Need for Speed: Hot Pursuit 2 - recenzja gry

Równoległe przygotowywanie gry przez kilku producentów można śmiało przyrównać do zawodów kucharskich - niby każdy startujący robi tą samą potrawę, jednak efekt ich pracy smakuje inaczej. Need for Speed: Hot Pursuit 2 na konsolę PlayStation 2 to świetna gra wyścigowa, z ładną grafiką, przyjemną dla ucha muzyką, poczuciem szybkości, itp. Wersje na Xboxa i GameCuba są już ciut gorsze, ale dalej notują się powyżej linii oddzielającej produkcje dobre od tych przeciętnych. Natomiast "Gorący Pościg 2" na PeCecie wypada z tej stawki zdecydowanie najgorzej - jest to nic więcej, jak tylko port ostatnich dwóch wersji bez wprowadzania większych zmian czy rozszerzenia rozgrywki o nowe elementy. Nie znaczy to jednak, że autorzy zaserwowali nam jakiegoś gniota - całość w dalszym ciągu jest niezłą "śmigałką", chociaż brakuje w niej innowacji wyróżniających ją spośród pozostałych gier tego typu... Ale po kolei!

Garaż pełen szybkich "fur"

Po obejrzeniu dynamicznego intra (aż chce się grać!), lądujemy w menu głównym. Nie jest może specjalnie „bajeranckie”, jednak nie ma również mowy o pogubieniu się w nawigacji i dotarciu do poszczególnych opcji. Do wyboru mamy pięć trybów rozgrywki: Hot Pursuit, Championship, Single Challenge, Quick Race oraz Multiplayer. W tym pierwszym ścigamy się z przeciwnikami z uwzględnieniem policji oraz ruchu drogowego - wygrać może najszybszy i najsprytniejszy. Mistrzostwa pozwalają nam na rywalizację na "pustych" trasach, zaś w pojedynczym wyścigu definiujemy wszystkie parametry i... jazda. Natomiast w Quick Race zostajemy rzuceni na dowolną mapę z dowolnym samochodem, zaś multiplayera chyba nie muszę omawiać.

Liczba samochodów, pomimo, że została zmniejszona w porównaniu do wersji na PlayStation 2, budzi uznanie. Rywalizację zaczniemy od "cieniasów" w stylu Vauxhalla VX220 czy Opla Speedstera, by później przenieść się na BMW M5, Dodge Vipera GTS, Ferrari 360 Spider, itp. Jeżeli dalej nie trafiłem w Wasze gusta, to muszę dokończyć listę - pod koniec gry będziemy śmigać takimi "odrzutowcami" jak Lamborghini Murciélago, Ferrari F50, Lamborghini Diablo VT 6.0 i McLaren F1 LM. Oczywiście nie wymieniłem tutaj nawet połowy maszyn - w pełnej wersji dostępnych jest jeszcze kilkanaście innych.

Przy wyborze "fury" kierujemy się głównie jej ceną. Autorzy nie pokusili się o żadne zestawienie czy dane poszczególnych samochodów - opis sprowadza się do kilku zdań wypowiadanych przez lektora ("taki i taki model, rozpędza się do setki w tyle i tyle") oraz wirtualnego modelu, który możemy poobracać w dowolny sposób. Trochę „kiepawo”. Punkty na zakupy (płacimy również za trasy do trybu Single Challenge) zdobywamy za zajęcie trzech czołowych lokat w sześćdziesięciu sześciu wyścigach (czasówki, knock out'y, itp.) pogrupowanych w dwa standardowe "drzewka". Tyle, jeśli chodzi o formalności.

Zawsze chciałem być gliniarzem...

Podobnie jak w Hot Pursuit numer jeden, tak i w "dwójce" możemy zająć miejsce szlachetnych stróżów prawa. Piraci drogowi nie mają jednak zamiaru grzecznie zjechać na pobocze, a słysząc odgłos syren jeszcze mocniej naciskają na pedał gazu. Aby oduczyć ich takich nawyków musimy zdemolować im samochód lub zablokować drogę ucieczki - stopień trudności w tym trybie sprowadza się do posiadanego radiowozu ("torpedy" nie dogonisz "kaszlakiem" - proste :)) oraz umiejętnego „stukania” w samochód uciekiniera, tudzież spychania go na umieszczone na trasie przeszkody.