Black Mirror III - recenzja gry - Strona 4

Towarzysząca nam przez całą grę muzyka jest kapitalnie dobrana, z rzadka, w mocniejszych momentach, wybija się na plan pierwszy, kiedy jest to konieczne do zaakcentowania grozy sytuacji, a przez większość czasu świetnie podkreśla to, co obserwujemy na ekranie. Pomijając trochę zbyt posągowy głos siostry Antolini, reszta postaci została doskonale zdubbingowana, a te, z którymi spotykamy się po raz drugi – przez tych samych aktorów co poprzednio.

Grę w Polsce, tak jak i wcześniejsze części, wydano w wersji kinowej i w zasadzie raczej bez większych błędów, choć wyłapałam parę niezbyt trafnie przetłumaczonych kwestii czy nazw przedmiotów, jak np. przebranie członka znanego fanom Zakonu nazwane po prostu szatą zakonną, co absolutnie w tym wypadku nie oznacza tego samego. Ale to już jakby tradycja, wynikająca z faktu, że zespół przekładający grę nie widział jej zapewne na oczy. Mam też jakieś niejasne odczucie, że jedna z zagadek w wersji niemieckiej była dużo lepiej objaśniona, ale ponieważ w tę edycję grałam już dawno, nie będę się upierać.

Łamigłówki – bardzo ważna składowa dobrej przygodówki, a taką niewątpliwie jest Black Mirror III – są na poziomie zbliżonym do tych z drugiej części, choć chyba trochę mniej jest tym razem minigierek. Jednak ich minimalny niedobór z nawiązką wynagradzają takie wyzwania jak labirynt cieni (rewelacyjny!) czy układanie szkieletu z kości. Poza tym mamy mnóstwo zadań typu: dostawanie się do zamkniętych pomieszczeń (albo wydostawanie z nich), otwieranie różnych skrytek czy „wypraszanie” osób uniemożliwiających nam zrobienie czegoś w danym miejscu.

Zamkowa biblioteka – jedno z niewielu pomieszczeń,które pozostały takie jak przedtem.

Generalnie cały czas coś się dzieje, co chwilę pojawiają się kolejne wpisy w dzienniku oznaczające uaktywnianie się następnych zadań i stale mamy pełne ręce roboty, a przy tym wiemy (dzięki pamiętnikowi i dość logicznie rozwijającej się akcji), gdzie i co powinniśmy dalej zdziałać.

W grze nie ma może aż takich zaskoczeń fabularnych jak te z drugiej części, ale tu z kolei adrenaliny dostarczają sytuacje, kiedy Adrian przestaje być sobą. Poza tym paru bohaterów drugoplanowych okazuje się mieć co nieco za uszami i nie do końca być takimi, jakimi próbują się przedstawiać. No i nie brak takich dramatycznych akcentów jak porwanie i uwięzienie, jak paru nieoczekiwanych nieboszczyków czy nawet próba samobójcza. A przy tym wszystkim całość nie jest pozbawiona delikatnie zaznaczonego sarkastycznego poczucia humoru głównego bohatera (co zresztą pamiętamy i z poprzedniej części), widocznego w rozmowach czy komentarzach. Poza tym w grze można dopatrzeć się czegoś w rodzaju easter eggs – tekturowej figurze Adriana w hotelu da się domalować wąsy, hasło do komputera Phila, które pracowicie musimy odkryć, wystarczy zastąpić jednym z uniwersalnych haseł do BIOS-u, a numery do szafy pancernej Murraya to tajemnicze liczby prześladujące Hurleya z serialu Lost, dzięki którym wygrał na loterii.

Zakończenie tej odsłony sugeruje zarazem finał całej trylogii, choć... Jest tam pewien motyw, który może dać do myślenia i na bazie którego, kto wie, być może autorzy zechcą stworzyć kolejną grę. Pożyjemy, zobaczymy. Na razie przeczekajcie cierpliwie napisy końcowe, bo po nich następuje bonus, zarówno w postaci paru wyjaśnień fabuły, jak i jeszcze jednego filmiku w Dodatkach.

Katarzyna „Kayleigh” Michałowska

PLUSY:

1. wciągająca historia, tłumacząca wątki z poprzednich odsłon;
2. ciekawe, niepapierowe postacie;
3. bardzo przyjemna grafika;
4. sporo emocjonujących przerywników filmowych;
5. doskonale dobrana ścieżka muzyczna;
6. dodatki i inny niż w „dwójce” sposób ich odblokowywania;
7. mroczny klimat, zwłaszcza momenty, kiedy do głosu dochodzi drugie ja bohatera;
8. dużo interesujących i różnorodnych łamigłówek;
9. wątki poboczne jako nagroda za dokładne eksplorowanie świata gry;
10. pamiętnik Adriana;
11. opcja współdziałania z drugą grywalną postacią.

MINUSY:

1. nijaka siostra Antolini;
2. mniej spektakularnych zwrotów fabularnych niż poprzednio;
3. niekiedy zbyt powolne przemieszczanie się bohatera;
4. dla niektórych – wyszukiwanie dodatków.
Poprzednia Strona
1 2 3 4