Filmy i seriale 20 września 2017, 14:19

Ile zarabiają filmowe adaptacje gier - 28 najbardziej dochodowych growych filmów

Łatwo poużywać sobie na adaptacjach gier wideo. Zazwyczaj nie wychodzą najlepiej, ale jednak wciąż powstają. Zawsze istnieje bowiem szansa, że przyniosą zysk. Zobaczmy więc, które z nich i jak sobie poradziły.

Spis treści

6. Lara Croft: Tomb Raider (2001)

W SKRÓCIE:

Data premiery: 2001
Łączny dochód filmu na świecie: 274 miliony dolarów
Dochód w Polsce: 1 milion dolarów
Szacowany budżet: 115 milionów dolarów

Docieramy do filmu, który stanowi kwintesencję sformułowania „mieszane uczucia”. Jeśli ktoś spodziewał się po tym obrazie sensu chociażby na poziomie Indiany Jonesa – to się mocno przejedzie. Jeśli jednak chcieliście nacieszyć oczy przesadzonymi akcjami kaskaderskimi, obdarzoną nieprzeciętnymi wdziękami i całkiem charyzmatyczną Angeliną Jolie w kwiecie wieku i ładnymi, egzotycznymi widoczkami, to witamy w domu. Bo tym właśnie Lara Croft: Tomb Rider jest. Ślicznie udekorowanym przygodowym esem-floresem, gdzie ani jedna linijka dialogu nie została skalana polotem, logiką lub czymś podobnym. To radosny, kiczowaty wybryk kina, który na swój sposób dał radę – a przynajmniej zwrócił się z lekką nawiązką. Może to magia postaci, do której wzdychała rzesza graczy, a może coś więcej.

Czy warto zobaczyć?

W dniu premiery film srogo oberwał od krytyków, bo i było za co, ale czasem warto sięgnąć po rozrywkę równie ambitną co Król Skorpion czy wspomniane wcześniej Mortal Kombat.

5. Resident Evil: Afterlife (2010)

W SKRÓCIE:

Data premiery: 2010
Łączny dochód filmu na świecie: 296 milionów dolarów
Dochód w Polsce: 1,6 miliona dolarów
Szacowany budżet: 60 milionów dolarów

Czwarta część filmowego Resident Evil już niemal zupełnie zrezygnowała z opowiadania składnej historii, podporządkowując wszystko serwowaniu kolejnych scen krwawej łaźni, w których biedne, poszkodowane zombie likwidowane są tysiącami. Była to zarazem odsłona, która w przyjemny sposób kompletnie nie traktowała siebie poważnie, a każdy aktor, który mógł – z radością odstawiał parodię swoich co bardziej znanych ról. Taka pełna dystansu postawa okazała się dla serii – oraz dla księgowych liczących zyski – wyjątkowo ożywcza.

Czy warto zobaczyć?

Jasne, to taki filmowy krwisty stek podany w lokalu o niezbyt wysokim standardzie, ale na tyle strawny i nienadpsuty, że można go przyswoić z pewną przyjemnością.