autor: Luc
Szusowanie na ekranie, czyli sportowe gry zimowe - Stoch i Kowalczyk w wirtualnym wydaniu
Przyglądamy się ponad trzydziestoletniej historii sportowych gier zimowych i przybliżamy warte uwagi produkcje, które pozwolą powtórzy sukcesy Stocha, Kowalczyk i Bródki na XXII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi.
Spis treści
- Szusowanie na ekranie, czyli sportowe gry zimowe - Stoch i Kowalczyk w wirtualnym wydaniu
- No to jedziemy!
- Czas na zmiany
- To nie jest sport dla starych ludzi
- Kilka stopni na minusie
XXII Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Soczi trwają w najlepsze, a polscy sportowcy odnoszą w nich znaczne sukcesy. Wprawdzie warunki pogodowe nie sprzyjają ostatnio naśladowaniu naszych orłów, jednak ci, którzy chcą poczuć się jak Kamil Stoch, Zbigniew Bródka czy Justyna Kowalczyk, wciąż mają do dyspozycji szeroki wybór gier skupionych na zimowych dyscyplinach. I choć jakość niektórych z nich pozostawia wiele do życzenia, to można bez problemu odnaleźć kilka pozycji wartych uwagi także i poza okresem olimpijskim. Nawet te, które mają już przynajmniej kilkanaście lat na karku, wciąż pozostają niedoścignione w swojej kategorii. Wiele z nich to jednak produkcje stosunkowo świeże, których twórcy wyciągnęli po prostu wnioski z błędów swoich poprzedników. A źródeł inspiracji z pewnością nie brakuje, bowiem historia zimowych gier sportowych w wirtualnym wydaniu rozpoczęła się już ponad trzy dekady temu.
Nasz pierwszy zjazd
Produkcją, która z dumą nosi miano „tej pierwszej” jest stworzone przez Activision w 1980 roku Skiing. Niewysublimowany tytuł („narciarstwo”), banalna grafika i jeszcze prostsza rozgrywka okazały się strzałem w dziesiątkę. Choć gry sportowe były szalenie popularne już w połowie lat siedemdziesiątych, na przeniesienie zimowych zmagań na ekrany monitorów długo nikt się nie decydował. Skiing oferowało graczom możliwość wzięcia udziału w górskim slalomie, gdzie oprócz czasu liczył się także styl, w jakim pokonywali postawione przed nimi przeszkody.
Choć mijanie flag lub drzewek nie wyglądało na pierwszy rzut oka na zbyt skomplikowane, po kilku sesjach osiągnięcie satysfakcjonującego wyniku stanowiło spore wyzwanie. Na popularność gry bez wątpienia wpłynął także moment wydania – nieomal pokrywający się z XIII Olimpiadą w Lake Placid, gdzie triumfy święcił znakomity Ingemar Stenmark. W końcu żaden z kibiców nie mógł przejść obojętnie obok możliwości wcielenia się w legendę narciarskiego slalomu. Co ciekawe, w tym samym roku pojawiła się także inna produkcja, nie tylko o szalenie podobnej mechanice rozgrywki, ale także… o identycznym tytule. W przeciwieństwie do dzieła Activision, „drugie” Skiing nie było jednak przeznaczone na bijące rekordy popularności Atari, lecz na prostą konsolę Intellvision firmy Mattel. Gra, opatrzona licencją U.S. Ski Team (najważniejszej organizacji zrzeszającej amerykańskich narciarzy), wprawdzie nie zdobyła serc komputerowych zapaleńców, udowodniła jednak, iż zainteresowanie sportami na śniegu zaczęło pośród ówczesnych deweloperów gwałtownie rosnąć.
Krążek tylko dla wtajemniczonych
Sukces zachęcił Activision do dalszych eksperymentów z tematyką zimową. Rezultatem wytężonych prac raczkującego wówczas studia stał się pierwszy poważny „symulator” hokeja. Obecnie prym w tej kategorii wiedzie seria NHL, jej losy rozpoczynają się jednak dopiero w 1991 roku, czyli 10 lat po premierze pamiętnego Ice Hockey. Tytuł wprawdzie nie oszałamiał mechaniką rozgrywki (kierowaliśmy zaledwie 2 zawodnikami i to na niewielkim lodowisku), a mimo to, każdy z ówczesnych posiadaczy Atari 2600 dałby się poćwiartować za niewielki kartridż z tą właśnie grą. Tym, co magnetycznie przyciągało do produkcji, była możliwość jednoczesnej gry dwóch osób na jednym ekranie!
