Recenzja gry Vikings: Wolves of Midgard – nordycki hack’and’slash na jeden raz

Recenzję Vikings: Wolves of Midgard trudno zacząć inaczej niż od kontrowersji. Kontrowersji, które dotyczą nie tyle samej gry, co jej dewelopera – studia Games Farm – ale i tak ciążą jej niczym grzech pierworodny. Jak dobre nie byłoby Vikings, w oczach wielu cieniem na tym tytule kładzie się fakt, że wyszedł on, zanim twórcy doprowadzili do porządku swoje poprzednie dzieło – innego hack’n’slasha, zwącego się Shadows: Heretic Kingdoms, w którym nadal brakuje dużego kawałka opowieści. Czemu o tym wspominam? Żeby zwrócić Waszą uwagę na fakt, iż w rękach „Wikingów” leży tak naprawdę los dwóch gier – Wolves of Midgard musi zarobić nie tylko na siebie, ale i na dokończenie pełnej, poprawionej wersji wspomnianego Shadows.

Czy to się uda? Czy najnowsze dzieło Games Farm jest w ogóle dobrą propozycją dla miłośników „sieczenia’and’rąbania”? A i owszem, to nadspodziewanie przyjemny kawałek kodu. Ba, to wręcz najlepszy hack’n’slash w realiach mitologii nordyckiej, jaki dotąd powstał, na pewno ciekawszy niż Loki z 2007 roku... Na szczęście dla „Wilków Midgardu” Titan Quest ograniczył się do mitów z cieplejszych stron świata, bo Vikings to mimo wszystko nie ta liga.

Wikingowie Okrągłego Stołu

W Vikings nie nacierają na nas takie tłumy wrogów jak w większości hack’n’slashy (częściej mierzymy się z bossami i minibossami), ale walka jest równie intensywna i satysfakcjonująca... a może nawet bardziej.

Założenia fabularne i realia to chyba ostatnie czynniki, które powinny decydować o sięgnięciu po hack’n’slasha, ale w dziele Games Farm elementy te się wyróżniają, więc recenzję zacznę właśnie od nich. Opowieść jako taka to klasyka mitologii nordyckiej. Jak zwykle światu zagraża ragnarok – tym razem do wywołania apokalipsy dążą olbrzymy pod wodzą niejakiego Grimnira, którym przeciwstawiają się dzielni wojownicy z wikińskiego klanu Ulfung (a właściwie jeden wojownik/wojowniczka), mający z gigantami również osobiste porachunki. Fabuła to oczywiście tylko pretekst, by przegonić gracza przez różne zakątki mitycznego świata, gdzie przyjdzie mu wyciąć w pień tysiące wrogów.

Deweloperowi należy się jednak pochwała za ten element gry. W scenariusz swobodnie wpleciono wątki nie tylko ze wspomnianej mitologii skandynawskiej, ale również z legend arturiańskich i historyczne (jednym z głównych przeciwników wikingów jest Cesarstwo Rzymskie). Dzięki temu odwiedzane lokacje i spotykane postacie tworzą barwną, ciekawą mozaikę, zwłaszcza że twórcy pokusili się też o nutkę humoru, czyniąc z głównego bohatera (lub bohaterki) średnio rozgarniętego zabijakę, zrzędliwego i zarazem sarkastycznego. Najważniejszy jest jednak świetnie uchwycony nordycki klimat, budowany za pomocą kapitalnej muzyki i stylowej oprawy graficznej (wrażenie robią zwłaszcza ilustracje towarzyszące „odprawom” przed rozpoczęciem i po zakończeniu każdej misji).

Izometryczne Dark Souls?

Gdybym pod względem modelu rozgrywki miał porównać grę z jakimś innym hack’n’slashem, jako punkt odniesienia wybrałbym Victora Vrana z 2015 roku. Cechą wspólną obu tytułów jest możliwość wykonywania przez postać przewrotów, co pełni funkcję czegoś więcej niż tylko ciekawostki (w odróżnieniu od konsolowego Diablo III). I choć Vikings: Wolves of Midgard nie jest tak zręcznościowe jak dzieło Haemimont Games – tutaj bohater nie skacze – to znacznie częściej korzystamy tu z opcji turlania się. Ba, jest to wręcz fundament systemu walki i nieodzowny element rozgrywki. W tej grze nawet ciężkozbrojny wojownik nie może pozwolić sobie na stanie w miejscu i zaklikiwanie na śmierć nadbiegających przeciwników, przerywane od czasu do czas łyknięciem mikstury uzdrawiającej.

Dlaczego nie da się tak grać? Bo nie ma mikstur uzdrawiających. Zamiast tego dostajemy tzw. totem leczący – przedmiot, którego można użyć raptem kilka razy (dwa do czterech, zależnie od egzemplarza), zanim trzeba będzie go naładować przy jednym z ołtarzy rozrzuconych po mapie. Brzmi to wszystko znajomo, prawda? Zamieńmy totemy na butelki estusa i ołtarze na ogniska, a przed oczami od razu stanie nam Dark Souls – tylko takie w rzucie izometrycznym. W Vikings, podobnie jak tam, każdy punkt życia jest na wagę złota, a unikanie wrogich ataków to absolutna podstawa. Tylko poziomu trudności nie ustawiono równie wysoko – mniej doświadczeni gracze też znajdą tu coś dla siebie.

Klimat buduje przede wszystkim narracja, prowadzona przy użyciu takich plansz jak ta na screenie obok – statycznych, ale jakże eleganckich!

Kolejny element, który jawnie świadczy o zapatrzeniu się przez studio Games Farm na dorobek From Software, to pasek kondycji, wyczerpywany przez wspomniane przewroty. Jednocześnie energii potrzebujemy, by korzystać z najpotężniejszych umiejętności, więc mimo wszystko warto znać umiar w turlaniu się. Razem składa się to na świetny system walki, który gwarantuje dynamiczne, efektowne i emocjonujące starcia. Gdyby tylko deweloper nie zaliczył tylu technicznych wpadek, określenie „izometryczne Dark Souls” mogłoby mi posłużyć nie tylko za opis formy rozgrywki w Vikings, ale również za znak wysokiej jakości tej gry.