Recenzja gry Expeditions: Conquistador - turowej strategii z elementami RPG - Strona 2

To niestety wyczerpuje zbiór wszystkich możliwych postaci – w trakcie gry nie mierzymy się ani z dzikimi zwierzętami, ani z jakimikolwiek bossami. Oznacza to, że wszystkie potyczki zamykają się w puli dziesięciu istniejących profesji. Mocno cierpi na tym różnorodność zabawy, która szybko staje się powtarzalna – i to mimo odmiennego otoczenia czy nietypowych wyzwań, przed jakimi stajemy podczas walki (jak np. schwytanie złodziei lub starcie z własnym widmem). Dodatkowym mankamentem jest przy tym ograniczony rozwój bohaterów, którzy mogą osiągnąć maksymalnie pięć poziomów doświadczenia (przy czym zdolności zdobywane na dwóch najwyższych są takie same dla całej drużyny). W rezultacie szybko uzyskujemy zespół złożony z samych weteranów i wszystkie potyczki toczymy w niemal identyczny sposób, wykorzystując ciągle te same umiejętności. O ile więc początkowo awansowanie towarzyszy i różny ich dobór może budzić pewne emocje, o tyle od pewnego momentu walka staje się nudną koniecznością.

Niektóre potyczki można sobie ułatwić.

Nie widziałem innego sposobu ratunku dla nas, jak w gruzy obrócić miasto najpiękniejsze na świecie

Mieszane uczucia budzi również fabularna warstwa rozgrywki. Założenia są bardzo ciekawe: jako konkwistador pochodzący w zasadzie znikąd nie mamy za wiele do powiedzenia i prędzej czy później zostajemy wrzuceni w tryby wielkiej politycznej machiny, gdzie ścierają się interesy różnych środowisk. Przykładowo możemy wspomóc króla Montezumę w zdławieniu buntu Totonaców albo stanąć po stronie hiszpańskich zdobywców lub wesprzeć powstanie niepokornych Indian przeciw ich prawowitemu władcy. Tak czy inaczej pełnimy rolę chłopca na posyłki i wykonujemy rozkazy. Wprawdzie da się lawirować pomiędzy różnymi stronnictwami, ale prędzej czy później trzeba dokonać wyboru. Cały problem polega na tym, że wszystkie strony konfliktu są równie krwiożercze i niemoralne, a zlecane przez nie misje zmuszają do uczestnictwa w wątpliwych etycznie spektaklach śmierci. Teoretycznie oparcie gry na takiej „moralnej skali szarości” jest doskonałym pomysłem (i oddaje atmosferę tamtych czasów), jednak w praktyce może budzić niesmak podczas faktycznej rozgrywki. Trudno bowiem czerpać radość z mordowania niewinnych i często nieuzbrojonych wieśniaków lub z zatruwania pięknych, dziewiczych rzek (czego konsekwencją jest zabójcza plaga pochłaniająca tysiące istnień).

Montezuma i Tenochtitlan (największe miasto w regionie) w swojej pełnej „krasie”.

Warto przy tym wspomnieć, że gra mimo wszystko oferuje pewien zakres swobody podczas podejmowania niektórych decyzji. Istnieje kilka zróżnicowanych zakończeń, a przebieg rozgrywki może być inny w zależności od tego, jakich członków drużyny posiadamy, w jakiej są kondycji i jakie opcje dialogowe wybieramy podczas poszczególnych rozmów. Teoretycznie jest to więc swego rodzaju sandbox, jednak liczba możliwych do zaliczenia misji okazuje się dość mizerna, podobnie jak i interaktywnych lokacji (czyli takich, w których możemy cokolwiek zrobić). Zaliczenie wątku głównego oraz większości misji pobocznych zajmuje około 20–25 godzin, co stanowi całkiem niezłe osiągnięcie, ale w gruncie rzeczy jest to doznanie jednorazowe. Wynika to głównie z faktu, że chociaż możemy dokonywać pewnych ogólnych wyborów, to jednak zdecydowana większość wydarzeń jest narzucona z góry i różni się jedynie szczegółami (np. obecnością wybranych postaci na polu bitwy lub liczebnością wrogów). Przy drugim podejściu do zabawy naprawdę widać, że nasza wolność jest ściśle ograniczona.

Śmiertelnie ranione jest moje serce!

Expeditions: Conquistador w żadnym razie nie urzeka oprawą graficzną, która okazuje się niezbyt szczegółowa, pozbawiona jakichkolwiek efektów specjalnych i po prostu brzydka. Dużo lepiej prezentuje się warstwa muzyczna – wśród utworów przygrywających w tle można znaleźć kilka perełek, w doskonały sposób uzupełniających klimat gry. Szkoda tylko, że kompozycji jest tak niewiele – da się je policzyć dosłownie na palcach obu dłoni. To zaś sprawia, że po pewnym czasie całość soundtracku praktycznie zna się na pamięć.

Wulkan prezentuje pełnię możliwości silnika graficznego.

Tutaj dochodzimy do kluczowego problemu Conquistadora – małego budżetu. W trakcie rozgrywki nie sposób oprzeć się wrażeniu, że wiele rzeczy zostało zrobionych na pół gwizdka, niedopracowanych albo ledwie zarysowanych. Nie ulega wątpliwości, że ambicje twórców były ogromne – gorzej z ich realizacją. Liczba możliwych do zaliczenia przygód jest stosunkowo niewielka, a system rozwoju postaci zdecydowanie zbyt prosty. Szkoda też, że nie da się stworzyć osobnego stronnictwa i działać na własną rękę – można jedynie służyć innym. Zawodzą również bitwy powtarzające ciągle ten sam schemat oraz wydarzenia losowe, które po pewnym czasie zalicza się odruchowo. To wszystko składa się na grę początkowo nęcącą ciekawym uniwersum, sandboksową budową i nieszablonową fabułą, jednak ostatecznie po prostu nudną i nazbyt ograniczoną. A szkoda, bo twórcy ze studia Logistic Artists posiadają spory potencjał. Miejmy nadzieję, że w przyszłości spożytkują go nieco lepiej.