pobudka nie należała do najprzyjemniejszych. Doskwierał mu głęboki ból głowy. Złodziej złapał dwiema rękoma swoją głowę. Podnosząc się z podłogi spostrzegł, iż zostały mu zabrane wszystkie przedmioty służące do walki w tym łuk i pałka oraz zabrana została mu formuła, ta formuła na którą tak ciężko zresztą pracował. W tym momencie Garrett zaczął zastanawiać się kim mógł być cień, który został przez niego zauważony przed stratą przytomności. Po chwili domyśleń był już prawie pewien... to prawdopodobnie była Maggie, ta dziewczyna, która mu pomogła w zlikwidowaniu Lorda Verminusa, bynajmniej cień do niej pasował. Garrett tylko pomyślał jak ludzie mogą być dwulicowi. Rozglądając się po miejscu swojego uwięzienia Garrett z niepokojem sprawdził czy ma w swojej kieszeni schowany wytrych. Na szczęście dla niego, wytrych tam był. Złodziej szybko go chwycił. Po cichu otwierając drzwi ujrzał strażnika stojącego przy wejściu do jakiegoś pomieszczenia, oraz nieoczekiwanie usłyszał głos swojego pasera Bassa.
- Świetna robota Maggie, jestem z ciebie bardzo dumny i ta formuła.
- To była banalna robota, ale czy jesteś pewien, że go dobrze uwięziłeś, lepiej żeby Garrett się zbyt szybko nie obudził. - odrzekła Maggie.
- Stamtąd nie da się uciec, a trzasnęłaś go na tyle mocno, że nie obudzi się przez następne 1000 lat. - Basso zaczął się szyderczo śmiać.
- Co do formuły, oto ona.
- Ach, jakie to wspaniałe trzymać we własnych rękach taki skarb.
- A moja zapłata?
- Proszę oto ona. Pełne 1000 sztuk złota. Reszta w swoim czasie.
- Jak to? Tylko 1000 złota? Umawialiśmy się na 2000 tysiące złota i miały one do mnie trafić dzisiaj.
- Nie i koniec - Stanowczo odpowiedział Basso.
Natomiast Garrett podsłuchując rozmowę był już przekonany o spisku ze strony Maggie. Ale dlaczego Basso? Nawet jego wierny paser go zdradził. W tym czasie złodziej spojrzał się jeszcze na strażnika i poczuł złość jak nigdy do tej pory. Garrett tylko czekał i pomyślał.
- Nawet gdybym chciał coś zadziałać nie mam broni. Za chwilę jednak pewna myśl mu przyszła do głowy.
- Mój sztylet, może go nie zabrali? - Mruknął pod nosem złodziej. Garrett po chwili poszukiwań znalazł upragniony sztylet , który był schowany w bucie (ot, dobra kryjówka) spojrzał jeszcze na strażnika i los chciał aby w tym momencie właśnie schodził po schodach. Gdy Garrett upewnił się, że nikt nie pilnuje wejścia do pokoju w którym znajdował się jego paser i Maggie szybko wszedł do pomieszczenia i powiedział jedno jedyne słowo w stronę zaskoczonego Bassa ,,Żegnaj". Jego sztylet wbił się w klatkę piersiową Bassa, a plama krwi w szybkim tempie zalała jego pokój, Garrett wziął formułę i ze szyderczym uśmiechem spojrzał się na Maggie.
- Proszę cię nic mi nie rób, ja tego wcale nie chciałam zrobić. - Powiedziała przerażona Maggie zamykając oczy.
- Ale to zrobiłaś - Odrzekł Garrett.
Maggie była już pewna, że nie dożyje następnej minuty, gdy usłyszała z ust Garretta słowa
- Pamiętaj ze mną nigdy nie wygrasz. Tym razem oszczędzę ci życia, ale pamiętaj będę miał cię na oku do końca mojego życia - Odpowiedział spokojnym tonem Garrett.
Gdy Maggie otworzyła oczy zauważyła tylko przybiegającego właśnie strażnika, otwarte okno i zalanego w kałuży krwi Bassa, ani formuły ani Garretta już tam nie było...

Do tego parę rysunków dotyczących opowiadania

Garrett z obolałą głową
http://imageshack.com/a/img18/8260/ekxv.jpg
Złodziej otwiera kraty wytrychem
http://imageshack.com/a/img845/9053/jjmx.jpg
Rozmowa Bassa z Maggie, Garrett podsłuchuje
http://imageshack.com/a/img691/2042/wbm4.jpg
Śmierć Bassa
http://imageshack.com/a/img197/6772/p9hg.jpg
Rozpacz Maggie, Garretta już nie ma...
http://imageshack.com/a/img841/5130/c1ox.jpg
Cokolwiek masz, jest już moje - Thief
http://imageshack.com/a/img30/2549/pkhd.jpg
Wszystkie rysunki zostały wykonanie ręcznie, rysunek z śmiercią Bassa jest zrobiony na dwóch kartkach
Napis cokolwiek masz, jest już moje THIEF został wykonany z kuleczek z bibuły natomiast litery H i E w słowie Thief zostały namalowane farbą

Spowity mrokiem loch, w którym się znalazł, do złudzenia przypominał cele Więzienia Rozpadlin. Po ostatnim pobycie jednak wiele się zmieniło. Strugi lodowatych kropel wody obficie spływały po ścianach, metalowe kraty okryła już rdza, zaś w powietrzu czuć było stęchliznę i nieprzyjemny odór współwięźniów, którzy o higienie zmuszeni byli zapomnieć. Przewracając się na bok, złodziej nadział się dłonią o coś ostrego. Uroniwszy kilka kropel krwi, Garrett wytężył wzrok i ujrzał stertę ludzkich kości. Nim zerknął bliżej, do krat podszedł znajomy jegomość. Nie wypowiadając krzty słowa, Steve z lekkim uśmiechem w kącikach ust i pogardą padającą wprost z fałszywych oczu, które rozświetliły płomienie trzymanej pochodni, przystał na chwilę przy celi. Nacieszywszy oczy, odwrócił się na pięcie, szyderczo śmiejąc się. W blasku światła Garrett rozpoznał czwarty blok więzienny. Jego ciemnica była dawnym miejscem przetrzymywania Kusego. Leżące kości z pewnością należały do tego łachera. Nie wyczekując ni chwili dłużej, Garrett chwycił dwie drobne sztuki, złamał je i prowizorycznymi wytrychami począł otwierać spowity czasem zamek. Konfrontacja mistrzowskich umiejętności z mechanizmem Młotodzierżców nie trwała długo. Krótkie skrzypnięcie krat nie zbudziło śpiącego u góry strażnika. Także pozostali więźniowie pozostali obojętni na chwilowy zgrzyt, który umilkł równie szybko. Ich agonia i cierpienie, wewnętrzna walka z bólem i dopadającym szaleństwem, była jedyną rzeczą, jaka im pozostała. W pewnym momencie jęki dogorywających i pozbawionych nadziei przeszył przerażający krzyk z sąsiedniego pomieszczenia. Służyło ono onegdaj Młotodzierżcom jako sala tortur. Z pewnością nowy posesor potrafił wykorzystywać atuty pozostawionych tam narzędzi. Ignorując błagalne wołania o pomoc z naprzemiennymi archaiczni bluzgami, Garrett odwrócił się w kierunku korytarza prowadzącego wprost do dawnej fabryki Zakonu Młota. Była to jedyna rozsądna droga na powierzchnię. Błyskawicznie przemykając w plamach światła, pozostając w ciągłej symbiozie z mrokiem, wytężając koci wzrok i nietoperzy słuch, złodziej zdołał ominąć kilkoro nierozgarniętych strażników. Dawną potęgę Młotodzierżców zbezczeszczono, tworząc składnicę mniej wartościowych przedmiotów. Piece usunięto, kraty wyłamano, a niemalże w każdym wolnym kącie pozostawiono skrzynie z odzieżą i narzędziami. Zapewne wartościowe dobra przechowywano w dawnych barakach.

Ku uciesze kres ucieczki był już bliski. Przed złodziejem czekała przeprawa przez nawiedzoną kopalnię. Jednak nie były te same tunele, których Garrett swego czasu zaszczycił swą obecnością. Mrok był gęstszy i przytłaczający. Niemal oplatał swymi mackami ciało, próbując jednocześnie przedrzeć się do jeszcze trzeźwo myślącego umysłu. Wszechobecna cisza nie wróżyła ni dobrego. Żadnego światła, ni dźwięku. Na nieproszonego gościa czaiło się coś nieznanego...

Zachęcam również do udziału w artystycznym konkursie polskiego forum społeczności wokół Garretta i jego uniwersum. Detale pod: http://www.thief-forum.pl/viewtopic.php?f=6&t=6154

Brukowe Ciemnice wyglądały posępnie i zapewne tak samo ponuro jawiły się teraz, jak i w chwili ich wybudowania ponad 300 lat temu. A jakże by inaczej, miały w końcu być gorzkim domem dla niegodziwych ludzi, hotelem dla morderców, gwałcicieli i złodziei.
Szare ściany i pokryta zatęchłym sianem podłoga były tym, co jako pierwsze ukazało się Garrettowi. Sekundę, może dwie później do jego umysły doszedł impuls analizujący dane wdychanego powietrza – zastałego i wilgotnego, pachnącego nieprzyjemnie szczurzymi odchodami i ludzkim moczem. Jak uroczo, Garrett, jak uroczo...
Mężczyzna podniósł się, czując nieprzyjemną wręcz lekkość i uporczywy, tępy ból głowy. Smukłe palce potarły potylicę, wyczuwając delikatne rozcięcie i zakrzepłą w dotyku krew, a gdy ręka powoli przejechała od ramienia do klatki piersiowej Garrett z niezadowoloną miną stwierdził, że pozbawiony został całego swojego oręża – od składanego łuku i wielofunkcyjnych strzał, aż po najdrobniejsze ostrza, ukryte zazwyczaj tu i ówdzie w zakamarkach jego stroju.
Nie podobało mu się to – ani jego nowe lokum, ani brak broni, ani tym bardziej nieprzyjemny ból głowy.
Robota u Verminusa wcale nie była taka banalna, właściwie może nie chodziło o samą robotę, jak o jej zakończenie. Jak mógł być aż tak nieostrożny? Zaatakowany w ciemnej uliczce, roztargniony i zamyślony stał się łatwym celem, zbyt łatwym, a niech to! Karą za takie głupie niedopatrzenia był pobyt w więzieniu, do tego najlepszym, jakim aktualnie mogło pochwalić się Miasto.
- Ciężki poranek, co nie?
Mistrz złodziejskiego fachu uniósł nieco głowę i zmrużył oczy. Na korytarzu co jakiś czas paliły się pochodnie, oświetlając mroczne wnętrza Brukowych Ciemnic, ale pech lub szczęście sprawiło, że idealnie przed celą Garretta nie było żadnego źródła światła i to stamtąd, a jakże by inaczej, dobiegało pytanie.
- Poniekąd – odparł, podchodząc do krat. – Cóż sprowadza taką mademoiselle do takiego miejsca? Raczej nie piękne widoki i zapierający dech w piersiach krajobraz.
- Nie wiem jak tobie, ale mnie osobiście brak tchu – parsknęła cicho kobieta, nie wychylając się jednak z mroku nawet o milimetr. – Powiedzmy, że potrzebuję nieco twojego złodziejskiego talentu, Garrecie.
- Chwilowo jestem – zaczął cichym, acz rozbawionym głosem – odrobinę niedostępny.
- Nonsens – stwierdziła kobieta, a wraz z jej jednym, pewnym słowem zamek kraty szczęknął cicho i same odrzwia otworzyły się szeroko. – Zabierz swoje rzeczy – przed złodziejem upadł tobół z jego sprzętem – i chodź. Nie mam zbyt wiele czasu, mistrzu złodziei.
Mężczyzna pochylił się pakunkiem i sprawnie zaczął wkładać swoje narzędzia w należne im miejsca przy własnym stroju. Przez cały ten czas znajdował się w korytarzu i choć bardzo starał się dostrzec, kim jest jego tajemnicza rozmówczyni, postaci jej nie mógł oddzielić od mroku przy ścianie.
- Kim jesteś? – zapytał, mocując ostatnie noże przy pasie. – I czego pragniesz?
- Nazywają mnie Nienazwaną i może niech już tak pozostanie, Garrecie. Przed tobą znajduje się dwóch strażników, którzy znajdą cię za około piętnaście sekund, jeśli nie ruszysz się i nie zaczniesz być duchem, mój drogi. Spotkamy się w kamieniczce numer 13 w Południowej Dzielnicy. Tam dowiesz się, czego potrzebuję i czego od ciebie wymagam. A teraz... idź.
Mężczyzna zmrużył nieco oczy i stopą pchnął drzwi własnej celi, które szczęknęły z zamkiem. Zza rogu wyłonił się pierwszy strażnik, a Garrett dopadł cienia przy ścianie w ostatniej chwili. I jak się okazało w mroku tym był właściwie on jeden sam.

''Pisanie o tym, że Garrett został porwany przez Maggie nie ma sensu''

Nie jest to zupełnie bez sensu, Garrett to człowiek, który zrobi wszystko, tylko by osiągnąć swój cel, a tym razem jego zadaniem była Formuła. Kobieta mogłaby ucierpieć w starciu Garretta ze strażnikami bowiem Złodziej na pewno nie poddałby się bez walki. Po co ryzykować? Jeśli można było spokojnie dać mu Formułę i później znienacka mu ją odebrać. Maggie to także postać, która przywiązuje dużą wagę do rzeczy materialnych, więc to też może świadczyć, że właśnie ona wykradła Formułę nieprzytomnemu Garrettowi. Ponadto Maggie miała czerwone paznokcie ;)

Garretta obudził intensywny dźwięk uderzania kluczem o kraty celi, w której jak się okazało, został zamknięty. Powoli podniósł się z zimnej podłogi. Ból głowy był nie do zniesienia, przed oczami cały czas miał mroczki, ale mimo to jego ręka odruchowo powędrowała ku ukrytej kieszeni, w której powinna znajdować się pałka, lecz niestety jej tam nie było.
- Muszę się stąd jak najszybciej wydostać – pomyślał Garrett.
Rozejrzał się po celi w poszukiwaniu czegoś co by mu w tym pomogło, lecz niczego nie znalazł. W tym wypadku pozostało tylko jedno wyjście.
Błyskawicznie rzucił się w stronę wejścia do celi. Dwoma susami pokonał odległość dzielącą go od strażnika. Wyszarpnął mu klucz, którym ten cały czas wystukiwał, irytujący już złodzieja, rytm, po czym szybkim, celnym ciosem w grdykę posłał klawisza na ziemię zanim ten zdążył wydać z siebie choćby najcichszy dźwięk. Złodziej szybko wydostał się z lochu. Kiedy podszedł do strażnika żeby go przeszukać, zauważył, że pilnował go nie kto inny jak Bober.
- Niewinna duszyczka? Dobre sobie – powiedział włamywacz i kopnął stygnące zwłoki nieszczęśnika.
W jego kieszeniach znalazł sztylet i pomiętą karteczkę, z której dowiedział się, że za jego porwaniem stała Maggie. Fala złości przetoczyła się przez jego oblicze, ale, jak przystało na zawodowca, szybko się opanował.
- Jeszcze się policzymy - obiecał.
Obejrzał całą salę i stwierdził, że najlepszą możliwą drogą ucieczki jest okno. Podkradł się do niego i ostrożnie wyjrzał. Od widoku który rozpościerał się z okna dostał zawrotów głowy. Okazało się że jego więzienie znajdowało się w wierzy, a do ziemi miał jakieś dziesięć metrów. Garrett wziął głębszy oddech, dla uspokojenia, po czym złapał się parapetu i delikatnie opuścił szukając oparcia dla nóg. Kiedy znalazł już pewne punkty oparcia zaczął powoli schodzić po ścianie na niższe piętro gdzie znajdowała się sypialnia Valentin’a, którą teraz przejęła jego morderczyni.
Gdy dotarł do odpowiedniego okna otworzył je delikatnie, przeszedł przez nie i schował się za ciężką zasłoną, która oddzielała go od pokoju. Już miał zamiar wyjść z za niej i wbić Maggie sztylet między żebra, kiedy usłyszał cichą rozmowę dobiegającą z wnętrza pokoju.
- Nie przejmuj się, on już nie będzie sprawiał problemów.
- Zabiłaś go? – ku zaskoczeniu Mistrza Złodziei drugi głos należał do jego pracodawcy i informatora Bass’a
- I ty Brutusie? – zapytał w myślach Garrett i słuchał dalej
- Nie, jest zamknięty w lochu. Nie jest w stanie uciec.
- Jeśli tak uważasz to jeszcze go dobrze nie znasz, ale to już nie mój problem. Mam to czego chciałem. Tu jest twoja zapłata. Tyle ile się umawialiśmy. Proszę.
- Interesy z tobą to czysta przyjemność.
Po chwili rozległ się trzask zamykanych drzwi. Włamywacz odczekał jeszcze chwilę i wyszedł zza zasłony. Nie mówiąc nic podszedł do Maggie i dźgnął ją kilkakrotnie w brzuch. Przez chwilę patrzył jak jej ciało osuwa się na podłogę, po czym podszedł do łóżka i zabrał sakiewkę leżącą na stoliku nocnym.
- To powinno pokryć koszty nowego ekwipunku, a z tobą Bass porozmawiam sobie później – pomyślał.
Kilka chwil później, po ominięciu pozostałych przy życiu strażników, opuścił teren posiadłości i udał się do miasta na pogawędkę ze swoim zleceniodawcą.