Auta: Przygody w Chłodnicy Górskiej - recenzja gry

Nie rozumiem tej amerykańsko-europejskiej degrengolady w temacie gier dla dzieci. Twory te, będące w opinii wielu masłem maślanym, zdają się na dziś dzień rozumieć tylko Japończycy. Przytłacza dystans pomiędzy tym, co wychodzi w Kraju Kwitnącej Wiśni, a mizernymi próbami podjęcia tematu „rodzinnej” rozrywki wirtualnej ze strony drużyny reszty świata. Auta: Przygody w Chłodnicy Górskiej tylko potwierdzają, że w zamerykanizowanej części globu „gra dla dzieci” automatycznie oznacza łopatologicznie proste zagadki-gierki, gameplay trwający góra 2 godziny oraz śladowe pozostałości plastra miodu. Ot, korporacyjny wytwór, schodzący z taśmy produkcyjnej z gracją spełniającego unijne normy Big Maca.

Przygody w Chłodnicy Górskiej to jedna z dwóch produkcji opartych na filmie Disneya-Pixara pt. Auta. Składa się na nią zestaw 10 mini-gierek, wśród których znajdziemy zarówno typowe sprawnościówki, jak i proste przygrywki logiczne. Wszystko to podane jest w sympatycznej, całkowicie spolszczonej otoczce. Polski lektor na głos czyta wszystkie instrukcje i pozycje w menu, postacie w oszczędnych cut-scenkach mówią rodzimymi głosami, ogólnie klimacik jest całkiem pozytywny. Problem pojawia się jednak w momencie rozpoczęcia właściwej zabawy. Okazuje się, że oferowane nam tu atrakcje prezentują poziom porównywalny z udostępnianymi w sieci za darmo, amatorsko pisanymi flashami. Na cóż zdadzą się licencjonowane autka, jeśli nieporównywalnie więcej zabawy dostarczyć może przejrzenie odpowiednich kategorii w naszej GOL-owej encyklopedii gierek internetowych? Znowu ktoś będzie mówił, że zrzędzę, ale po wydawnictwie ze wszech miar komercyjnym mamy chyba prawo oczekiwać ździebko więcej?

A owszem, że wygląda to dobrze. Tylko, że nasza rola jest sprowadzona do klikania LPM w odpowiednim momencie.

Mini-gry są dość urozmaicone i byłyby ciekawymi unlockables w jakiejś pełnowartościowej produkcji. Niestety, tutaj stanowią one esencję tego, na co wydajemy pieniądze. Mając jako-taki engine graficzny, nie jest wielkim osiągnięciem designerskim zaprojektowanie kilku do bólu typowych konkurencji, których sens zazwyczaj sprowadza się do wciskania przycisku myszy w odpowiednim czasie i miejscu (choć w sumie jakby się zastanowić, to na tym polega większość gier na PC... hmm, nieważne). Przyjrzyjmy się więc, co my tu mamy. „Daj czadu!” – powtarzanie widocznej na ekranie sekwencji przycisków, dodatkowo ciekawie połączone z elementarną lekcją rytmiki. „Luigi Fantastico” – poruszając myszką ruszamy wózkiem widłowym i łapiemy rzucane nam z góry opony. „Do pełna!” – znów powtarzanie zadanej sekwencji przycisków. W „Tajemnicy Chłodnicy Górskiej” – przyglądamy się planszy z ulotkami, a następnie po jej wymieszaniu musimy przywrócić ją do pierwotnej postaci. „Przegląd u Wójta” – przeciągamy kursor myszki przez rurkę, uważając, by nie dotknąć jej krawędzi. I tak dalej, nie ma sensu wymieniać wszystkich „atrakcji”. Jak widać, nie jest to nic, czego współczesna scena flashowa by do dziś nie opanowała.