autor: Michał Basta
Earth 2160 - recenzja gry
Earth 2160 jest jednym z najlepszych RTS-ów dostępnych na rynku. Jest w nim wszystko, co powinno być w solidnej strategii: niebanalna fabułą, nietuzinkowa grafika, przeogromna liczba budowli oraz pojazdów.
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
Ładniej, więcej, lepiej – te trzy proste słowa w pełni oddają myśli wszystkich graczy, z niecierpliwością oczekujących na kontynuację swoich ulubionych tytułów. W tej grupie na pewno są oddani fani polskiej strategii czasu rzeczywistego o nazwie Earth. Po sequelu oraz kilku dodatkach przyszedł czas na długo oczekiwaną część trzecią, sprawdźmy, czy autorom udało się po raz kolejny z dobrego stworzyć lepsze.
Już na początku chciałbym się do czegoś przyznać. Bardzo lubię RTS-y i zaliczyłem (bez głupich skojarzeń proszę) ich naprawdę wiele. Pomimo tego nigdy nie mogłem przekonać się do serii Earth. Kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z 2140, od razu coś mnie od niej odrzuciło. Myślałem, że nowy silnik i inny sposób rozgrywki w 2150 odmienią moje zdanie na temat tego tytułu. Niestety w tę produkcję również się nie wgryzłem, więc kiedy otrzymałem do recenzji trzecią część cyklu wcale nie byłem w siódmym niebie.
Po długotrwałej i wyniszczającej wojnie prowadzonej między Dynastią Euroazjatycką (Eurasian Dynasty), Zjednoczeniem Cywilizowanych Stanów (United Civilized States) oraz Korporacją Księżycową (Lunar Corporation) została zniszczona Ziemia. Wszystkie frakcje zdołały jednak w porę wysłać w kosmos statki z ocalałymi kolonizatorami i przystąpiły do odbudowy swojej potęgi. Po odpowiednim wzmocnieniu sił doszło do kolejnego konfliktu, tym razem o dominację w Układzie Słonecznym. Podczas prowadzonych walk do wojny przystąpiła kolejna rasa – Morphidzi, czyli obcy zamieszkujący większość odkrytych planet. Z tej wybuchowej mieszanki cało może wyjść tylko jedna ze stron.
Na pierwszy rzut oka fabuła nie prezentuje się zbyt odkrywczo i wciągająco, na szczęście wraz z zagłębianiem się w rozgrywkę staje się coraz ciekawsza. Autorzy przygotowali cztery kampanie, po jednej dla każdej frakcji. Wprawdzie trzeba je przechodzić w sztywno ustalonej kolejności, ale dzięki temu zabiegowi udało się stworzyć i przedstawić naprawdę dobrą opowieść, skupiającą się na przygodach kilku głównych bohaterów, a nie tylko na ogromnym konflikcie potężnych organizacji. Nie chcę tutaj zdradzać więcej szczegółów, aby nie popsuć przyjemności płynącej ze stopniowego poznawania wszystkich wątków, ale muszę przyznać, iż za warstwę fabularną należy się duży plus, tym bardziej że większość twórców RTS-ów traktuje ten element po macoszemu.
