Recenzja gry Warhammer 40,000: Dawn of War III – klasyczny RTS z twistem - Strona 4

Multi na lata?

Znajdź Upiornego Rycerza - gdzieś zaginął w morzu efektów.

Baza przeciwnika i sposób jej niszczenia – podobnie jak oprawa czy niektóre mechanizmy zabawy – wywołały krytykę. Padło przez wielu nielubiane słowo: MOBA. Faktycznie, aby pokonać wroga, trzeba najpierw rozwalić generatory tarcz, następnie wieże obronne i dopiero wtedy można dobrać się do rdzenia (ang. core). Wprowadzenie takiej mechaniki ma wiele zalet, ma też kilka wad. Do tych drugich należy zwolnione tempo rozgrywki – trudno szybkim atakiem pokonać wroga (na pewno pojawią się pomysły na różne „zerg rushe”, ale mimo wszystko nie wyobrażam sobie zwycięstwa w pierwszych 3 minutach). To rozwiązanie, które nadaje rozgrywce określone tempo – jednym się ono spodoba, a innym nie. Co jednak ważne, w praktyce nie wywołuje ono większych skojarzeń z grami MOBA. Dawn of War III pozostaje RTS-em.

Ciężko z góry ocenić, na ile nowa gra sieciowo chwyci. Z jednej strony konkurencja nie jest wielka – nowego Company of Heroes nie zapowiedziano (choć miłośników drugowojennego klimatu powinno zaciekawić Steel Division: Normandy 44), w Blizzardzie ekipa od StarCrafta II powoli przechodzi do nowych projektów, a Blitzkrieg 3 poszedł w zupełnie innym kierunku. Na horyzoncie jawi się tylko remaster pierwszego StarCrafta – to wszystko przemawia na korzyść Dawn of War III. Na niekorzyść z kolei działa niewielka liczba map do starć sieciowych czy pewne elementy grindu (nowe doktryny armii i jednostki elitarne odblokowujemy za pośrednictwem specjalnej waluty – czaszek), które mogą odstraszyć część graczy. Osobiście jestem dobrej myśli, ale obraz sytuacji wyklaruje się po co najmniej kilku tygodniach od premiery.

Z tych eldarów zaraz zostanie tylko miazga.

Upiorny Rycerz robi wrażenie!

Imperator powinien być zadowolony

Studio Relic przyzwyczaiło nas do eksperymentów. Pierwsze Dawn of War było klasycznym RTS-em, drugiemu bliżej było do nowszych przedstawicieli gatunku, typu Company of Heroes. Do „trójki” podchodziłem więc bez uprzedzeń. Byłem zwyczajnie ciekaw, czy kolejna zmiana stylu i rozgrywki okaże się fajna, a nie – jak ma się do poprzednich odsłon. Co interesujące, w recenzji „dwójki” mieliśmy podobne uwagi jak wielu graczy dzisiaj:

Ostatecznie druga odsłona serii się obroniła i wielu graczy, całkiem zresztą słusznie, wynosi ją ponad „jedynkę”. Za parę lat może być podobnie. Jednak przede wszystkim do nowej części cyklu trzeba podejść bez awersji, a o to – sądząc po komentarzach – będzie niektórym trudno. „Trójka” jest bardziej bombastyczna – to już nie tylko kanonada bolterów zza zasłon, ale starcia gigantycznych mechów, potężnych orczych maszyn i półboskich, jak u Homera, bohaterów. Jeśli obraz Gabriela Angelosa skaczącego w ciężkim pancerzu i machającego dwuręcznym młotem niczym zapałką Cię razi, to faktycznie może lepiej odpuścić. Albo poczekać, aż łatki poprawią bolączki gry, dodatkowe rozszerzenia zwiększą liczbę frakcji, a cena spadnie. Mnie taki styl nie przeszkadza i w efekcie bawiłem się bardzo dobrze.