Recenzja gry DiRT 4 – w pół drogi pomiędzy DiRT 3 i DiRT Rally

Kiedy półtora roku temu Codemasters oddało do naszych rąk grę DiRT Rally, większość zainteresowanych odetchnęła z ulgą. Brytyjski deweloper porzucił bowiem festynowe klimaty i nie tylko umiejętnie przygotował wspaniały model symulacyjny, ale także świetnie uchwycił ducha poważniejszego współzawodnictwa.

Rally to tytuł, który idealnie wstrzelił się w oczekiwania fanów, znużonych serwowaną papką. Niezwykle efektowną i bez reszty wciągającą niewymagających pełnego realizmu amatorów szybkich samochodów, ale jednak papką. Szczerze mówiąc, po oddechu świeżości, jaki zaserwował DiRT Rally, spodziewałem się, że „czwórka” podąży wytyczoną przez części drugą i trzecią ścieżką. I w pewnym sensie tak się stało, ale nauczeni doświadczeniem twórcy tym razem jednak spróbowali pogodzić ogień z wodą (czy też może hamburgera z sałatką warzywną), co wyszło im... nawet dobrze. Tylko i aż.

Symulacja vs arcade

Rozpoczynając przygodę z DiRT-em 4, możemy wybrać, czy chcemy bawić się w trybie zręcznościowym, czy też wolimy odrobinę realizmu w zachowaniu auta na drodze. To pierwszy znak świadczący o tym, że twórcy zmienili podejście do serii, pragnąc prawdopodobnie w ten sposób wykorzystać dziesiątki tysięcy linijek kodu przygotowanych na potrzeby DiRT-a Rally. Samo wybranie trybu symulacyjnego nie załatwia jednak sprawy, bo jeśli marzymy, by poczuć się niemal jak w prawdziwym rajdowym samochodzie, na wyłączenie czeka jeszcze kontrola trakcji, wspomaganie hamowania i kilka innych czynników mających wpływ na tor jazdy.

W przeciwieństwie do DiRT 3, czwórka doczekała się widoku kamery sponad deski rozdzielczej.

Zmiana każdego z ułatwień bardzo wyraźnie oddziałuje na zachowanie pojazdu, czym część fanów powinna być zachwycona, bo to trochę tak, jakby otrzymać od „Codies” nieplanowaną niespodziankę w postaci drogiego bonusu do DiRT-a Rally. Świetnie daje się odczuć wagę i bezwładność auta – coś, czego niemal pozbawiono poprzednie edycje.

Implementując do gry porządną fizykę, nie zapomniano jednocześnie o ludziach oczekujących wyraźnej kontynuacji. Nie będę się wiele rozpisywać w tym przypadku na temat modelu jazdy, bo jest on niemal identyczny jak w poprzednich częściach. Bączki kręcą się same, w hairpiny wchodzimy bezbłędnie, a rajdówka dosłownie je nam z ręki. To bardzo przyjemne uczucie, mieć tak dużą kontrolę nad pojazdem, co jednak nie do końca współgra z resztą programu. Bowiem pomimo implementacji tak zabawowego trybu, czwóreczki w tytule i możliwości uczestniczenia w zmaganiach typu Land Rush oraz Rally Cross – luzu, barwnych flag, Kena Blocka i Travisa Pastrany próżno tutaj szukać. Cyrk na kółkach odjechał, została smutna rzeczywistość początkującego rajdowca.

Prosty i nieciekawy generator proceduralnych tras.

Tak, WD-40 może się przydać w takich klimatach.

Kariera rajdowca

Codemasters zaproponowało w trybie kariery coś, co nazwano Akademią DiRT. Jest to pełen starych magazynów plac o powierzchni dwustu pięćdziesięciu tysięcy metrów kwadratowych, po którym możemy do woli szaleć w posiadanych pojazdach, stawiając czoła licznym wyzwaniom w stylu gymkhany, rozwalając piankowe bloki i jeżdżąc po dachach kontenerów, ale przede wszystkim, co zalecane jest na samym początku, mamy tu szansę nauczyć się podstaw rajdowej jazdy w przygotowanych przez twórców lekcjach. Nie ma ich może wiele i zazwyczaj są niezbyt wymagające, jednak warto się z akademią zapoznać. Część zajęć to czysta teoria polegająca na przeczytaniu jakiegoś tekstu lub obejrzeniu filmiku wideo. Podobne lekcje odrabialiśmy w nieśmiertelnej grze Richard Burns Rally, a ostatnio w bardzo dobrej, aczkolwiek słabo zauważonej, pozycji Sebastien Loeb Rally Evo.

To miejsce to jednocześnie siedziba naszego zespołu, o ile w końcu zdecydujemy się go założyć. Nie ma jednak takiej potrzeby, bo jeżeli ktoś sobie tego życzy, wszystkie imprezy spokojnie da się odblokować w wypożyczonych samochodach lub nawet w swoich, po ich wcześniejszym zakupieniu za zarobione na rajdach kredyty. Gra ma jednak pewien haczyk i dopóki nie zainwestujemy we własny zespół, nasz garaż pomieści tylko cztery wozy. Dopiero zatrudniając za grubą forsę odpowiednich fachowców, możemy zacząć się rozwijać. W zamian nasze auta będą ulepszane, naprawy w strefach serwisowych potrwają krócej, my otrzymamy niezawodny pojazd, zaś sponsorzy poczują zadowolenie z osiąganych przez nas wyników.

Peugeotem po krzakach. Gra nie posiada satysfakcjonujących uszkodzeń wizualnych, ale mechanicy i tak będą mieli masę roboty z doprowadzeniem auta do stanu używalności. Trochę szkoda jednak, że w czwórce kibice nie wyskakują przed maską na środek drogi.

Mokry sen „borowika”

W garażu trzymamy posiadane fury. Część z nich zdobywamy, wygrywając różne mistrzostwa, ale resztę trzeba kupić. W menu u dilera możemy przebierać w około dziesięciu klasach, od buggy począwszy, poprzez stadionowe ciężarówki i crosscarty, a na R2, R5, NR4/N4 i supersamochodach RX skończywszy. Auta są jednak dość drogie i w grze pojawiła się wzorowana chociażby na Gran Turismo sekcja pozwalająca na nabycie samochodu używanego. Albo jakiegoś starszego, jednak za niebotyczną kasę.

Tu klas jest jeszcze więcej, a decyzja o zakupie takiego pojazdu jak Lancia Delta S4 z przebiegiem dwunastu tysięcy kilometrów za kwotę czterokrotnie przewyższającą cenę nowego Subaru WRX STI NR4 musi być dobrze przemyślana. Co więcej, część wozów może trafić na wyprzedaż, więc warto od czasu do czasu tu zaglądać. Z deklaracji deweloperów wynika, że w grze znalazło się pięćdziesiąt modeli aut – choć sam ich nie liczyłem, najprawdopodobniej nie mijają się oni z prawdą. Są nowości, są starocie jak Mini Cooper S z 1964 roku. Lepiej być nie mogło.