Recenzja gry Serial Cleaner – świat według czyściciela zwłok - Strona 2

Tak, mamo, posprzątam pokój

Główną atrakcją Serial Cleanera jest składający się z dwudziestu rozdziałów tryb fabularny. Opowieść poznajemy w sposób podobny do tego z Hotline Miami – pomiędzy kolejnymi zadaniami wracamy do dzielonego z matką domu, w którym otrzymujemy telefonicznie nowe zlecenia oraz możemy wchodzić z otoczeniem w proste interakcje, w rodzaju rozmowy z rodzicielką, przeczytania nagłówka w gazecie czy posłuchania radia. Akcja gry toczy się w latach siedemdziesiątych i autorzy starali się możliwie wiernie odtworzyć tamte realia, stąd regularnie pojawiają się nawiązania do ówczesnej mody, popkultury czy sytuacji politycznej. Wypada to całkiem sympatycznie i dość chętnie sprawdzałem wszystkie dostępne tego typu atrakcje pomiędzy misjami.

Wyzwania umożliwiają rozgrywanie poziomów z określonymi modyfikatorami.

Główny bohater początkowo prowadzi w miarę beztroskie życie, ale przez pociąg do hazardu niebezpiecznie zadłuża się u lokalnej mafii, co zmusza go do przyjmowania coraz bardziej niebezpiecznych zleceń. Fabuła rozwija się bardzo powoli, mocno przyśpieszając dopiero w kilku ostatnich rozdziałach i prowadząc do dość przewidywalnego finału.

Co ciekawe, premierowa wersja gry ma błąd, w wyniku którego bez zdobycia jednej ze znajdziek historia urywa się, nie otrzymawszy właściwego zakończenia... i moim zdaniem w sumie wypadłaby lepiej, gdyby twórcy zamknęli ją właśnie na tym etapie, jedynie mocniej doszlifowując finał w taki sposób, by opowieść nie sprawiała wrażenia nagle przerwanej. Byłby to znacznie logiczniejszy koniec od tego, jaki otrzymujemy w epilogu, niezbyt pasującym wydźwiękiem do reszty historii. A tak fabuła Serial Cleanera pozostawiła mnie z mocnym niedosytem.

Proste początkowo mapki dość szybko stają się bardziej skomplikowane.

Ukończenie kampanii nie wydaje się nadmiernie trudne – choć jeśli nie będziemy szczególnie cierpliwi, to błędy szybko się na nas zemszczą i bez kilku podejść do późniejszych etapów się nie obejdzie. Całość da się przejść w kilka godzin, ale na szczęście autorzy przygotowali też nieco innych atrakcji. Na każdym poziomie możemy spróbować podjąć się dodatkowych zleceń wprowadzających specjalne modyfikatory do rozgrywki – na przykład wyłączenie stożków reprezentujących zasięg widzenia oponentów czy konieczność pozostawania stuprocentowo niewidocznym przez całą zabawę.

Serial Cleaner oferuje też dziesięć dodatkowych zadań inspirowanych filmami, do których dostęp trzeba sobie odblokować. Są to pełnoprawne misje, nieustępujące w żaden sposób tym z głównego trybu fabularnego, a w niektórych przypadkach nawet je przewyższające. Sprzątanie po masakrach w kantynie Mos Eisley czy na pokładzie statku Nostromo to jedne z najciekawszych zleceń dostępnych w grze.

Nie spodobał mi się jednak sposób, w jaki je odblokowujemy. Aby uzyskać do nich dostęp, trzeba odszukać poukrywane w standardowych zadaniach znajdźki w postaci szpul filmowych. Niestety, o ile samo wypatrywanie tych elementów na mapach stanowi nawet ciekawe urozmaicenie, tak produkcja studia iFun4all w żaden sposób nie oznacza ani tego, w których zleceniach się one znajdują, ani nawet – gdzie już je zebraliśmy. W trakcie zabawy udało mi się odblokować siedem z dziesięciu zadań – by uzyskać dostęp do pozostałych trzech, musiałbym mozolnie badać po kolei każde z dwudziestu zleceń w poszukiwaniu przeoczonych elementów.

Dodatkowe poziomy inspirowane są różnymi filmami i pozwalają na przykład posprzątać po ósmym pasażerze Nostromo.

Różowe lata siedemdziesiąte

Do gustu mocno przypadła mi natomiast minimalistyczna oprawa wizualna Serial Cleanera, formą przypominająca wektorowe dokonania Erica Chahi w kultowym Another World. W porównaniu z klasycznym tytułem tutaj jednak, jak na lata siedemdziesiąte przystało, grafika jest znacznie bardziej jaskrawa i kolorowa. Twórcy podeszli z humorem do projektów poziomów oraz przeciwników, tych ostatnich przedstawiając w mocno stereotypowy sposób, co stanowi skuteczną przeciwwagę dla poważnej tematyki gry.

Ciekawą funkcją, choć wpływającą na zabawę w znacznie mniejszym stopniu, niż mogłoby się wydawać, jest możliwość synchronizacji pór dnia ze światem rzeczywistym. Po jej włączeniu poziomy odzwierciedlają sytuację, jaką mamy za oknem – nocą gramy w ciemnościach, natomiast za dnia cieszymy się (nasi przeciwnicy zresztą też) znacznie lepszą widocznością.

Atmosferę świetnie podkreśla także warstwa dźwiękowa, na którą składają się charakterystyczne dla ówczesnych czasów gatunki muzyczne – głównie jazz-funk, ale nie zabrakło też kawałków elektronicznych czy rockowych. Sposób oddania klimatu lat siedemdziesiątych jest jedną z największych zalet Serial Cleanera.

Pomiędzy zleceniami wracamy do swojego domu, gdzie czeka na nas ciepły posiłek przygotowany przez nieświadomą naszej profesji matkę.

Cleaner Fiction

Najnowsza propozycja studia iFun4all to całkiem przyjemny tytuł niezależny, który zapewnia kilka godzin udanej zabawy. Nie wszystko mi w nim do końca zagrało, szczególnie mocno irytowała momentami głupota przeciwników, która zmieniała skradankę w slapstickowe ucieczki w krzaki pod nosem policjantów, ale nie były to elementy, które wpływałyby mocno negatywnie na odbiór całości. Wyjątkiem jest tu jedynie wspomniany błąd związany z epilogiem uruchamianym wyłącznie po znalezieniu określonej znajdźki, ale podejrzewam, że zostanie on szybko załatany.

Jednak oprócz świetnie odzwierciedlonego klimatu lat siedemdziesiątych oraz oryginalnej tematyki tytuł niespecjalnie może się pochwalić jakimiś elementami istotnie wyróżniającymi go na plus. Mamy tu do czynienia z dobrze zrealizowaną grą pozwalającą na przyjemne spędzenie czasu, ale o jakiejkolwiek rewolucji czy nowej jakości nie ma mowy. Serial Cleaner to solidna pozycja warta niewygórowanej ceny, jaką życzą sobie za nią twórcy, ale nie jest to hit, o którym będziemy pamiętać, tworząc zestawienia najlepszych gier tego roku.