autor: Marek Czajor
Grand Theft Auto: Vice City Stories - recenzja gry
Kolejna odsłona najpopularniejszego gangsterskiego cyklu po raz drugi gości na ekranikach PSP. Tradycyjnie czeka graczy mnóstwo strzelania, jeżdżenia, odkrywania bonusów i kompletowania „zbierajek” itd. Oryginalności niewiele, zabawy – co niemiara.
Recenzja powstała na bazie wersji PSP.
W dziedzinie gier gangsterskich na PSP od roku rządzi GTA: Liberty City Stories. Mimo szumnych zapowiedzi, konkurencja w postaci Gangs of London czy Ojca chrzestnego nie ma najmniejszych szans w konfrontacji z produktem Rockstar Games, ani pod względem rozmachu wykonania, ani grywalności. A kto ma? Jest ktoś taki, a mianowicie następna, odsłona serii GTA na handhelda Sony. Czy GTA: Vice City Stories zdetronizowało starszą siostrę i samodzielnie rządzi na górze? I tak, i nie, gdyż jest to po prostu kolejny odcinek serii, ani gorszy, ani lepszy (no, może trochę) od GTA: Liberty City Stories. Przełomu nie ma, ale po kolei.
Jest rok 1984. Do jednostki wojskowej w Vice City przybywa nowy żołnierz – Victor „Vic” Vance. Rekrut, któremu marzy się kariera wojskowego, trafia pod skrzydła zdemoralizowanego sierżanta Martineza, który pobyt w armii traktuje jako przykrywkę do robienia brudnych interesów na mieście. Wbrew swojej woli Vic zostaje wciągnięty w jego ciemne sprawki, a finał jest łatwy do przewidzenia – armia pozbywa się młodego wojaka. W tych ciężkich chwilach przyda się głowa na karku, stare kontakty, no i rodzina. W tym ostatnim aspekcie gra nawiązuje do osnowy fabularnej towarzyszącej całej serii, bowiem Victor jest bratem Lance’a Vance’a, znanego wszystkim posiadaczom PS2 z GTA: Vice City.
Mimo iż wprowadzenie do gry jest bardzo lakoniczne, nietrudno się domyśleć, że to ty wcielasz się w skórę Vance’a i to przed tobą gangsterski żywot w miejskiej dżungli. Fabuła „przeciąga” cię po wszystkich zakamarkach Vice City, stawiając co rusz na drodze nowe zadania i zleceniodawców. Muszę przyznać, że początkowo historia Vica niezbyt mnie zaintrygowała. Co może być ciekawego w byciu „cynglem” jakichś pijaczków, ćpunów i kubańskich żuli oraz w plątaniu się po szemranych, ubogich dzielnicach? Dopiero po kilku godzinach zabawy, kiedy interes zaczyna mieć charakter rodzinny i akcja rusza z kopyta do przodu, zabawa zaczyna być naprawdę przednia.
Bohater, którego animujesz nie ma zbyt sympatycznej aparycji. Ot, taki wygolony na zero czarnoskóry mięśniak, z którym zetknięcie się wieczorem na klatce schodowej może przyprawić o zawał serca. Przypomina nieco Carla Johnsona z GTA: San Andreas, z tym, że tam wygląd CJ-a można było dowolnie kształtować (poprzez odpowiednią dietę, treningi na siłowni, wizyty u fryzjera i mistrza tatuażu), a tutaj z Vicem niewiele da się zrobić (możesz go co najwyżej lepiej ubrać). Niestety, pomysł systematycznego odżywiania głównego bohatera zarzucony został już w GTA: Liberty City Stories.
